Onderwerp: POP-ROCK

2 April 2010

Barrelhouse Vintage Blues

Tekst en beeld: Arjan Vermeer.
CD-presentatie Barrelhouse, Gezien op 13 maart 2010,  Patronaat, Haarlem

Vintage, characterized by excellence, maturity, and enduring appeal, classic. Zo luidt de definitie uit het woordenboek waaraan de leden van Barrelhouse ongetwijfeld hebben gedacht bij het selecteren van de nummers voor hun nieuwe cd Vintage Blues. “Een verzameling klassieke nummers die we altijd al hebben willen spelen, maar waar we nooit aan toe gekomen zijn. De klassieke blues die ons al inspireerde voordat we zelf speelden, voordat Barrelhouse bestond. Alle nummers die we opgenomen hebben zijn geschreven vóór 1974. We hebben ook voor deze nummers gekozen vanwege het mooie romantische wat uit de blues lijkt te verdwijnen. “ Aldus de leden van Barrelhouse zelf over hun cd.

De -samen met Frans Hendriks geproduceerde- CD is opgenomen zonder in- en overdubs, zonder koptelefoon, zonder versterking van contrabas en drums. Daarmee is getracht de sfeer uit de opnames van die tijd te evenaren. De verwachtingen zijn voor mij -als bluesliefhebber- dan ook hoog gespannen. Een CD met allemaal bluesklassiekers is een risicovolle onderneming. Elke bluesfan heeft bij zo'n klassieke 'hit' wel een eigen favoriete versie. Daarnaast heeft -de in 1973 uit Oscar Benton Bluesband ontstane- Barrelhouse zelf ook een naam hoog te houden.

Vol verwachting toog ik dan ook naar het Patronaat alwaar de eerste nummers van de nieuwe CD te horen zouden zijn. Diezelfde avond speelde Waylon in de grote zaal van het Patronaat, waar dan ook een lange rij voor stond te wachten, ongewis van het juweeltje wat in de kleine zaal zou spelen. 

Klokslag 9 uur begint de band met het optreden. Barrelhouse is een band die je live moet hebben gezien. En van dichtbij in een klein zaaltje. Het plezier in het spelen straalt je dan tegemoet. Uiteraard het typerende stemgeluid van de Dutch Lady of the Blues, Tineke Schoemaker, soms wat ruw, maar gevoelig op de juiste momenten en elke noot raak. Guus en Johnny Laporte die afwisselend de gitaarsolo's voor hun rekening nemen, waarbij Guus daarbij a la BB King zijn gezicht mee laat spelen. Jan-Willem Sligting die zowel bas als contrabas speelt en met het zelfde gemak overschakelt op de accordeon danwel mondharmonica. Han van Dam begeleid de band met zijn boogiewoogie piano en laat zich soms verleiden tot het spelen van heerlijke solo's, daarbij opgezweept door de heren Laporte en Sligting. Bob Dros stuwt de band vooruit met zijn enthousiaste drumspel. 

De cd begint met de oude klassieker “Oh Death”, een mooie opener die mooi klein is gehouden en daarmee de nadruk legt op de vocalen. “I love the life I live” van Muddy Waters wordt  strak uitgevoerd maar raakt bij mij geen snaar. Dat wordt al beter bij het swingende “Shake 'em on Down”. Heerlijk nummer om ook live te horen.  

Maar mijn hart begint sneller te kloppen als ik de eerste noten hoor van BB King's “Comeback Baby”. Een schitterende uitvoering waarbij Guus Laporte op -voor King- herkenbare wijze de noten aanslaat, zonder daarbij King's stijl te kopieren.  De zangkwaliteit van Tineke Schoemaker komt hier volledig tot haar recht. Bij “Bring it on home” van Willie Dixon heb ik weer het zelfde gevoel als bij het nummer van Waters: goed gespeeld maar ik heb een andere versie in mijn hoofd. 

Maar dat wordt ruimschoots goedgemaakt door, misschien wel het beste nummer van de hele CD, het gevoelige “God bless the child” van Billie Holiday. Tineke Schoemaker zingt solo, slechts begeleid door de banjo van Johnny Laporte. Kippevel. Ook en met name live !! Han van Dam neemt de rol van Johnny over en begeleid Tineke in het zacht swingende maar o zo mooie “Midnight hour blues”. Je waant je in een rokerige Juke Joint en droomt heerlijk weg. 

Totdat Guus Laporte de harde gitaar-riff inzet voor “Groundhog Blues”. En alhoewel het begin veelbelovend is zakt het nummer bij mij toch een beetje weg. Zeker weten Guus en Johnny de gitaarriffs van John Lee Hooker te evenaren. Ze roepen het juiste sfeertje op. Maar dan past de stem van Schoemaker hier toch minder bij. 

Willie Dixon wordt op de CD twee keer gecovered met de bekende “Spoonful” en “Meet me at the bottom”. Beide lekkere swingende nummers. Met “Mean old world” zetten ze deze serie voort. Heerlijk om tussen de gitaarriffs door de boogiewoogie piano van van Dam te horen. 

Begeleid door de accordeon van Sligting laat Tineke Schoemaker wederom haar zangkwaliteiten horen in het lijzige “Weary blues from waiting”. Barrelhouse sluit de CD af met nog een nummer van John Lee Hooker “Serves me right to suffer”. Het bluesrock-achtige begin gaat over in funky riffs en eindigt in een fade-out waardoor je het idee krijgt dat de band nu nog lekker aan het doorjammen is in de studio. 

Het oordeel over “Vintage Blues” is positief. Niet elke bluesfanaat zal voor elke uitvoering van de klassiekers warm lopen, maar voor de meeste liefhebbers is dit een lekkere CD, goed toegankelijk en met een paar echte hoogstandjes.

Barrelhouse speelt de “Vintage Blues” TOUR 2010 gedurende de maanden april, mei en juni in nog zo'n 15 plaatsen in Nederland.  

Website Barrelhouse : www.barrelhouse.nl