Onderwerp: MUSICAL
18 Mei 2009
Drood, weer een prachtige productie van Sempre Sereno
Tekst en beeld van Mieke Kreunen (klik voor vergroting)
Op mijn lijstje van jaarlijks terugkerende tradities staat ook Sempre Sereno, Nederlands oudste musicalvereniging, met de uitvoering van de jaarlijkse musical. Sempre Sereno is een gezelschap van hele goede amateurs dat ieder jaar een productie op de planken weet te zetten die de moeite van het bekijken meer dan waard is. Dit jaar is dat Doord, naar de musical The mystery of Edwin Drood.
Het Mysterie van Edwin Drood is een moordmysterie. Het speelt zich af in het pittoreske dorpje Cloisterham. De vaders van Edwin Drood en Rosa Bud hebben afgesproken dat Edwin en Rosa op volwassen leeftijd met elkaar zullen gaan trouwen. Edwin en Rosa zijn nu beiden wees en volwassen. Zij vragen zich of ze eigenlijk wel met elkaar willen trouwen.
De oom van Edwin is John Jasper. John is naast koordirigent ook de zangleraar van Rosa. Hij is heimelijk verliefd op Rosa. Hij heeft ook een donkere kant. Zo is hij de voornaamste klant van Prinses Puffer, die de plaatselijke opiumkit runt. Crisparkle is de dominee van de prachtige kathedraal van Cloisterham. In vroeger tijden was hij verliefd op de moeder van Rosa. De dood van Rosa`s moeder is op zijn minst mysterieus te noemen.
Crisparkle ontfermt zich over twee wezen uit Ceylon, genaamd Neville en Helena Landless. Neville logeert bij de dominee en Helena neemt haar intrek in het Nonnenhuis, waar ook Rosa woont. Ook Neville wordt verliefd op de beeldschone Rosa. Neville is behoorlijk temperamentvol en heeft heftige ruzies met Edwin. Helena probeert de boel te sussen, maar laat haar broer niet in de steek.
In de kerstvakantie besluiten Edwin en Rosa om niet te trouwen. Ze vertellen het nog aan niemand. John Jasper gaat met Durdles, de beheerder van het kerkhof, en Duppie, het hulpje van Durdles, mee op een geheimzinnige ronde door de kathedraal. John Jasper voert Durdles dronken en is daarna alleen tussen de tombes.
Op kerstavond steekt er een heftige storm op in Cloisterham. Aan tafel bij John Jasper zitten Helena, Neville, Crisparkle, Edwin en Rosa. Na het diner, dat ook stormachtig verloopt, besluiten Neville en Edwin om buiten het natuurgeweld te observeren. De volgende morgen blijkt dat Edwin wordt vermist. De bevolking van Cloisterham verdenkt onmiddellijk Neville en pakt hem op. Door gebrek aan bewijs moet burgemeester Sapsea hem weer vrijlaten. Als de kleding van Edwin bij de rivier wordt teruggevonden zweert Jasper dat hij de moordenaar van zijn enige neef zal vinden. Maar wie zal het gedaan hebben?
Op zich al een tamelijk gecompliceerd verhaal dat nog een graadje ingewikkelder wordt gemaakt doordat het in feite een stuk in een stuk is en alle spelers sowieso al een dubbelrol hebben: de acteur en de personage die gespeeld wordt. Ook hebben sommige personages een dubbel om het nog fraaier te maken. Het geheel wordt van een rode draad voorzien door een gastheer die het publiek bij de hand neemt en dat is inderdaad wel handig.
Zoals altijd in de producties van Sempre Sereno is er aan choreografie en ensemblewerk behoorlijk wat aandacht besteed door regisseur Panda van Proosdij en dat levert schitterende ensemblestukken op die enthousiast en vol vaart gespeeld worden. Ook het decor is niet alleen fraai maar levert ook een mooie manier om het ensemble op en af te laten gaan.
Bij de hoofdrollen moeten vooral Ton van Dortmont (gastheer en Sapsea), Timo Hamers (John Jaspers), Bart Stroeken (Bazzard), Dorinde Vogt (Princess Puffer) en Mijntje Didden als Duppie vermeld worden, zonder overigens de anderen tekort te willen doen. Ik vond het hele idee van de dubbels prachtig uitgewerkt en uitgevoerd en was ook zeer gecharmeerd van Duppie met haar achterstevoren gepraat.
Over alle details is nagedacht in het werk van Sempre Sereno, zo zelfs dat ook het orkest precies op de tel meedoet in het spel van het ensemble. Het orkest, dat overigens dit jaar voor het eerste geleid wordt door Hans Cassa, acteert en gesticuleert ook mee en Cassa dirigeert zijn orkest dan ook op een bepaald moment met een kip op een stok. Al dit soort fraaie details maken het gebrek aan vocaal vermogen dat ook hier en daar opvalt meer dan goed.
Het publiek mag aan het eind ook nog meedoen want heeft een stem in het bepalen van wie het nu eigenlijk gedaan zou kunnen hebben. We zien dan ook een aantal varianten van het einde. Werkelijk prachtig gedaan.
Het stuk was niet voor iedereen even gemakkelijk te verteren, wellicht mede door de niet allemaal even eenvoudig in het gehoor liggende muziek en de meerlagige plot waarbij alle rollen een multiple personality hebben. Een aantal oudere dames achter mij haakten al in de eerste tien minuten af maar zaten het toch met liefde uit want er stond klaarblijkelijk een familielid op de planken.
Ik vond het in ieder geval weer zeer de moeite waard en heb er wederom van genoten. Noteer het dus voor volgend jaar in je agenda en onthou in ieder geval de website van Sempre Sereno.