Onderwerp: OEROL
14 Juni 2010
Man op Tak van Madeleen Bloemendaal
Door Paolo met foto's van Mieke Kreunen (klik voor vergroting)
Een groepje stadsmensen schrijft zich in om een weekend in de ongerepte natuur door te brengen als dieren. Ze hebben genoeg van hun drukke georganiseerde leven en willen hun instinctieve impulsen opzoeken om weer in balans te komen. Vol verwachting trekken ze een dierenkostuum aan en gaan in de bosjes zitten. Dan rijst de vraag: Wat doet een dier eigenlijk precies de hele dag? En hoe kom je in het moment en los van je menselijke gedachten? Op een sociale en beleefde manier vechten deze mensen zich een weg naar hun oerinstincten.
Madeleen Bloemendaal is de jonge theatermaakster die het allemaal heeft bedacht. Het stuk heeft reeds een vuurdoop gehad op het eiland Utopia tijdens het straattheaterfestival in hartje Almere en werd daar goed ontvangen. Voor de unieke boslocatie die al in de winter werd ‘gereserveerd’ op Terschelling moest het stuk natuurlijk wel op maat worden gemaakt.
Zondagmiddag bezochten we deze voorstelling in de openlucht, op een werkelijk prachtige en wijdse boslocatie. Gelukkig bleven de weergoden de artiesten en toeschouwers (tussen de regenbuien door) ook gunstig gezind en bleef het gedurende de gehele voorstelling droog. De locatie De Kom in Hoorn leent zich uitstekend voor een driedimensionaal buitenspektakel omdat het bos tot zover het oog reikte benut kon worden.
Als mensen veranderen in beesten, lijkt het alsof ‘de mens in het beest’ in hen lijkt los te komen. Een geweldige vondst, zich uitend in absurdistische, hilarisch komische en vooral ook zeer herkenbare situaties. De vijf participanten kleedden zich bij aanvang van de voorstelling om in speciaal voor hen ‘door de organisatie’ ter beschikking gestelde dierenpakken en gingen zich proberen in te leven - en uiteindelijk ook gedragen - als een hert, kikker, mol, zwarte kraai en eekhoorn. Niets menselijks bleef hen echter vreemd. Afbakenen van territorium, eigenbelang, zwoele hitsigheid, kwetsbaarheid, geldingsdrang, afstand en toenadering.
De kostuums waren origineel vormgegeven, waarbij het hertenkostuum met kop en gewei boven de rest uitstak. Zijn zwiepende achterlijf en luide bronstroepen leidden menigmaal tot hilarische momenten, waarbij de lachsalvo’s door De Kom klonken.
Niet eens zo onrealistisch allemaal eigenlijk. Eigenlijk meer een tandje verder op het rad van de menselijke zoektocht naar de zin van het bestaan, en daarmee slechts eigenlijk gewoon een wat meer bizarre variant op de survival arrangementen die al decennia lang in de Ardennen worden gehouden.
De voorstelling duurde exact een uur en dat was ook precies goed gedoseerd. Iedere toeschouwer kon tijdens de voorbijflitsende beelden zijn eigen verhaallijn fantaseren.
Erg leuk gedaan, origineel bedacht en zeker een aanrader tussen het best wel grote aanbod van niet al te zware culturele kost op het Oerol Festival 2010. Er is maar beperkt plaats op de boslocatie, dus tijdig reserveren is wel noodzakelijk. Ik zou zeggen: mis het niet!
Ik denk dat we van Madeleen nog wel veel meer gaan horen.