Onderwerp: POP-ROCK

10 Maart 2009

“Muziek is net als een regenboog: waarom niet van elke kleur genieten”? In gesprek met Steve Lukather.

Door Serge Julien met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)

“You know what man? I’m the luckiest man alive! Ik heb een prachtige vrouw, mooie familie, geweldige kinderen, goede vrienden, een prachtige carrière, ik heb met bijna al mijn helden gespeeld, geld verdiend en geld verloren. En weet je? Ik hou nog steeds van mijn werk en reis over de wereld om te spelen en ik krijg ervoor betaald”.

Lukather zal een paar uur later een concert geven in de Zoetermeerse poptempel als onderdeel van het tweede gedeelte van de Ever Changing Times tour die de avond ervoor is begonnen in Tivoli in Utrecht. Het is niet zo verwonderlijk dat hij in Nederland is gestart met de tour. Hij ziet ons land toch een beetje als zijn tweede thuis.

Lukather: “Holland was het eerste land waar Toto ooit een nummer 1 heeft gehad en het eerste land waar we zijn doorgebroken met dank aan ‘Big Al’ Alfred Lagarde (de in 1998 overleden Veronica DJ). God bless his soul. Hij bleef Hold The Line draaien! Hahahaha! Toen we hier kwamen werden we echt omhelsd door de mensen. Maar ook de andere aspecten van dit land: het is enerzijds zo beschaafd en toch kun je er de raarste dingen doen en iedereen is er nuchter onder. Just don’t cause any trouble and trouble will not find you! Hahahaha! Ik heb zoveel ongelooflijk mooie ervaringen om op terug te kijken in Nederland. Met Toto hebben we veel hoogtepunten gehad. We hebben hier ook CD’s en DVD’s opgenomen (Absolutely Live en Live in Amsterdam - SJ). Aangezien ik me hier zo thuis voel leek het me leuk om in Nederland te beginnen. Ik kan mezelf zijn. Ik doe nu iets heel anders. Ik wil niet mister Toto zijn maar ik probeer mezelf opnieuw uit te vinden. En volgens mij verwacht niemand ook van me dat ik de Toto hits doe. En dat is cool. Als ik dat graag had gewild dan had ik de band wel bijeen gehouden”.

Geen Toto hits dus zoals Rosanna of Hold The Line. De concertreeks focust op zijn soloalbums en een paar obscure nummers. Hij wordt daarin bijgestaan door een jonge band bestaande uit Ricky Z op gitaar,  Steve Weingart op toetsen, Carlitos del Puerto op bas en de meesterlijke Eric Valentine op drums. Noemenswaardig is dat hij sinds oktober niet meer met hen heeft gespeeld en ook geen repetities heeft gedaan.

Lukather:“Gisteravond hebben we als het ware ingespeeld. We hadden een aantal kleine technische problemen maar verder ben ik heel tevreden met het eerste optreden en heb ik een hoop lol gehad met de band. Ook het publiek heeft zich prima vermaakt. Dit zijn ongelofelijke muzikanten. Ze zijn allen zeker twintig jaar jonger dan ik maar iedere avond voel ik me echt als een kind zo blij. Het doet me weer denken aan mijn jongere dagen dat ik met band and crew samen in een bus op tour ging, onze eigen koffers dragend, veel lol en ‘hanging out’. We’re all in this together!  I’m having a blast! Natuurlijk moet je nog maar afwachten hoe ik me over twee maanden voel na de tour maar dat zien we dan wel. Tenslotte ben ik ook niet de jongste meer! Hahahaha!

Je speelt nu in de wat kleinere zalen in tegenstelling tot wat je bijvoorbeeld gewend bent met Toto.

Lukather “Ja, je hebt het over plekken voor ongeveer 1000 tot hoogstens 2000 man. Weet je wat zo grappig is? Ironisch genoeg werk ik nu twee keer zo hard dan normaal omdat ik nu mijn eigen management voer. Ik doe nu zoveel extra werk dat ik nooit eerder heb gedaan. Ook al speel ik nu in de kleinere zalen, ik verdien nog steeds net zoveel of zelfs nog meer omdat ik geen 45 mensen op de loonlijst heb staan en geen drie trucks en twee tourbussen hoef te betalen. Grote zalen brengen veel kosten met zich mee en veel belasting voor het huren. Dus ik mag dan nu wel meer werken maar ik kan wel het gene doen dat ik graag wil doen”! 

De tour draagt de naam Ever Changing Times die verwijst naar je laatste album met dezelfde titel. De plaat laat een frisse Lukather horen maar met dezelfde passie en hetzelfde plezier zoals ik van je gewend ben.

