Onderwerp: POP-ROCK

9 November 2009

Moke @ P3 Purmerend

Tekst en beeld door Jacqueline Heere en Michaela Meijer

1 april 2006: PopPodium Purmerend P3 opent zijn deuren. De line up is weinig hoopvol voor een vol P3. Purmerenders zijn een moeilijk publiek en ik vraag me af of er genoeg animo is voor bands als Room Eleven, Campsite, Taxi to the Ocean, Miss Antarctica en Moke. Bands waar de meeste mensen op dat moment nog nooit van gehoord hebben.

Moke trapt die avond af in de kleine zaal en speelt voor een piepklein groepje mensen hun werk tot nu toe. De 1e cd zou pas ruim een jaar later uitkomen.

Dat Moke in de jaren die daarop volgen flink aan de weg timmert is allang geen verrassing meer. Met inmiddels 2 albums op hun naam (Shorland en The Long & Dangerous Sea), veel exposure als maandelijkse huisband in De Wereld Draait Door, aangekleed door Karl Lagerfeld, een cd-cover gefotografeerd door niemand minder dan Anton Corbijn en uitnodigingen van alle grote en minder grote festivals in Nederland is Moke allang geen kleine jongen meer in de Nederlandse muziekscene.

Moke staat als een huis.

En op 6 november 2009 vereert Moke Purmerend wederom met een bezoekje in de P3. Het kleine groepje mensen in de zaal in 2006 zal ongetwijfeld uitgegroeid zijn naar een volle zaal. Grappig detail is dat zodra ik onder mijn bekenden in Purmerend vertel dat ik naar Moke ga, ze geen idee hebben wie Moke is. “Moke? Wie? Een britpopband? Nee hoor, nog nooit van gehoord. Doe mij maar Wolter Kroes, Peter Beense en Dario, veel gezelliger.” En zo typeer ik in 1 klap de gemiddelde Purmerender. Geef ze een biertje of een breezer, zet ze op de Koemarkt samen met een Peter Beense op een ouwe kar die een leuk moppie zingt en het feest is compleet.

Dat ik me daarin vergis blijkt vervolgens uit het feit dat de zaal hartstikke uitverkocht is. Misschien moet ik maar eens ophouden met het proberen te typeren van de inwoners van mijn eigen woonplaats? Het blijkt dat er wel degelijk publiek is in Purmerend voor bands als Moke.

In het voorprogramma maak ik kennis met de New Wave-band ‘Silence is Sexy”. Een Nederlandse band, opgericht in 2003, bestaande uit 4 heren. De muziek neigt een beetje naar het duistere toe a la The Cure en Joy Division.

Het optreden van Silence is Sexy vind ik een beetje saai. De muziek zelf is wel oké, ze zijn een goede liveband, maar qua interactie met het publiek valt er weinig te beleven. Vooral in het begin van het optreden staan de heren een beetje statisch op het podium. De enige die veel van zichzelf laat zien is gitarist Pim van de Werken. Tijdens het laatste nummer springt hij zelfs het publiek in en hangt zijn gitaar om de nek van één van de dames die vooraan staat. Zij weet van gekkigheid niet wat ze moet doen en staat een beetje giechelend over de snaren heen te aaien. Haar vriendinnen weten in ieder geval wel wat te doen en maken de ene na de andere foto van hun vriendin met de gitaar van Pim. Dat is nog eens iets om mee thuis te komen als fan!

Na een razendsnelle afbouw van het Silence is Sexy-circus, staat daar dan eindelijk Moke. Zanger Felix Maginn vraagt het publiek wat meer naar voren te komen. Er staan blijkbaar mensen in de foyer die graag naar binnen willen, maar niet naar binnen kunnen. Het is ‘full house’ in de P3.

De avond is een prettige aaneensluiting van nummers van het 1e en 2e album. Het is duidelijk te merken en te horen dat de heren op de één of andere manier streven naar een bepaalde mate van perfectie, maar naast opperste concentratie is er ook tijd en ruimte voor beweging, geflirt met het publiek en vriendelijkheid. Misschien niet helemaal het goede woord, maar op mij komen ze over als één en al vriendelijkheid en dus prettig om naar te kijken.

Het P3-publiek is gelijk bij de eerste muziekklanken al in beweging. Er wordt meegezongen, druk gefotografeerd en zelfs de handjes gaan de lucht in. Vooral bij de hits “This Plan, Last Chance en Switch” weet Moke  het publiek de voetjes flink van de vloer te halen.  

Het is overigens goed te horen welke nummers op het 1e album thuishoren en welke op het 2e album. Lag op het eerste album de nadruk vooral op het gitaarwerk van Phil Tilly en op de jeugdervaringen van zanger Felix Maginn in het verscheurde Ierland, op de nummers van het 2e album zijn vooral veel synthesizer-geluiden te horen en wordt de politieke beladenheid iets losgelaten. Het is een mooie mix die zeker niet verveelt.

Moke weet deze avond een strak optreden neer te zetten en dat is misschien ook wel hun grootste kracht. Ze zijn een geweldige liveband en hebben meerdere pareltjes van nummers op beide albums staan. En ook al klinkt de muziek vrolijk en opzwepend, de teksten zijn diepgaand en veelal doordrenkt met verdriet en pijn.

Het is juist die combinatie die het zo mooi en interessant maakt.