Onderwerp: Weblog Marina Kaptijn, OEROL
17 Juni 2010
Ik wil weer Unplugged!
Kouder dan koud. Dat was het gisteravond. Zo koud, daar hielpen geen lieve beige blokkerdekentjes tegen. Kouder dan mijn klappertanden en klapperknietjes verdragen konden. Maar niet te koud voor het publiek.
Hulde!
Zelfs onder deze barre omstandigheden had het publiek gisteravond genoeg aandacht en concentratie om te blijven zitten kijken en luisteren. Zelfs terwijl het concert van Ellen ten Damme er luid en duidelijk doorheen kwam flarden. Beginnend met de sound check ("Steven, kan die bas harder!") tijdens het begin van onze voorstelling. En daarna oplopend in volume tijdens de monoloog juist vòòr die van mij. Zodat Titus alias de Cosmic Warrior mij een microfoon moest meegeven toen ik aan mijn betoog begon.
Ja, lieve lezers, diezelfde microfoon waar ik het eerder al over had. Die waarmee niet gerepeteerd of gesoundchecked was, die microfoon? Na mij moest iedereen er aan geloven, aan de microfoon bedoel ik. Waardoor het publiek ons in ieder geval kon verstaan. Boven de muziek van Camping De Kooi uit. Naar het schijnt is het aantal decibellen tijdens de optredens op de camping ver onder het 'normale', maar door de wind en het meertje naast de camping wordt het concert zo, hup, in de oren van ons publiek gegoten. Heel jammer, maar blijkbaar is er niets aan te doen. Het verbaasde me dat er nog zoveel mensen naar ons toekwamen na afloop, om te zeggen dat ze het zo mooi vonden. En natuurlijk was ik blij om dat te horen, en blij dat de voorstelling kennelijk toch nog overeind bleef. Alleen, dit was niet onze bedoeling. Muzikanten en acteurs die weggeblazen worden, niet alleen door de wind maar ook door de muziek van de niet zo nabije buren. Ik wil weer Unplugged!
Eergisteren kon ik meer genieten van de voorstelling. Toen hoefden we ons niet schrap hoefden te zetten tegen andermans geluid. Maar ook het publiek leek die avond kwetsbaarder aanwezig. Ik realiseer me dat het gevaarlijk is om deze interpretatie zo op te schrijven, maar zo voelde het. Mensen lieten toe. En dat had ook een effect op mij, als speelster 'tussen het publiek'. En dat was vanavond waarschijnlijk ook zo, maar vanavond waren er zulke barre weersomstandigheden dat we ons daar met ons allen ook tegen moesten wapenen. En dat ging toch ten koste van de....Hoe moet ik dat noemen zonder al te esotherisch te worden of verwaande theatertermen te gebruiken. Doorlaatbaarheid? Transparantie?
Anyway, ik heb gisteren weer een hele fijne dag op Terschelling gehad. Ik heb mijn zonne-uren gehad, evenals mijn smoothie van de Zandzeebar. En ik was bij mijn collega Manon die als Jonge Maker meedoet met de zgn. Opmaat Route in een mooie dansvoorstelling in het bos bij Formerum. Jonge makers die meedoen met het Oerol Atelier tonen het voorlopige resultaat. Hun voorstelling heet Tragic, en het is voor de dansers fysiek behoorlijk zwaar. Met gevaar voor teken. En veel rennen over bospaden en mul zand. Vol schrammen van de takken en
boomstronken. Ga kijken, het is nu al een mooi stuk! Ze spelen twee keer per dag, en doen daarbij om de dag ook nog een andere (straattheater-) voorstelling tussen de twee voorstellingen door.
En ik zit hier te klagen over de kou? Welnee, ik kijk wel uit. Lang leve de Hollandsche zomer!
Marina