Lukather: ”Ik weet het niet. Ik heb een tijdje rondgedwaald in fusionland. Ik heb toen onder andere een album opgenomen met Larry Carlton (No Substitutions – SJ) waarvoor we een Grammy hebben gewonnen. Totdat iemand tegen me zei: het is al tien jaar geleden dat je een plaat heb gemaakt waarop je hebt gezongen en liedjes hebt geschreven. En dat was inderdaad zo. Ik heb toen contact opgenomen met mijn goede vriend Randy Goodrum (de befaamde Amerikaanse songsmid die menig popstandaard op zijn naam heeft staan - SJ) met wie ik in het verleden vaak heb samengewerkt. We hebben in een week tijd de hele plaat geschreven. Mijn zoon heeft ook meegespeeld. Daar ben ik heel trots op. Ik wilde geen songs schrijven met hitpotentie maar meer met een artistieke inslag en toch nog net commercieel aanvaardbaar. Ik bedoel daarmee dat het niet zo avant garde moest worden dat de gemiddelde luisteraar er niet doorheen zou komen. Je hoeft geen muzikant te zijn om er ervan te kunnen houden”.

Ben je tevreden over het succes en de respons?

Lukather: “Kijk, ik kan niet meer op tegen de twintigers van tegenwoordig. Maar voor mijn doen, waar ik nu sta, op dit niveau, iemand met mijn leeftijd, doet de plaat het heel aardig. Goede recensies, mensen komen naar de shows en ik verkoop CD’s. Het zijn geen miljoenen meer maar hoeveel krijgen dat er nog wel voor elkaar in deze tijd”?

Is het eigenlijk nog steeds belangrijk om prijzen te winnen als Grammy’s en gouden of platina platen?

Lukather: “Well, it doesn’t suck! Hahahaha! Het is fantastisch om prijzen te winnen. Het is fantastisch om miljoenen platen te verkopen. Het is fantastisch om veel geld te verdienen. Wat is daar slecht aan? Maar zoals met alles gaat het soms met ups en downs. Ik heb aan deze plaat net zo hard gewerkt als alle voorgaande albums en misschien nog wel harder ook. Ik voel dat ik nog nieuwe muziek in me heb. Ik ga niet op mijn lauweren rusten door te teren op wat ik tien jaar geleden heb gemaakt. Ik ben trots op het werk met Toto, ik hou nog steeds van hen en ze hebben me een fantastisch leefcomfort gegeven. Geen slecht woord daarover. Van het werk houdt een hoop goed stand en sommige dingen weer ietsje minder. Maar dat heb je wel vaker bij artiesten die al meer dan 30 jaar in het vak zitten”.

Op de nieuwe plaat staat het nummer Stab In The Back. Het nummer is geschreven als een ode aan Steely Dan. Een van de weinige groepen waar Steve Lukather nooit mee heeft samengewerkt.

Lukather: “Ik zou nog eens heel graag een solo op een Steely Dan plaat willen spelen! Ik heb wel afzonderlijk met Becker en Fagen gespeeld maar nog nooit op een van hun Steely Dan albums. Zo heb ik Peter Gabriel ook vaak ontmoet maar ik zou dolgraag nog eens met hem willen samenwerken. Ik ben een grote fan van hem. Vooral het vroegere Genesis werk en zijn solowerk. Steve Winwood vind ik ook erg goed. Geweldige zanger! Ja,weet je: ik heb ze allemaal weleens ontmoet maar alleen nog niet met ze gespeeld. Ik zou ook dolgraag met de Rolling Stones willen spelen maar dat zal nooit gebeuren! Hahahaha”!

Net als ondergetekende staat Lukather erom bekend dat hij van meerdere muziekmarkten thuis is. Er zijn mensen die daar niet bij kunnen. Valt dat uit te leggen?

Lukather: “What’s wrong with that? I live that way! Fuckin’ Ray Charles, fuckin’ Dizzy Gillespie, fuckin’Monk, Slipknot. Ik hou er allemaal van. Je moet een open kijk hebben! En zoals het ernaar uit ziet ben jij ook een muzikant (ik heb een van mijn gitaren meegenomen naar het interview - SJ). Dan heb je een open kijk erop. Veel mensen vormen hun smaak als ze jong zijn gebaseerd op waar vrienden naar luisteren. Zo van: je moet hier naar luisteren anders hoor anders je er niet bij. Of je hebt een open kijk: Wow! Dat klinkt goed! Dat heb ik nog nooit gehoord. Geef me daar meer van! Het is net zoals chocolade: er zijn veel verschillende smaken en ze smaken allemaal lekker maar het ligt er ook aan in wat voor stemming je bent. Of vergelijk het met vrouwen: alle stijlen, vormen en groottes. Het is net als een regenboog. Waarom niet van elke kleur genieten”?

Lukather speelt in de toegift van zijn huidige shows een splijtende cover van Pink Floyd’s Shine On Your Crazy Diamond. Floyd is naast Jimi Hendrix, The Beatles en Jeff Beck een van de vele invloeden van de gitarist. Zijn er hedendaagse artiesten die hem inspireren?

