Onderwerp: POP-ROCK
31 Oktober 2010
Steve Harley wekt irritatie tijdens vlak Paard concert
Door Serge Julien, foto's Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)
Was Steve Harley met Cockney Rebel in de midden jaren zeventig een interessante groep die tijdens de Glitter Rock periode twee grote hits scoorde met ‘Sebastian’ en ‘Make Me Smile (Come Up and See Me)’, tijdens het optreden in het Paard van Troje blijkt hij een schim uit het verleden te zijn.
De Britse formatie maakte tussen 1973 en 1975 een aantal noemenswaardige albums met ‘The Human Menagerie’, ‘The Psychomodo’ en ‘The Best Years Of Our Lives’. Ook in de rest van dat decennium levert Harley met de groep en solo nog een handvol platen af waarna het rustiger wordt. Vanaf eind jaren 80 wordt hij op het podium en in de studio weer actiever. Een akoestisch theateroptreden van vijf jaar geleden toonde een geïnspireerde muzikant waarin recent werk werd afgewisseld met een aantal oude hits en publieksfavorieten uit de jaren 70.
In het Paard van Troje zetten Harley & Cockney Rebel een optreden neer dat gemengde gevoelens oproept. Dat is niet zo zeer te wijten aan de muzikale begeleiding maar eerder aan Harley die het gros van de songs met zwakke ongeïnspireerde zang afraffelt. Een enkele keer blijkt hij zelfs de teksten te zijn vergeten. Toch lijkt de zanger het prima naar zijn zin te hebben en tonen de expressies in zijn gezicht de indruk dat hij opgaat in de muziek. Hij kletst er lustig op los met flauwe humor tijdens en na de liedjes. Dat is even leuk maar niet om de haverklap want de aanvankelijk ingezette vaart wordt er op een gegeven moment uitgehaald.
Het publiek in het redelijk gevulde Paard reageert enthousiast bij de herkenning van publieksfavorieten als ‘Mr. Raffles (Man It Was Mean)’, ‘Tumbling Dice’, Mr. Soft maar toch blijft het vlak. Dat is jammer want Harley is een getalenteerde schrijver en componist die vaak iets mysterieus in zijn muziek laat doorschemeren en daar is tijdens het optreden weinig weinig van te merken. Gunstige uitzonderingen zijn de uitvoeringen van ‘Psychomodo’ en George Harrison’s ‘Here Comes The Sun’ die het oude vuur even doen herleven. Ook de folky georiënteerde selecties van de nieuwe langspeler ‘Stranger Comes To Town’ tonen iets meer overtuiging. Als vlak voor de toegift ‘Sebastian’ wordt ingezet komt de spanning terug maar de hoop wordt al snel weggenomen als de zang van Harley opnieuw achterblijft en het refrein wordt overgelaten aan het publiek. Dat heeft absoluut charme aangezien het een prachtig geraffineerd refrein is, maar als de stem van Harley er opnieuw lusteloos tussendoor
klinkt, wekt het irritatie en wordt een popklassieker eigenlijk om zeep geholpen.
Afgaande op dit optreden van Steve Harley & Cockney Rebel is de conclusie dat de originele muziek op de albums beter klinkt. Live is de herkenning leuk maar anno 2010 pakt het door toedoen van Harley zelf, ongeïnspireerd en vlak uit. Daar kan ook de vrolijke monsterhit ‘Make Me Smile (Come Up And See Me)’ in de toegift niks aan veranderen. Jammer.
Band
Steve Harley – zang en gitaar
Robbie Gladwell - gitaar
Barry Wickens – viool en gitaar
James Lascelles – toetsen
Lincon Anderson - bas
Stuart Elliot – drums