Onderwerp: TONEEL

11 Oktober 2009

Wachten op Godot, een bezoek meer dan waard

Door Ad Aerts met foto's van Sanne Peper (klik voor vergroting) 

Toen het doek openging en ik Vladimir en Estragon zag bij hun boom, kreeg ik meteen het gevoel op bezoek te zijn bij oude bekenden. Vrienden die je al jaren kent. Je ziet ze niet vaak, maar iedere keer als je ze tegenkomt is het alsof je ze gisteren voor het laatst nog sprak. Het gesprek gaat gewoon verder bij waar je gisteren was gebleven. Ze zien er iedere keer anders uit, praten anders, doen anders, maar je weet dat het je vrienden zijn. En het voelt goed. Nooit saai. Nooit vervelend. En als je afscheid neemt verheug je je al op de volgende keer dat je ze gaat zien. Hoewel er meer toneelstukken zijn die ik vaker zie, heb ik dit gevoel van herkenning eigenlijk alleen bij dit stuk.

Ze zagen er goed uit, mijn vrienden. Jong, fris, speels en filosofisch. Vladimir heeft de naam de filosoof van het stel te zijn, maar Estragon kan er ook wat van. Altijd weer de juiste vragen stellend: 'Wie?', 'Wat?', 'Waarom?'.  Ze beleven ook deze twee dagen weer alsof ze helemaal nieuw zijn. Soms vraag ik me zelfs af of ze zich wel kunnen herinneren wat er gisteren gebeurd is. Ach, misschien doet het er ook niet toe wat er  gisteren gebeurd is. Of wat er morgen gaat gebeuren. Is dat niet het mooiste dat je als mens kan overkomen? Iedere dag beleven alsof alles nieuw is? Alsof alles voor de eerste keer gebeurt?

Ik hoor wel eens mensen beweren dat ze het eigenlijk over zinloosheid van het bestaan hebben. Ik twijfel daaraan. Het doet mij goed om te zien dat ze iedere dag weer hopen dat het de volgende dag beter gaat. En dat Godot dan misschien wèl komt. Maar wie ben ik om dat als waarheid te verkondigen. Vladimir en Estragon en zeker ook Pozzo en Lucky (die nooit zo gelukkig overkomt) geven je zoveel om over na te denken. Luister mee en bepaal zelf wat ze je te zeggen hebben.

Regisseur Erik Whien van Toneelgroep Oostpool zet met zijn acteurs een zeer levendige 'Godot' neer, bijna 55 jaar na de eerste opvoering in Nederland (overigens ook in Arnhem). Hij gebruikt de vertrouwde vertaling van Jacoba van Velde, wat  laat zien hoe tijdloos de tekst is.  Becket laat in zijn tekst weinig speelruimte, maar het Whien gebruikt de speelruimte die hij krijgt optimaal. Je gaat je bijna afvragen waarom dit stuk toch de naam heeft 'moeilijk' te zijn. Het gepassioneerde spel van Stefan Rokebrand en Sanne den Hartogh levert daaraan een bijzonder waardevolle bijdrage. Deze Godot werkt zoals het hoort en is een bezoek meer dan waard. De tekst is onlangs uitgeroepen tot het beste toneelstuk aller tijden. Maar het is de opvoering die er pas echt theater van maakt.

Toneelgroep Oostpool