Onderwerp: Weblog Michael Varenkamp

16 Mei 2010

Tingel Tangel

Michael Varekamp(40) is jazztrompettist en artistiek leider van Pure Jazz. Vanaf deze week zal hij regelmatig een column schrijven voor CultuurpodiumOnline.nl

Net na de gezamenlijke persconferentie van The Hague Jazz/Pure Jazz kort geleden werd mijn dochtertje een jaar. Wat een feest was dat. Kleine O. ging van hand tot hand en communiceerde oprecht met iedereen.

Naast lieve kado’s, soms elektronische gadgets, soms aangenaam ouderwets, vormde een eenvoudige kindertambourine een van de hoogtepunten in haar eindeloze reeks nieuwe aanwinsten, getuige haar enthousiaste jamsessie met Amy Winehouse in de speaker.

Het huis was, zoals gebruikelijk op dit soort dagen, vol met familie en vrienden. Velen gerelateerd aan mijn liefhebberij en business, Jazz.

Bassist Joris Teepe wiegde zijn eigen kleine baby in slaap, mijn zakenpartner stond steeds in de weg bij het fornuis en ik werd en passant voorgesteld aan de briljante Russisiche trompettist Alex Sipiagin, vooraanstaand solist in de Mingus Dynasty, nog steeds wekelijks te beluisteren in smeltkroes en jazzstad New York.

Eerder oogstten mijn vrouw en ik al veel succes met een paar eenvoudige sambaballen bij O. Shake that thing!

Overigens staat er in vele boekjes dat men een baby nooit mag schudden. Die van ons lust er wel pap van. Vooral als er lekker groovende muziek op staat. Het is net een spons. Muziek uit New Orleans, Brazilië of jazz uit het modale tijdperk(door de leek vaak gebruikt als alibi om niet van jazz te hoeven houden) leidt tot opgewonden kreetjes, het schudden van de babybillen en shakende sambaballen. Hoe intenser de muziek, hoe meer O. geniet.

Het is ook niet zo dat ze er ‘even in moet komen’, nee, vanaf de eerste maat zit ze er helemaal in.

Niets bijzonders zult u zeggen. Alle kinderen dansen. Wel prachtig om van te genieten, maar niets bijzonders. En dat is nou precies waar ik naartoe wil.

Een paar weken geleden was er, op het kinderdagverblijf waar O. (met veel plezier) twee dagen per week zelfstandig de maatschappij ingeslingerd wordt, een muziekdag.

Muziekdag. Ik weet wat voor muziek er met de beste bedoelingen de hele dag gedraaid wordt. En ondanks dat word ik er zelf altijd een beetje nerveus van. Alsof verstandelijke en emotionele intelligentie die ons mensen kenmerkt, wordt ontkend of zelfs helemaal niet bestaat en er ook nooit geweest is.

Muziek als een potje Olvarit. Gespeend van alle kleur, smaak en karakter. Een saai, week, halflauw worstje dat glimlachend bij je oor naar binnen geduwd wordt.  Simplistisch geknutsel zonder emotie, uitdagende ritmes of  harmonieën.

En dan te bedenken dat het deel van het brein waar de muziek zich afspeelt hetzelfde is waar men talen leert. Een geraffineerd kunstwerk is het. Een uiterst vernuftige vinding van de natuur. Onlangs bleek uit onderzoek dat baby’s van een jaar moeiteloos zeer complexe ritmes van elkaar kunnen onderscheiden, die volwassenen doorgaans afdoen als onbegrijpelijk of zelfs herrie.

Terug naar Tingel Tangel.

Het verbaast mij dat volwassenen denken dat muziek voor kinderen snel te ingewikkeld is. Het is andersom. Juist u bent al jaren geconditioneerd. En ieder leven begint opnieuw. Een pasgeborene staat wel degelijk open voor echte emoties, swing, opwinding en wat al niet meer.

Dit betekent dat, als we dit eens serieus zouden nemen, het heel goed denkbaar is dat Roy Hargrove in de hitparade staat. Of Miles en Wayne. Benjamin Herman zijn eigen talkshow en een reallife soap rond Candy bij SBS6 behoren ineens tot de alledaagse realiteit.

Het spreekt vanzelf dat cultureel onderwijs van levensbelang is voor een gezonde maatschappij. Je leert een kind ook dat vitaminen gezond zijn. Een frietje is lekker zijn op zijn tijd maar kan nooit de kern van het eetpatroon zijn. Je stopt een kind ook niet van alles in de mond, waarom dan wel in de oren?

Tegenwoordig valt muziekonderwijs(en alle andere cultuur die enige verdieping vergt) onder de ‘linkse hobby’s’, alsof het de normaalste zaak van de wereld is om het te verketteren. Ondertussen vraagt men zich af hoe het toch komt dat de samenleving steeds harder wordt.

In feite is de missie al lang geslaagd. Jazz is vrijwel verdwenen uit het publieke domein, afgezien van af en toe een minuutje DWDD en het steeds verder kapot gepeste Radio 6.

Gelukkig zijn er in alle tijden kleine dorpjes die zich dapper blijven verzetten.

Ik kijk er in ieder geval naar uit. Naar The Hague jazz/Pure Jazz 2010. Het is maar beter gezegd. U bent van harte welkom, uiteraard met uw kinderen.

Nog even terug naar de muziekdag op het kinderdagverblijf. O. heeft de hele dag stil gezeten en verbaasd toegekeken.