Onderwerp: POP-ROCK
30 November 2008
Verrassend sterke 24ste editie Night of the Proms
Door Serge Julien met foto's van Berbera van den Hoek
The Night of the Proms gezien in Ahoy, Rotterdam op 15 november 2008.
Met 24 edities achter de rug is het jaarlijks terugkerende meerdaagse muziekevenement The Night of the Proms een vast uitstapje geworden voor een hoop Nederlanders. De combinatie van klassiek en pop vindt ieder jaar weer gretig aftrek. Helaas is er door de jaren heen ook wat spanning afgegaan. Je weet ongeveer wat je voor klassiek werk krijgt en van de optredende artiesten kun je drie van hun grootste hits verwachten. Het festijn gaat gepaard met het consumeren van een hoop bier en een hoog meezinggehalte. Vorig jaar was er sprake van een dansfeestje met voormalig discoqueen Donna Summer en Macy Gray. Dit jaar weinig van dit kaliber maar daarvoor krijgen we de interessantste editie sinds jaren gepresenteerd. De deur wordt meteen opengesmeten met het Angels in Harlem Gospel Choir. Deze afsplitsing van het Harlem Gospel Choir is een ouderwets goed klinkend zwart collectief dat The Proms opent met Oh Happy Day. Gedurende de show draaft de groep menigmaal over de bühne als achtergrondkoor of als soloact.
Il Novicento is zoals ieder jaar weer het begeleidende orkest van alle optredende artiesten maar sprankelt ook zelf met gedreven vertolkingen van bekende klassieke werken als wel beroemde filmmuziek onder de bezielende leiding van Robert Groslot. Leuk is de James Bond medley in het licht van de recent verschenen Bond film Quantom of Solace gepaard met beelden uit de nieuwe film. Ook aan visuele invulling geen gebrek want er is een prachtig licht- en setontwerp dat gedurende de hele avond volop aanwezig is.
De eerste verrassende popact is Sinead O’Connor. Verrassend in meerdere opzichten. The Night of the Proms wordt toch vaak een beetje gezien als dat muziekevenement waar artiesten die op hun retour zijn, staan geprogrammeerd. En hoewel Sinead O’Connor niet meer zo op de voorgrond staat als in haar hoogtijdagen is deze controversiële vrouw met haar artistieke kunstwerkjes nu niet direct de artieste die je op The Night of the Proms zou verwachten. O’Connor imponeert met een adembenemend gezongen Troy, de monsterhit van haar debuutalbum The Lion and the Cobra. Verrassend ook dat ze dit nummer doet omdat het niet of nauwelijks nog wordt opgevoerd tijdens haar reguliere shows tot teleurstelling van vele fans. De begeleiding van Il Novicento is er een die perfect past bij het spannende en gevoelige liedje. O’Connor zelf is inmiddels een stuk ouder geworden en bij lange na niet meer de slanke den van toen en het ooit kale koppie heeft plaatsgemaakt voor een kort kapsel. Haar nummer 1-hit Nothing Compares 2 U (een compositie van Prince) wordt ook prima uitgevoerd zei het niet zo meeslepend als Troy.
Er is ook ruimte voor humor in de show. Pianist Aleksey Igudesman & violist Richard Hyung-Ki Joo amuseren het publiek op verschillende momenten in de show door humor te koppelen aan klassieke muziek zonder dat het ten koste gaat van de kwaliteit want de heren tonen aan virtuoze vakmannen te zijn. Bijzonder grappig en onderhoudend deze intermezzo’s. Al jaren is er sprake van een tweekamp als het aankomt op “het” lied van The Night of the Proms: Music van John Miles. Miles is op alle edities van the Proms aanwezig om The Electric Band te leiden en tijdens iedere editie speelt hij het beroemde liedje. De een slikt een brok weg van ontroering, de ander neemt een extra biertje om het doodgedraaide nummer voor de zoveelste keer aan te horen. Voor die tweede categorie mensen waar ik mezelf inmiddels ook toe reken is er goed nieuws: John Miles maakt geen deel uit van de 24ste editie van de Proms. Hij leidt namelijk de band van Tina Turner die afscheid aan het nemen is van haar fans. Wie we voor Miles in de plaats krijgen is een verademing want niemand minder dan Ultravox zanger en gitarist Midge Ure neemt de leiding over van de Electric Band en trakteert het publiek op een beklemmende uitvoering van het overbekende Vienna. Na de pauze opent Il Novicento met het Adagio uit het ballet Spartakus van Aram Katsjatoerjan. Tijdens het prachtige stuk wordt een mooi stuk ballet opgevoerd door de 18-jarige. Luchtiger wordt het als Neerlands eigen Erik Mesie jeugdsentiment naar boven haalt met de vrolijke meezingers Zoveel te doen en Stiekem Gedanst. Het is vervolgens een groot contrast als Mesie samen met Midge Ure een niet onsmakelijke uitvoering van Pink Floyd’s Hey You ten gehore brengt waarbij Mesie overtuigt in het Engels. Voor de derde keer aanwezig op The Night of the Proms zijn Simple Minds of althans, wat ervan over is: zanger Jim Kerr en gitarist Charlie Burchill. Inmiddels bestaan ze 30 jaar en touren ze nog met enige regelmaat door Europa. Hoewel er wordt uitgepakt met een bezielend Belfast Child en een krachtig Waterfront is Don’t You (Forget About Me) beduidend minder overtuigend, de herkenning van het liedje ten spijt. Kerr beweegt zich nog steeds hetzelfde als altijd maar zijn stemkracht heeft toch behoorlijk ingeboet. Desalniettemin krijgen ze Ahoy mee en is dit dan ook weer een voorbeeld waar de herkenning van het liedje al tot blijdschap leidt en dat is natuurlijk belangrijk. De 24ste Night of the Proms was een verrassend aangename en gevarieerde editie die je met een voldaan gevoel achterliet en vervolgens al deed afvragen hoe de jubileumeditie zal worden ingevuld. Over een klein jaar zullen we het weten. Een ding is vrijwel zeker: John Miles zal erbij zijn! 
Waren we al verrast dat Sinead O’Connor acte de presence gaf, ook de Amerikaanse band Live heeft zich laten strikken om mee te doen met The Proms. Weliswaar is de band niet meer baanbrekend als in de jaren negentig en is het artistieke er wel vanaf maar ze zijn nog altijd een uitstekende live act die over de hele wereld drommen bezoekers naar zich toetrekt op basis van een goed opgebouwde reputatie. Maar om ze nu aan te treffen op The Proms is op z’n minst curieus. Dat daar gelaten overtuigen ze ook tijdens The Proms en geven Ed Kowalczyk en consorten uitstekende versies van I Alone, Dolphin’s Cry en Overcome. Tijdens dit laatste nummer draaft ook O’Connor op voor een vocale bijdrage. De ondersteuning van een orkest pakt prima uit bij Live en het publiek loopt er volledig mee weg.