Onderwerp: HANNEKE EN JONAS
12 Juni 2009
'Earshaken Pieces', wàt kan dat zijn?
Jonas: Een terugblik op de laatste week en de voorstellingsweek tijdens Festival a/d Werf. 16 t/m 20 mei, een lange week lag voor de boeg. Er moest nog veel gebeuren. Publieksopstelling aanpassen, de veiligheid en technische mogelijkheden van het decor beoordelen, spel, beeld en regie wijzigingen, repetities met het gehele team. De spanningen liepen her en der aardig op. Nu hoort dit bij het proces, en ieder was zich daarvan bewust. Wat dat betreft een compliment naar ieder die er bij betrokken was. Wensen hier en daar scenes aan te passen bleven tot aan de dag van de première (23 mei). Er werd nog aardig wat geschoven en accenten verlegd om het thema helder te vertalen. Dat is aardig gelukt. Hieruit spreekt ook weer het talent van Aike Dirkzwager de gecompliceerde losse delen aan elkaar te rijgen.
21 t/m 30 mei, van de première naar voorstellingen in het verschiet. We groeiden in betekenis en rol. De reactie uit het veld en publiek waren zeer divers. Van groot enthousiasme, tot vertwijfeling. Van betrokkenheid tot irritatie.Wij waren blij met de reacties ook als deze vrij expliciet waren. Ze brachten ook wel wat verwarring in tegenstrijdigheid, en leverde in gesprekken aardig wat discussies op. We waren opgelucht over de technische uitwerking van deze voorstelling (alles verliep eigenlijk zonder teveel problemen). Het decor en Hanneke hebben zich fysiek goed staande gehouden. Maar ergens voelde wij dat we nog een stap verder hadden willen zetten. Die stap waardoor je alles kunt verantwoorden in je werk. Maar het is een eigenzinnige voorstelling geworden en het heeft ons zeker ook wat anders opgeleverd. Vragen.
We hebben namelijk een grote stap voorwaarts gezet. Professioneler. We hebben het aangedurfd een abstract en subjectief thema te kiezen en dit te combineren met concreet technisch decor. Opnieuw met poëtische songs (maar nu geheel in het Nederlands, knap werk Hanneke) en verbeeldende en soms duale videobeelden. Een grotere productie dus met een uitgebreider team en op een lastige locatie.
We zetten daardoor ook een stap in het benoemen van wat we nu maken. Een sluitend antwoord is er nog niet. Dit is eigenlijk nu ons eerstvolgende plan.
De evaluatie op Huis a/d Werf bracht wederzijds de noodzaak aan het licht antwoorden te vinden. Wie zijn we als maker, waar staan we nu, waar willen we naar toe en wie hebben wij daarbij nodig. We trekken het land in om ons te laten inspireren, in gesprek te gaan, inzicht te krijgen. Misschien komen we elkaar nog tegen, b.v. op het Terschellings Oerol Festival.
Hanneke: Het is me ondertussen meer dan duidelijk geworden dat het verdraaid lastig is om zelf een oordeel te vellen over wat we nu eigenlijk gemaakt hebben! Enigszins verbaasd kijk ik, als iemand na één van de try-outs de voorstelling als ‘helder’ betitelt. Er zelf in staande, staat het mij in ieder geval niet zo helder voor ogen. Om zoiets van een ander te horen is na een chaotische werkperiode natuurlijk fijn, maar een beetje argwaan blijft.
Nu, anderhalve week later, lijkt het project alweer naar de achtergrond verdrongen. Bijna ondankbaar vind ik het; ik verbaas me er altijd over hoe snel je om kunt schakelen. Weken aan een stuk denk je aan niets anders, en dan ineens, met de speeldagen om af te bouwen, is het op. Niets meer daarvan, geeneens ontwenningsverschijnselen, gewoon klaar.
In mijn hoofd ben ik in de verte alweer bezig met nieuwe plannen. Niets concreets, onmogelijk om iets te verklappen, maar ergens broeit een vaag abstract idee van waar het heen zou kunnen gaan. Even geen theater, zegt iets in mijn hoofd. Na drie beeldconcerten voelt het goed iets anders te doen. Maar zeker weer in samenwerking met Jonas, we blijven elkaar inspireren. Alles wat we maken, willen we in de toekomst officieel onder de titel ‘Earshaken Pieces’ uitbrengen. Een eigen verzonnen medium, waar we nog duidelijker inhoud aan willen geven. Maar wàt kan dat zijn? Vanuit onze achtergrond is theater niet per se het meest vanzelfsprekend.
Als ik een danser was, werd hier het antwoord geboren. Het lijf is altijd zo lekker concreet en daar kun je dan zoveel abstractie tegenover stellen, dat je toch nog denkt te kunnen begrijpen waar het over gaat. Dat vind ik fijn, dan kun je als toeschouwer zo prettig veel ruimte krijgen. Op zoek dus naar die ruimte-biedende vorm, maar dan eentje met muziek en beeld.
Vandaag bestaat het leven uit klusjes doen. Zo’n lijstje op tafel waar je, als je er goed je best voor doet, een streepje door mag zetten. Alleen al voor dat streepje wil je werken. Dat geeft altijd iets bevredigends; een zelf geschapen kader waar je alleen maar even aan hoeft te voldoen, heerlijk overzichtelijk. Zo zette ik vandaag al een streepje door het woord ‘luchtbed’ en ‘zonnebrandcreme’: een tripje Oerol staat in de planning. Ik ga veel zien. En wandelen om na te denken over wat ik heb gezien. Maar eerst nog een streepje door het woord ‘tent’ en nu het woord ‘blog’, yes!
www.hannekedejong.nl | www.beeldontwerp.nl