Onderwerp: POP-ROCK

2 November 2009

Sentimento di infanzia: Eros Ramazzotti

 
Door Michaela Meijer, foto's van Ron Jenner (klik voor vergroting)
Gezien: Eros Ramazotti, Ahoy Rotterdam. 27 oktober 2009

We schrijven 26 november 1993 en ik sta voor het eerst oog in oog met Eros Ramazzotti. Voor een rockfan in hart en nieren is dat natuurlijk een tegenstelling waar je u tegen zegt, maar ik kan niet anders dan toegeven dat ik Eros Ramazzotti gewoon echt hartstikke goed, fijn en niet te vergeten sexy vind. Verder is een beetje jeugdsentiment (sentimento di infanzia) ook één van de redenen. Ik draaide toendertijd op mijn kamertje niets anders dan cd’s van mijn Italiaanse vrienden Eros Ramazzotti, Zucchero Fornaciari, Jovannotti, Luca Carboni, Vasco Rossi en ga zo maar door.
Geen idee waar ze het over hadden, maar mooi vond ik het.

Eros Ramazzotti wordt op 28 oktober 1963 geboren en krijgt de namen Eros Luciano Walter Ramazzotti Molina in zijn paspoort bijgeschreven. Eros, zanger, tekstschrijver, componist en muziekproducer, breekt in 1984 door in Italië, waar hij het festival van San Remo wint met zijn “Terra Promessa”. Vanaf dat moment gaat het hard met zijn carrière, zelfs internationaal. Wie kent nou niet het prachtige Musica E en de hits Adesso Tu en Se bastasse una canzone.

 
Met inmiddels 15 albums (inclusief live en verzamelwerken) op zijn naam mag Eros zichzelf een constante factor in de muziekscene noemen. Ondanks het feit dat er de laatste jaren niet echt hits door Eros worden gescoord (de laatste dateert uit 2006, het duet met Anastacia “I belong to you”) blijven de echte fans trouw. En dat blijkt wel uit het feit dat hij toch maar even twee keer Ahoy uitverkoopt. Wat nu precies de reden is dat muzikanten altijd te laat beginnen is mij een raadsel, want ook Eros begint gewoon vrolijk een half uur te laat. Niet dat het publiek dat een probleem vindt, want zodra de lichten doven en de band begint te spelen is alles alweer vergeten en vergeven.

Het podium is opgebouwd uit grote houten kratten en uit één van de kratten wordt een opgesloten Eros bevrijd door een aantal stoere bouwvakkers. Het geluid dat daarop uit de zaal komt is onbeschrijflijk. De decibellen met met name vrouwengegil zal ongetwijfeld een aantal keren door de geluidsbarrière zijn gegaan, zo hard.

Eros opent zijn show met het nummer “Appunti e note” van zijn nieuwste album ‘Ali e Radici’ die in mei van dit jaar uitkwam. Een typisch Eros-album en dat laat het publiek merken ook, want tot mijn grote verbazing wordt het hele nummer van voor naar achter keihard meegezongen. En dat gaat eigenlijk de hele avond zo door, van de meer bekendere nummers als Dove c’e Musica, Terra Promessa, Adesso Tu, Musica E, Cose della Vita en Piu bella cosa tot het wat minder bekendere werk als Favola, Fuoco nel Fuoco, L’aurora en In questo immenso show, alles wordt vol overgave meegezongen.

Het hoogtepunt qua meezingmomenten was wel bij het nummer Se bastasse una canzone, toen heel Ahoy inhaakte en Eros zijn best moest doen om over het geluid heen te komen.  Over geluid gesproken, dat was wat minder. Nu kan het gelegen hebben aan het feit dat wij boven in Ahoy zaten, dat weet ik niet. Misschien had het publiek op de vloer en op de eerste ring nergens last van, maar van waar wij zaten was het af en toe echt takkenherrie te noemen. Eén grote brei muziek met veel te veel bas en onmogelijk om de afzonderlijke instrumenten te kunnen onderscheiden, mocht je dat willen.

Zelfs het zo mooie Musica E kwam naar binnen geblazen alsof je naar een heavy metal-band zat te luisteren, met hier en daar zelfs door merg en been gaande valse noten van de band. Het geluid was dus helaas wel een minpuntje te noemen, maar dat was dan ook wel het enige minpuntje.  Want…….Eros blijft altijd en immer zijn eigen goddelijke en charmante zelf. Weet zijn publiek te bespelen en te betoveren en zingt zijn repertoire alsof het de laatste keer is dat hij het zingt. Dat hij de harten van al het vrouwelijk publiek steelt en misschien eventueel zo hier en daar ook wel een enkel mannenhart blijkt wel uit het voortdurende hysterische gegil. Eros hoeft zijn pink maar te bewegen om een immense reactie teweeg te brengen.

De zaal ontploft als hij zich omdraait en zijn billen schudt. Wat een gekkenhuis!! Maar ja, het is en blijft natuurlijk een macho Italiaan. Dat zit nu eenmaal in de aard van het beestje. Hij weet het goed te brengen en laat het publiek na zijn laatste nummer “Parla con me” swingend, bedwelmd en genietend weer naar huis vertrekken.