Onderwerp: POP-ROCK, JAZZ
25 Maart 2010
Gare du Nord goed voor een gezellig avondje uit!
Door Jeannette Mayer, foto's Michiel Fokkema (klik voor vergroting)
Het publiek van het Isalatheater van Capelle aan den IJssel is enthousiast. Reacties op het theaterconcert van de Nederlandse urban jazzband Gare du Nord zijn dan ook: “ Waanzinnig goed” en “Super.” Ook gehoord: “Op de cd vind ik ze beter.”
Zeker is dat deze band van nog geen tien jaar oud, goed is voor diverse gouden platen, waaronder hun laatste album Love For Lunch. Het producersduo en tevens oprichters van de 7-koppige band zijn Ferdi Lancee en Barend Fransen. Onder hun leiding is de band groot geworden, niet in de laatste plaats doordat Gare du Nord menig lifestyle tv-programma en commercial voorziet van goed in het gehoor liggende muziek.
Een theaterconcert is van een andere orde. Natuurlijk, die lekker lopende nummers van hun succesvolle albums passeren de revue. De zes muzikanten hebben er zin in en de sterke kracht van de band, de zangeres Dorona Alberti, is de bindende factor. Deze uit Italië afkomstige zangeres maakt dat de band een eigen karakter krijgt. Niet alleen haar vaste en zuivere stem, maar ook haar performance mag er zijn. Niets laat zij aan het toeval over. Qua kleding en ook wat betreft de choreografie zorgt Alberti voor filmische effecten op het toneel. Dat is nodig, want een band, zelfs een goede band, heeft in het theater ook een visuele missie. Zo hou je het theaterpubliek een avond lang in de ban!
De muzikanten doen hun best. Zij bespelen diverse gitaren ( waaronder één met rode lampjes opgeleukt exemplaar), percussie-instrumenten en een saxofoon. De songs worden aan elkaar gepraat door de leader van de band:“….de show van het leven, ..even met elkaar praten,….leg je hand even op elkaars been…, we gaan er even uit met elkaar…”. Het is duidelijk dat je met de band ook gewoon een probleemloze avond kunt beleven: relaxed, lekker luisteren en genieten.
Bekende nummers wisselen elkaar af: Marvin& Miles, Pablo’s Blues en Beatifull Day zijn aloude knallers. De mix van blues, soul en jazz klinkt ook door in hun nieuwe nummers: Voodoo, Love for Lunch, en Berlin Beat zijn daar voorbeelden van. In de zaal is er herkenning. Het publiek blijft eerst gematigd. Is dat vanwege de theatersetting? Is er schroom bij het wat oudere publiek?
Pas na de pauze komen mensen los, zeker bij de laatste nummers. Er zijn mensen die nu niet meer stil kunnen blijven zitten. Swingend geven zij gehoor aan het enthousiaste samenspel van de muzikanten en gaan mee met de wiegende heupbewegingen van Dorona Alberti.
En dan is het toch jammer dat de laatste tonen gespeeld zijn. Gelukkig is er nog een toegift.
Speciale aandacht vraagt nog de inmenging van Marlies Dekkers. Zij is verantwoordelijk voor het visual design. Eenvoudig, maar sprekend lijkt haar motto. De musici op het toneel, Doran Alberti daargelaten, lopen daarbij niet in de pas. Juist in het theater luistert ook hun aankleding nauw. Waarom in hun gewone alledaagse plunje? Kleding die het filmisch effect versterken van de virtuoze zangeres, zou bij de andere musici een toegevoegde waarde zijn.
Na afloop van het concert zijn er genoeg fans die hun lichaamsdelen, cd-hoesjes en posters laten signeren door de bandleden en hun zangeres.
Toch is er de indruk dat menigeen speciaal verlangend uitkijkt naar hun volgende album, vast weer zo’n muzikale topper. Zo kennen we Gare du Nord: ten voeten uit!