Onderwerp: LOCATIETHEATER, OEROL
18 Juni 2009
Ararat brengt nietigheid van de mens in beeld
Door Mieke Kreunen met foto's van Leo van Velzen
Regisseur David Geysen gebruikte de berg Ararat (waar volgens de bijbel de ark van Noach landde na de zondvloed) als startpunt voor een associatieve voorstelling over de mens en zijn geloof. De voorstelling ging in première op het KKNK Festival in Zuid-Afrika en is nu te zien op Oerol.
De lokatie van de voorstelling is midden in het bos in West op de Griene Pollen, voor de autobezitters toch zeker 25 minuten lopen vanaf de parkeerplaats. Maar eenmaal gearriveerd is het genieten van die prachtige plek.
Het speelvlak is groots en weids en net nadat de voorstelling is begonnen en de eerste tekst door de luidspreker klinkt ontstaat er nog een hilarisch moment omdat twee toeschouwers in het decor komen aangefietst. Een luid applaus wordt hun deel.
Maar dan begint het ook echt. We horen een stem: In het begin was er niets... muziek! We kijken naar dit prachtige landschap en zien een man aankomen in de verte. Over de luidspreker horen we het scheppingsverhaal. In de verte zien we de benen van een vrouw met zwemvliezen aan de voeten omhoog steken tussen het gras. Elders duikt er een man op uit een grote kuil. Hij maakt kort duidelijk waar Darwin's evolutietheorie over gaat.
Die tegenstelling tussen de twee opvattingen over de schepping c.q. evolutie spelen door het de hele voorstelling heen en worden omlijst door poëtische teksten over de liefde in al zijn aspecten en over zeemeerminnen die verlangen naar de zee.
Op een bepaald moment komt er een busje het terrein op rijden. 'Just divorced', staat er op. Het failliet van de liefde? De vrouw raakt gaandeweg steeds verder verstrikt tussen de twee verschillende mannen die naar haar gunst dingen. En zij moet het uiteindelijk met haar leven bekopen als ze door één van de mannen uit jaloezie wordt gedood.
Het wordt niet helemaal duidelijk wat het verband is tussen de verschillende beelden en fragmenten die we te zien krijgen. Daar draagt ook de mengeling van Zuid Afrikaans en Engels waarin de teksten worden gesproken wellicht niet aan bij. Hoe mooi de beelden ook zijn en hoe expressief de spelers ook zijn, ze lijken wat weg te vallen in de grootsheid van het landschap. De nieitgheid van de mens in de natuur. Daar ging de voorstelling toch ook over? Fraai is overigens de muziek van Carl Beukman en dat gecombineerd met de fraaie beelden bij een invallende schemering is sowieso al genieten geblazen.
Toch blijven er vragen over als het laatste applaus heeft geklonken. Wat wilde Geysen precies met deze voorstelling uitdrukken? Er worden universele thema's aangestipt maar daar blijft het een beetje bij, ze worden niet uitgewerkt. De hier en daar hilarische momenten kunnen dat gemis niet opvullen.
Tekst & regie
David Geysen
Spel
Nicola Hanekom, Gaëtan Schmid, Albert Pretorius en David Johnson
Muziek
Carl Beukman