Onderwerp: POP-ROCK, JAZZ

7 November 2010

Jazz in Maastricht heeft de toekomst

Door Maurice Kamps en Joost Bazelmans, foto's Joost Bazelmans (klik voor vergroting)

Terwijl de bezoekers in de rij staan voor de tweede dag Mecc Jazz, klinkt in de hal Herbie Hancock's Çhameleon. Het blijkt afkomstig van het uiterst jonge Jaziax, wiens drummer Jerome Cardynaals pas 13 jaar is. Jazz in Maastricht heeft de toekomst!

Roy Hargrove's Quintet mag de zaterdag openen, een keuze ingegeven door het drukke speelschema van de trompettist die geldt als een van de vernieuwers in de jazzwereld.  Het is misschien nog wat vroeg voor jazz en het vijftal komt dan ook wat langzaam op gang. Justin Robinson wordt met één blik van Hargrove gevoelig op de vingers getikt, iets dat de saxofonist, gezien zijn reactie, waarschijnlijk in zijn beurs zal gaan voelen. Wellicht door het vroege tijdstip is er gekozen voor een ingetogen, klassieke, souljazzset, waarbij steeds meer de nadruk op de soul komt te liggen.

Het Quintet komt steeds beter in de groove en dit is af te lezen aan de kleine danspasjes die de orkestleider aan de zijkant van het podium maakt en de aansporingen naar zijn band. Hargrove besluit het optreden al spelend met een rondgang door de zaal. De toegift bestaat het uit door hem zelf gezongen standard Never Let Me Go.

Tijdens de set is in Bourbon Street het legendarisch Count Basie Orchestra al begonnen. Dit orkest bestaat al vijfenzeventig jaar en het tegenwoordig langstspelende lid, een van de saxofonisten, speelt al veertig jaar bij dit gezelschap. We zien ook veel oudere (vijftig plus) mannen op het podium zitten, maar de leeftijdscategorie dertig-vijftig is ook goed vertegenwoordigd. Count Basie houdt zich zelf wat dat betreft wel jong. Maar ook aan de muziek is de leeftijd van sommigen niet te merken. Iedereen soleert er lustig op los bij Count Basie, jong en oud. Het is gewoon een genot om naar te kijken en om naar te luisteren. De zaal zit dan ook nagenoeg vol. Het eerste half uur worden er alleen instrumentale nummers gebracht, maar daarna komt ook de zangeres te voorschijn die de tijden van Ella Fitzgerald weer doet herleven.

Na afloop stroomt een groot deel van het publiek weer naar 42nd Street om wederom een grote naam te gaan zien: Joe Jackson. Vrij laat toegevoegd aan het programma, maar razend populair. Hij is ook weer samen met zijn band uit de beginjaren; drummer Dave Houghton en bassist Graham Maby. Joe Jackson laat een gevarieerd programma horen van zijn oudere bekende nummers, zoals bijvoorbeeld Nineteen Forever, maar ook nummers van zijn laatse album Rain worden gespeeld. Als laatste nummer wordt Slow songs gespeeld, waarbij op het einde De bassist en drummer vlak na elkaar het podium verlaten en Jackson alleen overblijft om zijn optreden met gevoelig pianospel af te sluiten.

Ondertussen wacht een volle zaal op het optreden van de legendarische Wayne Shorter. Op het podium doet een pianostemmer zijn werk, die als hij klaar is, een applaus ten deel valt. Of het publiek klaar is voor de jazzveteraan is nog maar de vraag. Het siert Shorter dat hij niet achterover leunt en teruggrijpt op zijn carrière die meer dan een halve eeuw beslaat, maar steeds de voorste linie blijft opzoeken, maar de abstracte jazz die zijn Quartet  haar gehoor voorschotelt is alleen voor de doorgewinterde jazzliefhebber weggelegd. Voortgestuwd door de explosieve speelstijl van vooral drummer Brian Blade, die  handen en voeten te kort komt om zijn drumstel bij elkaar te houden, worden nadrukkelijk de grenzen opgezocht.

