Onderwerp: Festival aan de Werf
26 Mei 2009
Blinds
Door Ellen van der Kemp met foto van Wiebke Wilting
Gezien 23 mei 2009
We nemen plaats in een container op het Janskerkhof die omgebouwd is tot een soort kleine bioscoop. Behalve mijn twee metgezellen en ik, kunnen er nog 13 mensen in. Voor ons schuift langzaam een winkelrolluik omhoog en, niet geheel onverwacht, treffen we daarachter een (gesloten) jaloezie aan. Hoeveel jaloezieën we daarna nog te zien krijgen, weet ik niet precies. Ik heb ze niet geteld, maar het zijn er in ieder geval meer dan ik in mijn huis heb hangen...
Eerst gaan de jaloezieën langzaam en één voor één omhoog, als solisten in een dansvoorstelling. Al snel komen er andere dansers bij. Maar dit samenspel is van korte duur. We zijn op het verkeerde been gezet.
De jaloezieën vormen geen balletvoorstelling, maar een orkest dat even een polyfoon gedeelte kent en vervolgens de instrumenten weer solo laat spelen. Of gaat ook deze vergelijking mank? Want het enige geluid dat we horen is de ‘klunk’ van het draaien en het mechanisme van het omhoog gaan van de jaloezieën. Als het publiek is uitgegrapt en het stil wordt in het kleine zaaltje, kunnen we ons overgeven aan deze geluiden, aan de tempowisselingen en de stilte in de pauzes. Er zijn geen grote variaties. Alles is minimaal. Te minimaal, wat betreft mijn metgezellen. Zij vinden dat de kunstenaar meer had kunnen variëren met licht en beweging en een strakker ritme had kunnen hanteren.
Langzaam maar zeker kijken we in een steeds dieper wordend gat. Als kijker blijf je nieuwsgierig naar wat er zich achter het volgende gordijn zal bevinden, terwijl je al op je vingers na kunt tellen dat het weer een gordijn zal zijn. Maar toch is er verwachting en hoop, zal er iets zijn aan het einde van de tunnel, zien we iets in de verte? De kunstenaar weet je in de buurt te brengen van een spirituele ervaring, maar het lukt net niet om er te komen.