Onderwerp: POP-ROCK
24 Mei 2010
Walk the Line festival smaakt naar meer
Door Annet Smale, foto's Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)
Gezien: Walk the Line Festival, Den Haag op 14 en 15 mei
Een gloednieuw festival in de Haagse binnenstad met vijf podia op loopafstand belooft wat. De organisatie die met het Crossing Border festival hun sporen verdiend hebben heeft ruim veertig, met name veelbelovende onbekende bands, bij elkaar weten te brengen in twee avonden. Het festival, wat een opvolger van Music in My Head is, kent dit eerste jaar al vele hoogtepunten!
Ding dong, ding dong, luiden klokken het optreden van de Sleigh Bells in de kleine zaal van het Paard in. Harde, pompende beats aangevuld met een helder, puur stemgeluid zorgen voor een knallende kick-off van deze vrijdagavond. Na elk nummer gaan er steeds meer kledingstukken van de zangeres uit. Ik ben benieuwd wat er tot aan het einde aanblijft. Wellicht zijn de nummers een tikkeltje eentonig. Klanken van Vive la Fête, The Prodigy en gothic-sounds zijn waar te nemen, het rockt goed! De beats dringen zo hard door dat je niet stil kan blijven staan. Van langzaam knikkende hoofden bij het eerste nummer dat werd ingezet staat een klein half uurtje later het voorste gedeelte van de, helaas niet geheel gevulde zaal, lekker te rocken op de muziek van deze band uit New York. Een vrij hoog Lily Allen gehalte had Sleigh Bells dan weer wel, maar het klonk gewoon lekker. Stil staan was er in ieder geval niet bij. Het is jammer dat de zaal niet vol stond want dat verdiende deze band zeker. Na het vierde nummer gingen er overigens geen kledingstukken meer uit.
Vervolgens zit ik heilig in de Lutherse kerk te wachten tot ‘de zoon van’ Harper Simon zijn gitaar oppakt. Dit wordt ontspannen zitten en lekker luisteren. Warme klanken komen van Harper Simon’s gitaar en licht schurend stemgeluid van de vingervlugge muzikant. Zittend in de kerkbanken krijg ik er echter een iets te hoog zondaggevoel bij voor deze eerste avond van het weekend. Goede artiest, maar het is ‘time to move on’.
Wild Palms zijn een stel echte nerds. Zo komt hun muziek ook over in eerste instantie. Suf en oud. Ze vallen duidelijk niet bij iedereen in de smaak en verscheidene verlaten halverwege het optreden de zaal, maar een klein percentage geniet swingend van deze een beetje mysterieuze symfonische Britpop band. Qua styling kunnen deze jongens nog veel leren. Het is jammer dat ze zonder indrukwekkende licht show en totaal geen podium uitstraling hun alles behalve standaard muziek, a la Depeche Mode en The Cure, brengen, maar dat is iets waar aan gewerkt kan worden. Als deze jongens mannen worden en daarmee hun muziek meer uitdragen kunnen ze nog wel eens groot gaan worden.
100.000 kaarten verkochten The Courteeners in vijf dagen, ondanks dat de media ze niet adoreerde. Adoreren is misschien ook wel een te groot woord voor deze band. In het publiek schieten de camera’s en mobiele telefoons boven de hoofden uit om de band vast te leggen. Met voorman Liam Fray, overigens met ‘the looks’ van Liam Gallagher, ben je verzekerd van een avond lekker rocken. Lekkere beats, pakkende herkenbare songteksten en een warme stem. Good times! Deze band op het podium met heerlijke rock muziek op niveau van Elbow en The Verve ben je verzekerd van een goede avond. Nu hopen dat er geen broers in de band zitten.
De tweede avond van het Walk the Line festival is drukker bezocht en heeft net als de eerste avond een ontspannen sfeer, die typerend is voor een festival. Deze avond is verrassend met sensationele vernieuwende bands als Goldheart Assembly en Bonobo.
De Zweedse Tingsek heeft net zijn vierde album “Restless Soul” in Nederland uitgebracht. Een plaat die recht uit zijn hart geschreven is. Het klinkt leuk, swingend en de Lutherse kerk loopt steeds voller en een ontspannen festivalsfeer is ontstaan.
Lekker rocken is wat we bij Heike has the Giggles gaan doen, denk ik als ze beginnen met spelen. Het is jammer dat er nog geen 50 man in de kleine zaal van het Paard staat om dit bandje te bekijken. Langzaamaan trekt statische zangeres, Emanuela Drei, iets meer publiek binnen, maar stormlopen doet het niet. De band oogt jong, helaas. Als de zangeres zich volledig zou durven te laten gaan had deze band een spetterend optreden neer kunnen zetten.
In hun thuisland, het Verenigd Koninkrijk, zijn deze zes goed geklede mannen van Goldheart Assembly al een hype. Overal waar ze komen winnen ze fans voor zich. Met zachte, perfecte harmonieën en een mooi stemgeluid weten ze het publiek in te pakken. Deze Londense studenten hebben goed over hun formatie nagedacht. Het beste van twee universiteitsbandjes is samengebracht en het resultaat mag er zeker wezen! Opvallend is de basgitarist James Dale, meestal de rustige man van de band, die staat in deze band als een van de twee leading vocals het publiek enthousiast toe te spreken. De mannen van Goldheart Assembly genieten duidelijk van de reacties uit het publiek als ze hen bespelen met hun verrassende geluiden en mooie pop melodieën. De band blijft boeien door hun eigen(wijze) en magische inbreng. Zo is hun album opgenomen in een stoomtrein museum in Norfolk, waar kopjes, lepels en een oude deur inspiratie zijn geweest voor de percussie. De verrassing van het festival en mijn favoriet!
Het leuke aan de festival programmering is dat je optredens van van pop, rock, dance maar ook van singer songwriters kan meemaken. De Amerikaanse singer-songwriter Jesca Hoop hoort tot de laatste categorie. Deze dame, opgegroeid in een Mormonen gezin en voormalig kindermeisje van en ontdekt door Tom Waits bezorgt de aanwezigen in de Lutherse kerk kippenvel met haar mysterieuze uitstraling en folkachtige songs.
De swingende klanken van een hobo trekken de aandacht van de volle grote zaal van het Paard. De zwoelste band van de avond, Bonobo, is gestart met muziek maken. Zweverige muziek om bij weg te dromen. Naast mij ligt een Engelsman, waarschijnlijk voor zijn doen licht aangeschoten, op een box te genieten. Net op het moment dat de zaal lijk in te dutten komt de zangeres, Andreya Triana met haar warm en intense stemgeluid, op mij en het Paard kippenvel te bezorgen. Lag ik nu maar buiten in de zon in het gras met een wijntje erbij…
Met de zomer in aantocht zal ik zeker met dat wijntje erbij terugdenken aan dit sensationele, vernieuwende festival. Hopelijk tot volgend jaar, in Den Haag!