Onderwerp: Weblog David Geysen, OEROL
23 Mei 2009
Puzzelen
Langzaam aan komt alles samen. Gisteren heb ik in Carl's studio alle muziek gehoord. En als hij dan vertelt welke beelden hierbij horen krijgt de voorstelling Blik vorm in mijn hoofd. Ik ben ook op het kostuumatelier geweest om wat aan te passen. Het kostuumatelier is een vrolijke vrouwenclub onder leiding van Annelies de Ridder. Onder behoorlijke stress moeten zij alle pakken voor de voorstelling klaarstomen. Ik pas een jas gemaakt uit rood-wit politielint. Ik kijk in de spiegel en zie een jaren tachtig rockstar. Ook moet ik fuchsia slangenleder boots passen. Ik maak hierbij de opmerking tegen Annelies: "Het wordt hoog tijd dat ik stop met spelen". Waarop zij antwoordt: "Dan hoef je niet meer van die malle pakjes aan. Ja, precies!" Desalniettemin maakt Annelies wonderschone kostuums.
Kijkend naar de kostuums en maskers en pruiken en denkend aan het decorum en de vaak filmische (Cecil B Demill achtige) muziek plus de grote beelden van Aus.... komt in mijn hoofd Blik binnenwaaien! Voor een acteur is een collagevoorstelling tot ver in de repetitieperiode vrij onoverzichtelijk. Ik merkte met mijn acteurs in Zuid-Afrika dat zelfs tijdens het doorlopen van de voorstelling voor hen dingen onduidelijk waren, linken die voor mij als toeschouwer en bedenker vrij logisch waren. Toen ik met hen ging zitten en omschreef wat ik zag gingen hun oogjes glinsteren en ontstond er een groter begrip bij hen. Voor mij was dat ook een leerschool, al ben ik zelf acteur.
Nu ik in Blik aan de andere kant sta voel ik dit zelfde ongrijpbare onvermogen. Maar uit mijn regie-ervaring weet ik dat de regisseur er naar kijkt en de dramaturgie van de voorstelling bewaart en dat ik daar als acteur op kan vertrouwen. Ik zie Aus puzzelen. Waar komt welke scene, een dans, een lied of een nummer? Waar maak je het beeld klein en waar pak je uit? Zelf ben je een stukje van de puzzel, dat voor je gevoel nog omgedraaid op tafel ligt.
De repetitie komt traag op gang en alles voelt een beetje chaotisch in de Appelloods aan De Laan Van Poot. Het is Hemelvaart en mooi weer. Binnen lopen Guus van Geffen (decorontwerper) en Rachid Rekik (rekwisieten) rond met allerlei zooi: tafeltjes, vouwstoeltjes, opblaaspalmen, een opblaaskrokodil, een trampoline... Acteurs zwerven rond, roken, oefenen op de trombone, doen danspasjes, drinken koffie en praten. Tussen de small talk door klinkt een jazzy drummetje en de klank van de trompet die prachtig door de loods zeurt. Aus loopt door de loods en laat alles op zich inwerken.
Het is Hemelvaart en mooi weer. Buiten worden containers en een oplegger geladen met vangrails, lantarenpalen en theaterspots. Alles komt langzaamaan samen maar het is een groots karwei!
Het is Hemelvaart en mooi weer en het hangt in de lucht: WIJ GAAN NAAR OEROL TOE!
Na al het noodzakelijk gerommel gaan we aan de slag. Drie maal nemen we alle dansen door, we oefenen de fanfare en gaan repeteren. Na het eerste blok in de voorstelling (waar zijn we en wat doen we hier) komen de mensen in de file tot de slotsom: "we kunnen niet verder, we kunnen ook niet keren. Dan blijven we hier!" Eerst komen er parasols te voorschijn onder de zoetgevooisde klanken van Judith Linssen (een Frans liedje geïnspireerd op de grootmeester van de hijgmuziek: Serge Gainsbourg). Dan komen er tafels, stoeltjes, palmbomen en een barbecue over de vangrail. De nog lege helft van de snelweg wordt letterlijk ingepalmd. Mensen gaan wonen op de snelweg. Er ontstaat een minimaatschappij.
Bob Schwartze die alles aanschouwt van op zijn truck komt met tekst: "Ik droomde dat ik in een file stond..." En hij beschrijft dat wat we al gezien hebben in de voorstelling of op dit moment zien. Het is zijn herinnering aan een droom. Maar op dat moment start er grote muziek en er verschijnen grote mythische figuren ten tonele. Hij klimt van z'n truck en stopt deze monsters. Op dit moment grijpt hij in in z'n eigen droom/nachtmerrie: de droom is het heden geworden. Alles kan gebeuren! En hoe ontwikkelt zich onze minimaatschappij? Wordt het een democratie of een dictatoriaal regime? Kunnen zij hun Utopia creeren of blijft dat een droom?
Vandaag is Het hemelvaart en mooi weer. Langzaam aan vallen puzzelstukjes op hun plaats en ontstaan er hallucinante continenten en oceanen. Waar ik voorlopig nog als ontdekker door heen reis.
Vriendelijks
David