Na twintig minuten zijn de vier nog steeds aan hun eerste stuk bezig, maar maakt een deel van het  publiek zich al weer op voor de tocht naar een volgende ruimte. Naar Unter Der Linde, verstopt achter de sushibar, bijvoorbeeld, waar Ad Colen met (soprano)saxofoon het zaaltje naar een kookpunt speelt. Of naar een heel ander zijstraatje: naar Baraná, dat in Central Park verrast met jazz gecombineerd met traditionele Turkse muziek.  

In Baker Street, de ruimte met veruit de beste akoestiek, staat voormalig James Brown saxofonist Pee Wee Ellis geprogrammeerd. Zijn jazzcovers zijn zo voorspelbaar dat je na een nummer al genoeg gehoord hebt, een grote verloop in het publiek ten gevolge. Voor Ellis hoeft de pensioengerechtigde leeftijd niet verder verhoogt te worden. Omdat Pee Wee Ellis nog steeds bezig is loopt het optreden van Trijntje Oosterhuis & Band in het aangrenzende Bourbon Street flinke vertraging op . Maar de fans wachten geduldig op de Nederlandse zangeres die op geen enkel jazz festival mag ontbreken. Helaas staat ze niet met Burt Bacharach en het Metropool Orkest op het podium, maar de band weet dat allemaal goed op te vangen, zodat de nummers van Bacharach toch goed uit de verf komen. Maar ze speelt natuurlijk niet alleen nummers van The Look Of Love. Ook de nummers van haar laatste studio album Never Can Say Goodbye komen voorbij.

Dj Maestro van de fantastische Blue Note Trip verzamelaars heeft ondertussen zijn platen ingepakt om plaats te maken voor Jazzanova, een van de weinige vernieuwende acts op het festival. Als toetsenist Sebastian Studnitzky, die dubbelt bij Nils Landgren's Funk Unit, de tocht van 42nd Street naar Central Park heeft afgelegd, is de achtkoppige Jazzanova liveband compleet en klinkt het intro van debuutcd Inbetween door de ruimte. 'Something's missing...', een mozaïek van tientallen samplesnippers met zenuwachtige ritmes, dat Jazzanova oude stijl typeert, wordt al snel ingekleurd door dwarsfluit, gitaar en drums. Met hun nieuw album Of All The Things, dat een gematigder, soulvol geluid laat horen, dat ook voor een drummer van vlees en bloed te volgen is, durft het dj-collectief de vertaling naar het podium aan.

De Duitsers schieten met zanger Paul Randolph, die in een visnet shirt en grote zonnebril op het podium verschijnt, in de roos. De vocalist uit Detroit vult met zijn charisma met gemak het podium en overschaduwt bijna de rest van de groep. Het is bijna ongelooflijk hoe makkelijk Randolph zingt, gezien het feit dat hij vierentwintig uur eerder alleen nog kon fluisteren. Jazzanova imponeert met een set vol uptempo dancetracks die veelal nooit op cd verschenen. Opvallend is de rol van de laag over vliegend blazers die zeer knap zijn verweven in het groepsgeluid.

Na het Zuid Amerikaanse Fedime's Flight (in de Kyoto Jazz Massive uitvoering), dertien jaar geleden het beginpunt van de carrière van de groep uit Berlijn, wordt teruggeschakeld naar de nummers van de laatste cd, die ondanks dat ze een beetje het tempo uit de set halen, ook live overtuigen. Met het optreden van de band komt even voor half drie een einde aan de eerste editie van Mecc Jazz.  

Het Mecc Jazz Festival kende een gemoedelijke sfeer en een uiterst toegankelijk programma, dat voor zeveneneenhalfduizend bezoekers en een aantal uitschieters zorgde, maar geen echte vernieuwende groepen of verrassingen kende. Hopelijk kan het jongste jazzfestival van Nederland 28 en 29 oktober 2011 zowel het grote publiek als de voorhoede naar Maastricht trekken en is deze geslaagde eerste editie het begin van een jarenlange traditie.