Onderwerp: JAZZ, POP-ROCK

7 November 2010

Mecc Jazz: wel uitschieters, geen verrassingen

Door Maurice Kamps, foto's Joost Bazelmans

De presentator heet het publiek welkom bij 'Jazz Mecca'. De verspreking is begrijpelijk, begin jaren negentig was beurs- en congrescentrum Mecc namelijk het toneel van het Jazz Mecca Festival. Wereldberoemde artiesten als Miles Davis, Mc Coy Tyner, Branford Marsalis en Irakere lokten jaarlijks achttienduizend toeschouwers naar Maastricht. Desondanks viel het doek voor het festival na drie edities wegens gebrek aan sponsors.

Met Mecc Jazz wil de organisatie achter The Hague Jazz deze traditie voort zetten. Daarvoor moet een poster met onder andere de volgende namen zorgen; Angie Stone, Lizz Wright, Matt Bianco, Toots Thielemans Quartet, Roy Hargrove Quintet, Joe Jackson, Wayne Shorter Quartet, Trijntje Oosterhuis & Band, Count Basie Orchestra, Monty Alexander, Mezzoforte, Mike Stern Band, Tuck & Patti en Jazzanova

Na zich ontworsteld te hebben uit de lange rijen bij de garderobe en bonnenkassa, stroomt het publiek langs eetstandjes, jazzboeken, cocktailbars en Limburgse specialiteiten het Mecc binnen. Aan de muren hangen foto's van jazzgrootmeesters in traditioneel zwart wit, afgewisseld met nogal knullige kunst. In de grote zalen zijn sculpturen en opblaasbare figuren aan het plafond de blikvangers. Het lijken overblijfsels van een tranceparty in het zalencomplex en vallen wat uit de toon op een jazzfestival. Mecc Jazz heeft wat kinderziektes te overwinnen. Kwalijker is de slechte geluid afstelling die, met name de eerste dag, een stempel drukt op de optredens.

Door samenwerking met Maastricht Jazz zijn er veel lokale Limburgse muzikanten geprogrammeerd. In de intieme Abbey Road zaal is het heerlijk op grote kussens onderuit gezakt luisteren naar het Limburgse souljazz band BBTHree, aangevuld met trompettist Marc Huynen en saxofonist Ros Sijben.

Het vijftal gaat ook in zijn geheel op in de Big Band van Mo' Jones, met eenentwintig koppen een van de grootste dit weekend, dat het met een klein aantal microfoons moet doen, waardoor het koper alleen tijdens de rustigere nummers echt tot hun recht komen. Toch is het een genot om rasartiest Mo in zijn natuurlijke omgeving te zien. In het grote 42nd Street speelt ondertussen Lizz Wright. De zangeres wisselt fraaie ballades af met soultracks die het boeketje op het orgel doen trillen, zoals het afsluitende 'Coming Home' .

Een van de grootste trekkers is uiteraard de achtentachtig jarige Toots Thielemans die nog steeds op veel podia te vinden is. De bescheiden, breekbare meester praat zijn liedjes aan elkaar met aandoenlijke anekdotes. De kitscherige synthesizertapijtjes die pianist Karel Boehle onder Thieleman's partijen legt zijn alleen wat teveel van het goede.

De jazzy AVROpop van eighties coryfeeën Matt Bianco, bekend van hits als Half A Minute, More Than I Can Bear en Who Side Are You On, tovert bij menige veertiger, verreweg in de meerderheid dit weekend, een glimlach op het gezicht. Als voorman Mark Reilly vraagt om een applaus voor de zeer onvaste zangeres begeven wij ons naar het pluche van Bourban Street, waar pianist Monty Alexander optreedt, de eerste echte jazz van het festival.

Obed Calvaire begint het optreden met een drumsolo. Zo gauw hij een vierkwartsmaat aanslaat betreedt Monty Alexander het podium. Na een nummer heeft hij al het hele publiek op de hand. Alexander (Kingston, Jamaica, 1944) bouwt even virtuoos als vloeiend, ondersteund door zijn razend strakke ritmetandem, bruggen tussen jazz, mento, calypso en klassiek. Het ene moment speelt drummer Calvaire reggae ritmes, jazz grooves, of calypso steelpan roffels, het andere moment zorgt bassist Hassan Shakur voor de reggaegrooves of jazzy accenten. De oude meester verenigt al die stijlen met zijn fenomenaal pianospel, onderwijl goedkeurend knorrend. Een wat ontstemde piano doet daar niets aan af.

De meeste mensen komen voor artiesten als Joe Jackson en Angie Stone. Die laatste geeft een bloemlezing uit haar carrière. Haar rap is een verwijzing naar The Sequence, de hiphopgroep op Sugar Hill Records waar ze in de vroege jaren tachtig haar eerste successen mee boekte. Everyday wordt gedragen door de muziek van Brown Sugar dat ze schreef voor ex D'Angelo. Met hulp van haar fantastische achtergrondzangeressen gaat ze nog verder terug, naar het gospelkoor, waar het voor Stone ooit allemaal begon. Het vormt het hoogtepunt van de solide show, die echter nergens echt spannend wordt.

Door het afgelaste optreden van Jazzanova, zanger Paul Randolph heeft zijn stem verloren, mag Kraak En Smaak met een extra lange set in Central Park het licht uit doen. Het publiek dat niet op de hoogte is van het nieuws, weet al snel: dit is niet Jazzanova. De hapklare dancebeats gaan er desondanks als koek in.