Onderwerp: POP-ROCK

14 September 2009

Coldplay laat van zich horen in Nijmegen

Door Michaela Meijer met foto's van Eric van Nieuwland (klik voor vergroting)

Twee avonden achtereen een volgestouwd Goffertpark, 120.000 mensen in totaal, en dat allemaal voor Coldplay! De heren kunnen het slechter treffen. Alhoewel, de grootheid van deze band tegenwoordig, rechtvaardigt absoluut deze bezoekersaantallen. Het zal niet snel gebeuren dat Coldplay het slechter zal treffen. Zelfs een derde concert zou volgens mij nog wel uitverkocht raken.

Helaas, het Goffertpark, de stad Nijmegen en zijn aanvoerwegen blijken niet de meest gunstige locatie voor een evenement van deze omvang. Vooral de 1e dag, woensdag 9 september, is het in en om Nijmegen één grote chaos. Mensen staan uren in de file, komen te laat of besluiten van pure ellende om te draaien en weer naar huis te rijden. Ook het verlaten van Nijmegen na afloop van het concert is een groot drama. Hoe mooi het park ook is, de ligging, midden in een woonwijk, is logistiek gezien gewoon om te huilen. En Nijmegen doet heus zijn best met pendelbussen en extra treinen, maar al met al gezien is een wat meer centralere locatie in Nederland een beter alternatief voor concerten als deze.

Qua sfeer doet het Goffertpark het zeer goed. Bij betreding van het terrein overvalt me een heus festivalgevoel. Daar kan een Arena, Ahoy of voor mijn part een Gelredome nooit aan tippen. En zoals het een goed festival betaamt, de noodzakelijke en ook minder noodzakelijke voorzieningen zijn ruimschoots aanwezig. De hele wereldkeuken qua catering is aanwezig, genoeg dranktenten, cocktails, koffie en thee, meerdere muntenverkooppunten, merchandise, voldoende toiletten en een rolstoeldek. Het inmiddels aanwezige publiek geniet, zittend op het gras, in het nog aanwezige avondzonnetje met een drankje in de hand: het festivalgevoel is compleet!

Op het podium speelt Miss Montreal als 1e supportact. Het kaasmeisje dat door De Wereld Draait Door en Giel Beelen gehyped is en nu zo’n beetje alle podia in Nederland bespeelt. Ze speelt aardige liedjes en ze zal ongetwijfeld blij zijn geweest met deze eer om te mogen openen voor Coldplay. Mij kan ze muzikaal absoluut niet boeien, alhoewel ik haar als mens (gezien in diverse praatprogramma’s op tv) enorm kan waarderen. Ook Bertolf (de extreem muzikale nieuwe singer/songwriter in ons landje) maakt nog even zijn opwachting bij Miss Montreal op het podium. De slimmerd, hij is immers fan van Coldplay en weet zo mooi zijn graantje mee te pikken.

Als 2e supportact staan de White Lies op het programma. De Britse band die langzamerhand steeds meer terrein begint te winnen in Nederland. Zo stonden ze dit jaar op Pinkpop, maar ook op Lowlands, alwaar ze op beide podia’s het publiek goed wisten te vermaken. Helaas was dat hier niet het geval. De White Lies krijgen weinig bijval van het publiek, wat resulteert in weinig dynamische show.

Om 21.00 uur begint dan de show waar iedereen uiteindelijk voor gekomen is: Coldplay.

Ingeleid door een nummer van U2, Jay Z en een Weense wals, betreden Chris Martin, Jonny Buckland, Guy Berryman en Will Champion het podium. Onder oorverdovend gejuich en applaus wordt “Life in technicolor” ingezet.

Het valt me op dat het geluid, ook achter op het veld, bijzonder goed is. Ook het zicht op het podium is prima, wat mede te danken is aan de enorme videowalls aan weerszijden van het podium en achter het podium. Niemand hoeft ook maar iets te missen.

Coldplay is na zijn debuut “Parachutes” groot, groter, grootst geworden en laat deze avond zien dat dat niet voor niets is. De setlist is een aaneenschakeling van nieuw en oud werk. Zo genieten we van Clocks, Violet Hill, Yellow, Fix You, The Hardest Part en Viva la Vida, maar ook de wat meer onbekendere nummers krijgen een ereplaats.

Chris Martin krijgt overigens tussen de nummers door telkens weer de lachers op zijn hand door aan de lopende band grappen te maken. Er schuilt zowaar een komiek in deze jongen.

Ongeveer halverwege de show verlaten de heren het podium en banen zich een weg naar het b-podiumpje in het midden van het veld, alwaar een cover van Michael Jackson, Billie Jean, ten gehore wordt gebracht. Ook Jonny wordt in verband met zijn 32e verjaardag nog toegezongen door band en publiek met een hartverwarmend Happy Birthday, waarna Chris Martin zelf ook nog een ter plekke geïmproviseerd verjaardagsliedje zingt.

De Coldplay-show deze avond wordt bijgestaan door een enorme lichtshow, vuurwerk, gele ballonnen, confetti-vlinders en veel dialoog met het publiek. Alles precies genoeg, nergens over the top. Hier en daar mist Chris Martin een noot of vergeet hij complete stukken tekst. Gelukkig ziet hij daar zelf de lol wel van in en verzoekt ons voor het gemak 2 minuten terug te gaan in de tijd, waarna hij vrolijk opnieuw begint.

En dat is precies wat mij betreft de kracht van deze band, ze blijven met beide benen op de grond staan en pretenderen niet meer te zijn dan een ander. Om het maar eens met een cliché te omschrijven: ze zijn zo lekker gewoon gebleven.

Ook de fans worden niet vergeten. Na een toegift van 3 nummers en bij het verlaten van het park ontvangt iedereen een cd: left right left right left, met daarop 9 fijne Coldplay nummers. Een leuke afsluiter van een mooie avond bij een band waarbij ik niet had verwacht zo te genieten.