Onderwerp: POP-ROCK

27 November 2009

Franz Ferdinand op handen gedragen in de HMH

Door Michaela Meijer, foto's Ronald Blinderman

Nog nooit van mijn leven zo’n uitzinnig springend publiek gezien als op 22 november 2009 in de Heineken Music Hall te Amsterdam bij Franz Ferdinand. Het moet een gave zijn om als band een zaal van voor naar achteren (zonder te overdrijven) in beweging te zien. Het was een waanzinnig prachtig gezicht zo bezien vanaf het balkon waar ik me bevond. Fenomenaal!

In het voorprogramma deze avond het Britse The Cribs. Een indie-rockband bestaande uit de 3 broers Jarman en Smiths-legende Johnny Marr. Na wat YouTube-onderzoek bleek het een leuke band met catchy nummers die blijven hangen. Een band die zeker zeer goed zal doen op een festival. In de HMH vielen ze helaas wat tegen. Al bij de eerste tonen wist ik al dat ik dit voorprogramma niet zou uitkijken. Wat een muur van geluid kwam er van dat podium af, niet gezond meer. Alsof ze een wedstrijdje ‘wie kan er het hardst gitaar spelen’ speelden. Zo jammer, het had best leuk kunnen zijn, nu kreeg ik er helaas alleen maar oorpijn van. Dat neemt overigens niet weg dat ik ze geen kans meer geef. Ik zou ze graag nog wel eens live willen zien, maar dan met hopelijk wat beschaafder geluid. 

Maar dan: Franz Ferdinand…….

Opgericht in 2001 en bestaande uit Alexander Kapranos (zang/gitarist), Nick McCarthy (gitarist/keyboard), Robert Hardy (bassist) en Paul Thomson (drummer). Het debuutalbum “Franz Ferdinand” betekende een onmiddellijke doorbraak voor het kwartet met het nummer ‘Take me Out’. Met het pakkende in tekst en muziek was het Nederland snel verkocht en optredens volgden op de grote festivals als Pinkpop, Lowlands, Pukkelpop en Rock Werchter. 

Inmiddels 2 albums verder (You could have it so much better en Tonight: Franz Ferdinand) blijft het feest Franz Ferdinand voortduren.

Want dat is het: een feestje!! 

Zodra de mannen het podium opkomen is de gekte compleet. Bij de eerste noten van het nummer ‘This Fire’ gaan de voetjes van de vloer en de handen in de lucht. En dat gaat vrolijk ruim anderhalf uur door. Op een gegeven moment begin je zelfs aan jezelf te twijfelen. Heeft Franz Ferdinand zoveel hits? Ja dus. De ene na de andere hit wordt de zaal ingeslingerd en het publiek inhaleert ze gretig. ‘Take me out, Ulysses, No You Girls, Do You Want To, Michael’. De hittrein die Franz Ferdinand heet en de HMH geniet uitbundig, dat is een ding dat zeker is. 

Dat Franz Ferdinand op handen wordt gedragen bleek aan het einde van de show. Gitarist McCarthy negeert het verbod en laat zich van het podium afvallen en crowdsurfed zo een tijdje over de hoofden van het publiek heen. Uiteraard, netjes als wij Hollands publiek zijn, wordt McCarthy ook weer keurig bij het podium afgeleverd door het publiek. 

Het is duidelijk dat Franz Ferdinand is gekomen om een feestje te bouwen. Het plezier straalt er van af. Er wordt strak gespeeld, gekletst met het publiek, geïmproviseerd en geëxperimenteerd. Het publiek weet van geen ophouden en springt, danst en zingt moeiteloos aan één stuk vrolijk door, ook tijdens de toegift. Het allerlaatste nummer ‘Lucid Dreams’ is een sterk staaltje van de nieuwe weg die de band heeft ingeslagen op het laatste album met niet alleen gitaarwerk, maar ook electro-techno geluiden. Een mooie afsluiter van een mooie avond. De heren verlaten het podium en laten het publiek meer dan tevreden, bezweet en ongetwijfeld schor van het meezingen achter. 

Franz Ferdinand, een strakke liveband die een enorm feestje weet te bouwen.