Onderwerp: POP-ROCK
25 Juli 2009
Vernieuwende U2 blijft zichzelf
Door Aukje met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)
U2, gezien ArenA Amsterdam, 20 juli 2009
Het is precies 40 jaar geleden dat Neil Armstrong voet zette op de maan. Een gebeurtenis van formaat, waar de band U2 bij stilstaat door voorafgaand aan hun concert ‘Space Oddity’ van David Bowie te draaien. De muziek wordt begeleid door grote rookpluimen die zich vanaf het podium een weg naar boven banen.
David Bowie zal nog een keer te horen zijn tijdens de set die U2 met hun 360º tour ten gehore brengt: het intro van ‘I’ll go crazy’ is een stukje uit het nummer ‘Let’s dance’. En zo verweeft de band meerdere eerbetonen en boodschappen in hun ruim twee uur durend concert.
Michael Jackson wordt herdacht aan het eind van ‘Angel of Harlem’, dat ooit geschreven is voor Billie Holiday. Astronaut Frank de Winne houdt borden met de woorden ‘The future needs a big kiss’ in de lucht. Ze eren de Birmaanse politica en nobelprijswinnares Aung San Suu Kyi door het publiek op te roepen haar masker te dragen tijdens ‘Walk on’, dat speciaal voor haar is geschreven. En het nummer ‘One’ wordt ingeluid met een hilarische videoboodschap van Aartsbisschop Tutu.
Je kan het verwachten van een wereldverbeteraar als Bono. En waar het tijdens grote concerten vaak grote irritatie oproept (zeker wanneer ik denk aan de anti-Bush momenten tijdens het concert van bijvoorbeeld Madonna), zijn het hier mooi vormgegeven korte rustpunten. Maar de nadruk ligt, zoals het hoort, op de muziek.
Die muziek is afkomstig uit hun hele oeuvre. Met de eerste vier nummers presenteren ze hun nieuwe cd ‘No line on the horizon’. Daarna wordt teruggegrepen naar hun bekende werk van vroeger met o.a. ‘Beautiful day’, ‘Mysterious ways’, ‘I still haven’t found what I’m looking for’ en ‘The unforgettable fire’. Stuk voor stuk hits die het publiek opzwepen. En zo is er voor elk wat wils: voor degenen die bekend zijn met het nieuwe werk van deze standvastige band, maar ook voor mensen als ik, die komen voor de gouwe ouwes. Voor die laatste groep is het vooral genieten geblazen: U2 doet niet aan een handjevol oude bekenden, nee, de hele setlist is doorspekt met krakers. Aan het eind van de set krijgen we ‘Sunday bloody Sunday’ (dit keer referend aan de situatie in Iran), ‘Pride (In the name of love)’ en ‘Where the streets have no name’ voorgeschoteld. Tijdens de toegift wordt de ballad ‘With or without you’ gespeeld.
Maar toch ontbreekt er iets aan deze avond. En dat is intimiteit. Hoe overweldigend het ook is om met 60.000 mensen een concert bij te wonen, niets kan tippen aan de intimiteit van een kleine zaal waar de nummers uit de jaren ‘80 om schreeuwen. Hoewel U2 als altijd strak speelt, komen deze songs niet helemaal uit de verf. Waar ’Beautiful day’ en ‘One’ het uitstekend doen in een stadion, net als het nieuwe werk, hebben de oude nummers niet de kracht om bezit te nemen van een ruimte als deze.
Het mag de pret echter niet bederven. U2 speelt als altijd solide op een spraakmakend en inventief podium: deze heeft de vorm van een vierpotige spin, waardoor het podium vanuit alle hoeken, inclusief achterzijde, is te zien. Een slim ontwerp, aangezien het publiek nu ook áchter het podium kan zitten zonder iets te missen. Wat neerkomt op méér bezoekers en dus méér geld.
U2 vermaakt op een nostalgische maar ook vernieuwende manier. En zo blijft de band zichzelf terwijl het in ontwikkeling blijft. Niet alleen op muziekgebied, maar ook op artistiek gebied. Wat zegt Bono hierover? 'We were teenagers when we first played the Paradiso, Larry still is a teenager. Apart from that everything's changed. Still got a long way to go, Adam, Larry, Edge and myself...'
Waar gaat U2 heen? Wat kunnen we nog van ze verwachten? Deze tour belooft in ieder geval veel goeds.