Onderwerp: OEROL, Weblog Marina Kaptijn
7 Juni 2010
Blog van Marina Kaptijn | Eclips
Theatermaken heb ik nooit als een straf ervaren, of toch bijna nooit. En theatermaken op Oerol vind ik al een feest vanaf het moment dat ik aan boord stap van De Friesland die ons naar Terschelling zal varen. Het is jammer dat de firma Doeksen de garnalen kroketjes van het menu heeft geschrapt maar het blijft een mooie oversteek.
Als de scheepshoorn moeoeoeoet doet zien we regisseur Kees, collega acteurs Heidi en Titus en oude Oerol bekende Ben op de kade staan zwaaien. Bruin verbrande gezichten, een groot verschil met onze stadssnoetjes. En dan de huurfietsen: ontelbaar veel versnellingen, een bel die het doet, soepele handremmen en zowel een werkend voor- als achterlicht!
We logeren in West, op een super locatie waar ik niet over ga schrijven, want er mag ook wel wat geheim blijven. Huisje met keukentje, en huisgenoot Titus kan geweldig lekker koken. Vanavond: scholletje, asperges met noten mayonaise, gevolgd door een scholletje met tuinbonen puree, in gezelschap van een salade 'fino fresco'. Op het festival terrein zul je me de de komende tijd niet vaak zien eten.
Maar goed, over het werk: We zijn eind mei in première gegaan in de Jaarbeurshal in Utrecht. En nu gaat de voorstelling gespeeld worden op 'De Nollekes', de nieuwe Oerol locatie. Een door landschapsarchitecten ontworpen openlucht theater. Vanaf de plek heb je een fantastisch uitzicht, vooral tijdens zonsondergang. Dat is nu, twee weken voor midzomer rond half elf. Het Oerol vocabulaire spreekt van ' zilte luchtspiegeling', 'zinderend theater', 'spel van lucht en water', 'choreografie van mens en land' en natuurlijk 'bizondere versmelting van natuur en cultuur'. En voor onze locatie zou ik daar aan willen toevoegen 'zeedauw', 'duinnest', en 'voormalige vuilstort'.
De eerste avond hebben we oa gebruikt om de akoestiek van deze plek te checken, - dit na een wat traumatische ervaring in de Jaarbeurs hal waar tekst en muziek samen een onverstaanbare kluwen geluid dreigden te worden. Om elf uur 's avonds is het koud en nat, vanwege de zeedauw natuurlijk. Maar het blijft een fantastisch mooie plek. Op dag twee repeteren we gelukkig wel overdag, in de zon. Kees zoekt naar beelden die het verhaal van onze personages kunnen aanvullen. Lastig, want op zo'n locatie lijkt alles goed te werken op de verbeelding, hoe abstracter hoe verhalender. Het op m'n hoofd staan tussen de konijnenkeutels komt uiteindelijk niet in de voorstelling.
Inmiddels zijn we op dag drie beland. Het huis is iets voller geworden met saxofonistes Femke en Annelies. Straks avondrepetitie in ons duin nest, voor die tijd moet ik mijn acht lagen kleding nog aantrekken en mezelf met Deet anti mug besproeien. Op naar nieuwe avonturen op de Nollekes!
Marina