Onderwerp: Weblog Marina Kaptijn, OEROL
8 Juni 2010
Als het nu maar niet gaat stormen
Het eten staat te pruttelen, de lijsttrekkers doen op tv hetzelfde. Huisgenoot en collega Titus en ik bereiden ons voor op de avondrepetitie in 'buiig' weer. Voor de saxofonisten - Koen, Annelies en Femke - is het wel wat spannender dan voor ons. Voor hen volstaat een regenjackje niet. De instrumenten kunnen niet tegen regen of vocht, moeten afgelapt en opnieuw afgesteld worden.
Op de televisie heeft meneer Wilders het over mensen die uit hun straat, uit hun wijk worden weggejaagd. En over een rechte rug houden. Ik denk aan het publiek, zittend op bankjes in de regen. Oerol in de regen, het zal toch niet... Ik kan het me niet voorstellen.
Dit wordt de vijfde keer dat ik op Oerol sta. Vier van de vijf voorstellingen speelden binnen. Alleen de eerste voorstelling, 'Finster Stimmen', speelden we buiten in een soort installatie van vier huiskamers. Vier leden van één familie met een gruwelijk geheim. Het publiek bleek onderdeel uit te maken van deze familie. Ik was de dochter en we speelden op Oosterend, buiten bij de Wierschuur. Op één van de mooiste plekken van het eiland vlak bij de Boschplaat, met uitzicht op de Waddenzee.
Tijdens het festival was het de hele week zonnig en warm. Maar in het laatste weekend sloeg het weer om, de installatie waaide kapot en onze verhalen werden nog dramatischer door het gevecht met de elementen. Het werd alleen steeds moeilijker om niet te lachen als ik collega Erik bijna zag kantelen in een windvlaag. Of het publiek met tomatensoep in het gezicht, zó uit de lepel van Ellen op hun wang gewaaid. Ik zat te blauwbekken onder een paardendeken en werd er alleen maar nog zieliger door. En Gerardjan, de vader des huizes, zei op een gegeven moment tegen regisseur Kees: "Kees, dit kán echt niet." Toen mochten we stoppen en binnen bij de open haard weer op temperatuur komen.
Ook in deze voorstelling is mijn personage niet bepaald vrolijk te noemen. Maar mijn positie in de voorstelling is sinds vandaag zittend op de dijk. Met een schitterend uitzicht, alleen voor mij. Als troost. Als het nu maar niet gaat stormen.
Marina