Onderwerp: JAZZ

2 Oktober 2009

Cecil Taylor, still going strong

Tekst en beeld door Michiel Fokkema

Op 26 September j.l. speelde Cecil Taylor in Lantaren-Venster in Rotterdam. Ter ere van zijn 80ste verjaardag houdt hij een kleine tour. Hij draait al een tijdje mee in de jazz scene, zijn eerste plaat kwam uit in 1956, en is een van de pioniers van de Free-Jazz.

Zijn muziek is dus zeker niet voor iedereen weggelegd. Desondanks staat er een select groepje fijnproevers te wachten voor de deur van Lantaren-Venster om de grootmeester te zien spelen.

Hij brengt de 70 jarige slagwerker Tony Oxley mee. Afgezien van pianist is Cecil Taylor ook dichter. Hij komt al declamerend op gekleed in een soort Japans uitziende outfit op kleurige gestreepte kniekousen. Onderwijl wordt hij begeleid door slechts Tony's bass drum. Vervolgens bespeelt hij de vleugel met en stok direct op de snaren. Speelt nog een beetje met de stok op het klavier en vervolgens gaat hij toch met zijn handen spelen maar staat nog steeds. Uiteindelijk gaat hij zitten, legt zijn bladmuziek weg, zoekt een stuk uit en begint.

Ondanks zijn leeftijd speelt hij nog verschrikkelijk soepel. Zijn handen gaan als een waanzinnige over het klavier, hij speelt met al zijn vingers, zijn vlakke, hand, zijn vuisten en ellebogen. Ook gebruikt hij alle 88 toetsen, soms lijkt het wel alsof hij ze alle 88 tegelijk gebruikt! Een muur van geluid gaat dan plots over in een subtiel en zacht melodietje. Een vlaag van blues, boogie of Satie schemert door. Maar slecht een paar maten, het thema wordt gelijk uiteengerukt in kleine stukjes en in een compleet andere volgorde weer aan elkaar geregen.Het thema wordt gesublimeerd tot de essentie.

Cecil speelt vooral ook erg ritmisch. Soms lijkt het wel alsof hij de piano als een drumstel bespeelt. Tony Oxley ondergaat het geweld van Cecil gelaten en speelt zelf beheerst en doordacht zijn zeer uitgebreide ritme sectie. Naast een paar trommels heeft hij een uitgebreide collectie cimbalen, bellen, klokjes enz. Hij bespeelt dit met een opvallende souplesse, alsof het geen enkele moeite kost. Zijn stokken lijken wel over het drumstel te zwieren als een meeuw in de thermiek op het strand. Maar ondertussen vult hij Cecil wel uitstekend aan en volgt hem in de alsmaar veranderende ritmes.

Na een kleine pauze geven ze nog een toegift en is de avond helaas al weer voorbij. Hij geeft nog 4 concerten deze tour. Mis hem niet!