Lukather: “Ik hou veel van Radiohead maar die zijn niet echt nieuw meer. Wat echt nieuw is weet ik eigenlijk niet. Om heel eerlijk te zijn luister ik niet veel naar muziek als ik niet werk want dat doe ik voor de kost. Het is net als je kok bent: dan ga je niet naar huis om te koken maar dan bestel je een pizza. Het laatste wat je dan wilt is koken! Maar mijn zoon Trevor laat me wel eens leuke dingen horen maar ik zou je nu niet direct namen kunnen noemen”.

Je zoon doet het niet onaardig geloof ik?

Lukather: “Hij is bezig met zijn eerste plaat. Hij is mijn beste vriend! We zouden niet hechter kunnen zijn. Hij speelt trouwens met ons mee op het einde van de tour als we in Kroatië zijn. Hij heeft al wat materiaal opgenomen een paar jaar geleden dat in de verte wat weg heeft van Def Leppard. Hij verkoopt zo’n 400/500 exemplaren per maand en hij krijgt er nog voor betaald ook. En hij heeft niet eens een contract. Daar is hij wel hard mee bezig. Maar ik zorg er wel voor dat hij niet genaaid wordt. Het probleem is dat platenmaatschappijen alles van je willen. En ze geven je niks er voor terug! Heb je ze nu eigenlijk nog nodig? Ze gaan allemaal ten onder. Het is hun karma nadat ze het geld van zoveel artiesten achterover hebben gedrukt. Ze willen alles van je! Je vraagt je af wat de artiest er nog aan verdient. Je verkoopt je ziel aan de duivel. Ik sta niet graag in de schoenen van mijn zoon in deze tijd. Maar hij gaat het wel maken. Hij wordt een ster in de toekomst. Hij heeft de look, hij heeft het helemaal. Mijn zoon wordt echt een rockster”!

En hij heeft de naam…

Lukather: “De naam is een zegen maar ook een vloek. Sommige mensen houden niet van Toto en knappen dan af door te reageren: is dat de zoon ‘van’? Dat is ‘fucked up’ denken. Waarom mijn zoon de schuld geven omdat je mij niet leuk vindt? Dus hij introduceert zich ook nooit met zijn achternaam maar gewoon als Trev. Hij is ook bescheiden en wil zijn werk niet door andermans strot douwen. Maar hij is trots op me hij steunt me. Hij is een natuurtalent. Ik zou er graag de credits voor nemen maar het enige wat ik heb gedaan is een aantal gitaren en andere instrumenten laten rondslingeren in elke kamer in mijn huis en die heeft hij gevonden. Je kunt bij ons echt niet door het huis lopen zonder dat je over een instrument struikelt. Hahahahaha! Ik moet wel zeggen dat ik nu een hoop heb opgeborgen sinds ik een baby heb. Ze zit al achter de piano! 17 maanden oud! En ze zit gewoon al gefocused op de toetsen te drukken (doet het op een trotse wijze voor). Zelfs op de tafel zit ze al mee te slaan. Het zit er al in! Zodra ze muziek hoort gaat dat hoofdje al mee op het ritme! Mijn oudste dochter daarentegen is totaal niet muzikaal. Zij leidt een gewoon leven en ze werkt in een beautysalon! She leads a straight life! Hahahaha”!

Lukather’s concert gaat erin als koek. Een dwarsdoorsnede van zijn soloalbums passeert de revue. Hij is nog altijd een uitstekende gitarist met een hekenbare stijl (hevige snaarbuigingen, het gebruik van de tremolo en ruige gitaarloopjes). Hij is nog steeds een trouw gebruiker van Musicman gitaren die hem prima blijken te liggen aangezien hij deze al zestien jaar bespeelt. Het concert toont ook de veelzijdigheid van de muzikant aan: de rechttoe rechtaan rock in Drive A Crooked Road, het groovende Jammin’With Jesus, een gelikt maar lekker Hate Everything About You, het prachtige in fusion gedompelde Song For Jeff en een knipoog naar progrock met Tell Me You Want From Me. Lukather en zijn jonge band geven een uiterst plezierig optreden dat met zijn ruime lengte van bijna twee en een half uur stevig overeind blijft door de variatie. En als je denkt dat het dan echt afgelopen is, wandelt Lukather toch nog een keer het podium op om in zijn eentje een akoestische versie van het Toto nummer The Road Goes On te doen.

Ook na Toto is er nog leven en Steve Lukather gaat gestaag door met zijn muzikale vakmanschap en het is een waar genoegen om hem daarbij te volgen.

Steve Lukather tourt tot en met 16 april in Europa. Voor zijn laatste album Ever Changing Times kun je terecht in de reguliere CD winkels of webshops.