Onderwerp: POP-ROCK

11 Mei 2009

Hanne Hukkelberg: Vreemde eend in de bijt

 
Door Aukje met foto's van Jan Anno Boonstra 
Hanne Hukkelberg gezien Paradiso op 4 mei 

De Noorse singer/songwriter Hanne Hukkelberg vierde afgelopen april twee gebeurtenissen: haar dertigste verjaardag en de release van haar derde album, ‘Blood from a stone’. In de kleedkamer van Paradiso, waar we een paar uur voor het concert praten over haar nieuwe cd, overhandig ik haar daarom een cadeautje: twee kleine porseleinen klompen met houten tulpen er in. Hollandser dan dat kan het niet.

Waar Hanne vorige keer de drukte van Berlijn opzocht om liedjes te schrijven, is ze nu afgereisd naar het noorden van Noorwegen om op het eiland Senja, 1500 kilometer van haar huis, zichzelf zeven maanden lang op te sluiten in een klein dorp. Omgeven door de stilte, nieuwe vrienden en het poolklimaat waardoor het in de zomer ook tijdens de nacht licht bleef, componeerde ze hardere muziek dan destijds in Berlijn. Dat had deels te maken met de stilte van haar omgeving, maar ook merkte ze dat haar band tijdens de tournees harder wilde spelen.

In ieder geval lijkt het of Hanne altijd op zoek is naar contrast, of liever gezegd, balans. Ook is ze niet bang om andere wegen in te slaan dan de meeste songwriters doen. Haar muziek is op het eerste gehoor ondoorgrondelijk doordat ze op een niet-traditionele manier gebruik maakt van instrumenten en soundscapes in haar nummers verwerkt. Daardoor blijft haar muziek in het vage hangen, maar is daardoor ook wonderschoon en opmerkelijk. Hanne onderscheidt zich hiermee duidelijk van andere singer/songwriters.

Ze heeft veel over compositie geleerd van haar docente op the Norwegian Academy of Music in Oslo, de bekende zangeres Sidsel Endresen. Daarnaast is het voor haar een eerste behoefte om zo minimalistisch mogelijk te componeren. Om zo weinig mogelijk instrumenten te gebruiken en het toch een lied te laten zijn. “Economics with music” grapt ze, doelend op de recessie.

Voor dit album liet ze zich beïnvloeden door rockbands als Sonic Youth, Pixies en P.J. Harvey, maar ook door haar veelzijdige muzikale verleden. Ze zat in vele bands met diverse stijlen, zoals jazz en metal en groeide op met klassieke muziek. Door die muzikale verscheidenheid voelt ze de behoefte om zich te uiten in meerdere genres.

De teksten gaan niet over haar, maar ze vertaalt haar eigen beelden naar woorden. De titel van het album, ‘Blood from a stone’ is een Engels gezegde dat ‘onmogelijk’ betekent. Ze koos deze woorden vanwege hun klank en omdat het in haar genre past.

Haar muziek en stem worden wel vergeleken met Björk, Emiliana Torrini en Stina Nordenstam. Een hele eer, al vindt ze wel dat ze totaal andere muziek maakt. Maar ze begrijpt dat mensen een richting nodig hebben om haar muziek te kunnen ontdekken. Ook wordt er dikwijls een vergelijking tussen haar en Billie Holiday getrokken, vanwege de jazzy manier van het buigen van haar stem. Ze heeft vroeger veel naar haar geluisterd, alsmede naar instrumentale jazz, dat ze als zeer leerzaam ervoer.

Ze houdt van de afwisseling die muziek maken met zich meebrengt. Zeven maanden in totale eenzaamheid nummers schrijven, daarna met de band de studio in voor opnames en vervolgens toeren en het resultaat aan het publiek laten horen. Naast het maken van muziek voor haar eigen album componeert ze ook voor andere artiesten, films en reclamespotjes.

‘s Avonds op het podium staat er een totaal andere Hanne Hukkelberg voor me. Ze heeft haar haar opgestoken en haar kapotte hoodie verruild voor een mooie blauwe jurk. Het publiek druppelt langzaam binnen, waardoor het gedurende het concert steeds drukker wordt.

Op het podium is de uitwerking van haar bizarre componeervondsten te zien, zoals een schroevendraaier tussen de gitaarsnaren en het gebruik van een klankschaal. En waar ze tijdens het componeren zelf alle instrumenten inspeelt, laat ze het live graag over aan haar bandleden. Eenmaal neemt ze plaats achter de synthesizer, tijdens 'Northwind'.

Aan het einde van haar set speelt ze ‘Crack’. Het is dan acht uur (strikt genomen een paar minuten over acht, maar het is nu eenmaal lastig om halverwege een nummer te stoppen) en ze vraagt het publiek om twee minuten stilte vanwege dodenherdenking. De lichten gaan aan en twee minuten lang suist er een oorverdovende stilte door de grote zaal. Na het dimmen van de lichten vraagt Hanne een applaus voor jezelf, waar ongemakkelijk op wordt gereageerd. Ze speelt daarna nog één nummer, ‘No one but yourself’ alvorens afscheid te nemen. Het publiek roept haar terug voor één toegift, ‘Bandy Riddles’.

Haar setlist bestaat, gelukkig, niet alleen uit nieuwe nummers, maar ook uit oude die af en toe erg jazzy en daardoor lekker klinken. Haar nieuwe nummers moeten nog even wennen, maar bevatten juweeltjes als ‘Midnight Sun Dream’ en ‘Bygd Til By’, het enige Noorse nummer op de cd. Overheersend is de duistere en daarmee depressieve sound die voor haar songs kenmerkend is. Maar met haar afwijkende composities toont de eigenwijze en verlegen Hanne Hukkelberg lef die haar in 2006 een Noorse grammy opleverde en aardig wat publiek trekt. Ze is een singer/songwriter die haar eigen weg durft te gaan en daarmee succes oogst. Haar volgende doel? Optreden in Azië. Gevraagd is ze al, nu de weg ernaartoe nog vinden.

www.hannehukkelberg.com en www.myspace.com/hannehukkelberg