Onderwerp: POP-ROCK

18 Mei 2010

The Paladins Rock Paradiso

Tekst en beeld Arjan Vermeer
The Paladins, gezien op 6 mei 2010 in Paradiso

Namen de Stray Cats in 2008 de gelegenheid om met hun Farewell Tour Paradiso te trakteren om een spetterende show, in 2010 is het de beurt aan The Paladins. Maar dan niet als afscheid maar met een heuse “reunion tour”. Al vanaf het begin van de tachtiger jaren is Dave Gonzalez met zijn schoolvriend Thomas Yearsley actief in The Paladins met -door de jaren heen- verschillende bezettingen van de band, waaronder drummer Brian Fahey. Maar met deze drie namen is de reunie van The Paladins op 6 mei 2010 in Paradiso een feit.

De avond start met The Rythm Chiefs met Dusty Ciggaar (die de The Paladins als favoriete band heeft) op gitaar, Rafael Schwidessen op drums en Danny van 't Hoff op bas. Alle drie volgen nog een muzikale studie. Maar nog belangrijker is het plezier en de passie waarmee de drie jongemannen hun kunsten vertonen op het podium. Een mooiere support-act had niet kunnen worden bedacht voor de Paladins-reunie. The Rythm Chiefs zijn het levende bewijs dat muziekstijlen niet uitsterven, maar worden doorgegeven en opnieuw worden geinterpreteerd. Later op de avond zou Dave Gonzalez, met de woorden ”what an incredible player”, Dusty  complimenteren.

De tweede support-act was de bluessolist Daniel Norgren, dit keer vergezeld van een bassist. Norgren staat bekend om zijn rauwe basic blues, maar op deze avond kwam hij -mijns insziens-  niet tot zijn recht. Hij verdient een andere setting dan tussen het rockabilly geweld van Da Chiefs en Da Paladins te proberen het aanwezige publiek te vermaken. Norgren wordt op zeker moment vanaf de zijkant van het podium gemaand om er een eind aan te breien. Nog terwijl Norgren zijn gear aan het inpakken is(respect voor muzikanten die ook nog 's eigen roadie moeten spelen) staat Brian Fahey al ongeduldig klaar om zijn drumset op de juiste positie midden op het podium te plaatsen. Even later volgt Yearsley met zijn bas en als Dave Gonzalez op het podium verschijnt begint de band te spelen zonder aankondiging. 

En dat karakteriseert The Paladins ook: zonder poeha, met veel energie en liefde gewoon muziek maken. The Paladins worden niet voor niets de hardst werkende band van de USA genoemd.

We worden meegezogen in het stampende rythme van de instrumental 'Powershake' die naadloos overgaat als een soort van medley in 'Let's Buzz' en 'Look What You're Doing'. Al snel blijkt het Paradiso vol te staan met hard-core Paladino's. De meeste songs worden feilloos herkend en soms uit volle borst meegezongen, zoals 'Keep Lovin' You Baby'. Een van de mooiste nummers vindt ik de slepende bluesshuffle (althans dat komt er het dichtste bij) 'Going Down to Big Mary's House' welke door Dave Gonzalez op slechts vijf snaren wordt gespeeld. Hij neemt daarna rustig de tijd een nieuwe snaar aan te brengen onder de kreet 'you can go an get a beer now'. 

Het valt op dat de heren na al die jaren nog steeds over een ongelimiteerde blik energie en speelplezier beschikken die ze avond na avond kunnen opentrekken. En waar genot om naar te luisteren en te kijken. Een geheel geslaagde reunie. Ze mogen 'm wat mij betreft best weer over doen.