Onderwerp: DE PARADE
31 Juli 2010
Mondo Leone en het gouden randje
Door Barbara Klomp met foto's van de website van Mondo Leone
Met een fles rosé in de ene en een glas in de andere duwt het Paradepubliek elkaar opzij. “U moet een beetje inschikken hoor!” zegt Leon Giesen vanaf het podium, “kruip maar lekker dicht tegen elkaar aan.“ Het is druk in de tent van Leon. Het geeft niet. Het Paradepubliek houdt wel van wat geprop en maakt meteen vrienden met hun buren. “Pas op, daar staat mijn rosé”, “oja, goed dat je het zegt, zal ik bijschenken?”
Dan onderbreekt Leon Giesen het gekeuvel. “Ja hallo allemaal!” kijkt hij de tent rond. “Wat een Eer om in zo een volle tent mijn voorlaatste voorstelling op de Utrechtse Parade te spelen!”
Leon Giesen is filmmaker, muzikant en verhalenverteller. Dit verenigt hij in zijn theaterproducties onder de naam Mondo Leone. Deze Paradevoorstelling begint hij met zijn eigen parade, zijn hitparade van mooiste geluiden. Op vijf het geluid van autobanden die langzaam over grind heen gaan. Via de regen in de tent en het vaderlijk sentiment komt hij bij zijn nummer één: ademhaling die van opwinding overslaat.
Leon Giesen stelt een andere top vijf samen, of een top tien misschien. Of een top nog iets. Hij heeft een prijs in het leven geroepen: 'Het Gouden Randje'.
“De prijs voor mensen die iets doen waar niemand om heeft gevraagd. Waar niemand op zit te wachten. Maar wat de wereld een beetje mooier heeft gemaakt.” Hij reist over de hele wereld op zoek naar genomineerden. Deze avond laat hij ons vast kennismaken met een paar genomineerden.
Wij maken kennis met Deane Ellsworth. Hij bemoeide zich met de Amerikaanse treintoeters. “Kent iemand dat geluid?” vraagt Leon. “Eh, klinkt het als een vuvuzela?” reageert een vrouw uit het publiek. Maar de treintoeter van van trainspotter Deane heeft niets te maken met een vuvuzela, het heeft alles te maken met een jazzakkoord.
Het portret van Deane, dat door film, verhaal en muziek wordt gevormd, laat zien wat Leon Giesen als geen ander kan. Het is een liefdevol portret, dat veel respect toont, dat zo geestig is, de mooiste tonen laat horen en bovenal een prachtig verhaal is.
Deane is genomineerd voor het Gouden Randje. De man die Free Hugs uitdeelt ook “We konden hem niet vinden, dus nu gaan we naar Sidney, want daar schijnt hij te zijn”. Een derde genomineerde is Ben Wilson, die in London van stukjes kauwgom op straat kleine kunstwerkjes maakt.
Leon Giesen heeft oog voor wat mooi en bijzonder is. Hij weet dat op een nagenoeg net zo mooie en bijzondere manier aan ons te vertellen. Want een verhalenverteller is hij zeker, die verhalen vertelt hij met zijn muziek, met zijn films.
Hij gaat nu de wereld rond om meer verhalen te halen. Dan komt hij terug, belooft hij. Met de mooiste verhalen en alle genomineerden voor het Gouden Randje.
Ik zie er al naar uit!