Onderwerp: Weblog Cornee Hordijk

11 Juni 2009

Zand, zweet en tranen

He, he...even ademhalen, zand van het lijf wassen, uitslapen en wakker worden in de ‘normale’ mensenwereld (bestaat die dan?!). Twee dagen vrij af en weg uit het zand en vanachter de windmolens op de Maasvlakte. En dat was nodig, want de afgelopen week werd er van 10 tot 10 meer geploeterd, geknokt en gevochten dan ooit tevoren. Voor de zon zodat de bouwers niet gehinderd zouden worden, voor het ontvangen van de sponsorgelden die maar op zich laten wachten (terwijl ons begrotingtekort oploopt), tegen de vogels in het door hen ingenomen terrein en hun onsmakelijke eieren (we denken er bijna over om zelf te gaan broeden... En dan gouden eieren uiteraard!) en voor meer medewerkers en spelers om ons bijzondere team te versterken. ‘Join us now!’

Als ware Don Quichots trekken we voort langs logge overheidsinstanties, twijfelende ondernemingen en moeizaam vooruit te branden producenten. Iedereen lijkt klein en zeker te (willen) denken, terwijl theaterspektakels vragen om groot, en verder, denken en uitdagingen aangaan met onzekere eindresultaten. We hebben wel allemaal een missie en willen die missie tot een goed einde brengen, maar waar we precies eindigen weet niemand. Want als het doel er is (voortgekomen uit de droom van de maker), dan moet de rest vanzelf komen. Klinkt in theaterland vast en zeker als bekend understatement, in het land van ondernemen lacht men je uit. HAHA!

‘Vrij veilig, of vrij niet!’ is waar zich men aan vasthoudt in deze wereld. Op stap gaan, charmes in de strijd, in een vertrouwd bed belanden, -enkel wanneer van te voren vaststaat dat het hoogtepunt er komt- en de voorbehoedsmiddelen altijd paraat hebben voor als het fout gaat. Genieten is er niet bij, want er moet natuurlijk hard gewerkt worden en resultaat geleverd worden. Bij locatietheater is geen veilig bedje, niet one lucky shot, en al helemaal geen voorverpakte materialen in het nachtkastje. Je moet jezelf, en je project, zelf leren behoeden met weinig middelen, met dezelfde werklust, maar elke keer weer anders, afhankelijk van de omstandigheden waar je in verkeerd. Maar WAT er uiteindelijk in bed allemaal ontstaat had je nooit, maar dan ook nóóit, kunnen verwachten toen je eerder de avond op stap ging!

Gelukkig beginnen steeds meer bedrijven in te zien dat wat Bert Barten droomde begint uit te komen, en de zandvlakte langzaam daadwerkelijk tot leven komt. Daardoor worden we nu plat gebeld met ondernemers die nog een bijdrage willen leveren en erbij willen horen ‘omdat ze zich kunnen vinden in de missie’. Ja, pas wanneer ze bijna zo goed als verzekerd zijn van het gewenste resultaat, dan wel. En wij houden ze natuurlijk voor dat het er komt, terwijl we als locatietheatermakers maar al te goed weten dat de missie pas eindigt bij de laatste voorstelling, op 11 juli om precies te zijn. Want dan kunnen we terugkijken, publieksaantallen tellen en de inkomsten onder elkaar zetten tegenover de hoge kosten. Spannend tot het eind, dat is waarvoor je het doet. Don Quichot hielt ook niet op naar een strijd, die ging door tot hij de wereld had veroverd ookal wist iedereen om hem heen dat hij in werkelijkheid niets bereikte. Toch deed zijn omgeving mee, droomde mee, speelde theater en lachte erom. Daar kunnen wij als ‘zunige’ en behoudende Hollanders nog een hoop van leren.

Het kost een hoop zand, zweet en tranen om deze lange weg te vervolgen, maar gesterkt door de kracht van het theaterstuk, de verwachting van 2000 man publiek per avond en de successen in het verschiet weten we met volle overgave de finish wel te behalen. En daar wacht hopelijk half Nederland ons op om zich met dezelfde overgave bij de strijd aan te sluiten. Daar waar Don Quichot in Berts verhaal zijn strijdlans doorgeeft aan de ‘gewone Hollander’. En dan zullen wij, met zweet op ons voorhoofd en zand achter de oren, harder lachen dan ooit. Want wie het laatst lacht, lacht het allerbeste!

Komend weekend gaat het dan echt beginnen! Welkom op het zonnige strijdtoneel aan de Maas! Vergeet je warme harnas niet, het kan nog wel eens koud zijn na zonsondergang...

Cornee

Website van Don Quichot in Holland