Onderwerp: POP-ROCK
28 November 2008
John Dear Mowing Club, een ongewone naam voor een ongewone band
Tekst en beeld door Berbera van den Hoek
De Haagse John Dear Mowing Club is de band rond Melle de Boer, singer songwriter en beeldend kunstenaar. Ze hebben recent een juweel van een nieuwe cd uitgebracht en dit najaar hebben ze een Europese tournee gedaan met het Amerikaanse cult symbool Daniel Johnston. Deze tour werd 24 oktober gestart in Enschede en voerde hen langs ondermeer op in Parijs, Berlijn, Keulen, Antwerpen en eindigend op 12 november in Kopenhagen. Voor hun concert in Paradiso had ik gelegenheid om ze te interviewen.
Tot vorig jaar heette de band Smutfish maar Melle vond dat ze uit de naam waren gegroeid. ‘Het voelde niet goed meer en toen we affiches zagen hadden we niet meer het idee dat het over ons ging’. Het werd tijd voor wat anders. John Dear Mowing Club is een naam met veel symboliek. Toen ik de website van de band bekeek, (www.mowingclub.com) viel het me op dat de band iets heeft met grasmaaimachines en tractoren. John Dear in de naam is een knipoog naar de Amerikaanse John Deere tractoren en maaimachines. Er staat er zelfs een bij Melle in de tuin. Dat kun je in de naam vinden maar Melle legt uit dat het ook de brief is die Amerikaanse soldaten aan het front ontvingen als hun vriendin of vrouw de relatie wil beëindigen een ‘Dear John’ brief wordt genoemd. Mowing brengt je weer terug bij de grasmaaiers. 
Vorig jaar stonden ze al in het voorprogramma van Daniel Johnston. Dit was een toevalligheid omdat ze dezelfde boekingsagent hebben. Daniel houdt er niet van alleen op het podium te staan en gedurende de tour werden de solo optredens van Daniel korter en kwam Smutfish eerder het podium op. Die samenwerking ging zo goed dat Melle deze zomer in Amerika met Daniel enkele nummers heeft opgenomen en er nu een Europese tour gepland staat. Deze tour is op veel plaatsen uitverkocht. Helaas moet je hier weer de conclusie uit trekken dat het voor Nederlandse bands moeilijker is om in eigen land voet aan de grond te krijgen dan in het buitenland. Dat wordt volmondig beaamt door de hele band. ‘Nederland is niet trots op hun eigen product’.
De teksten op hun nieuwe cd zijn autobiografisch maar geven de luisteraar veel ruimte voor eigen interpretatie. Een goed voorbeeld hiervan is ‘Channels on a broken TV’. Als je er de eerste keer naar luistert krijg je de indruk dat er twee mensen vast zitten in een uitgebluste relatie en elk op hun eigen eiland zitten. In hetzelfde nummer zit ook een link naar de demente grootmoeder die in haar eigen bos rondrent. Melle combineert op deze manier tekstschrijven met beeldende kunst. Hij streeft ernaar om deze twee disciplines in de toekomst nog verder te integreren.
Ze beschrijven hun muziek als ‘country noir’. Melle geeft aan dat ze dat zelf hebben bedacht toen ze een keer werd gevraagd onder wat voor stroming hun muziek kon worden geplaatst. ‘Het klopt gewoon. Het is country muziek maar met donkere slagschaduwen. Niet de vrolijke muziek die doorgaans geassocieerd wordt met country’. In de media worden ze ook wel in het hokje ‘Americana’ geplaatst maar ze weten zelf niet zo goed wat ze daar mee aan moeten.
Diezelfde avond treden ze op in de kleine zaal van Paradiso met Daniel Johnston. De eerste set is in handen van John Dear Mowing Club. Ze spelen veel werk uit hun Smutfish periode. Dit klinkt heel goed maar eigenlijk vind ik het wel jammer dat ze weinig van hun nieuwe album laten horen. Hole in my Heart maakt veel goed maar ik mis wel ‘Channels on a broken TV’ en Marilyn Postcards. Dan is er een korte pauze waarna Daniel Johnston het podium opkomt. Hij voelt zich deze avond duidelijk niet op zijn gemak maar hij wordt gelijk door de zaal op handen gedragen. Hij speelt drie nummers waaronder het prachtige Mean Girls en verlaat bevend het podium. Na een pauze komt hij terug met de John Dear Mowing Club die hem ondersteunen. Langzaam merk je dat Daniel, geholpen door de band die hem constant moed inpraat, wat meer op zijn gemak raakt. Hij vertelt wat grappen tussen de nummers door zodat de band de bladmuziek kan opzoeken. Indrukwekkend is ‘Casper the Friendly Ghost’ met alleen begeleiding van Melle op de piano. De kippenvel momenten gaan verder met het prachtige ‘Sentenced for Suicide’ en ‘Hey Joe’. Na een indrukwekkende set komt Daniel alleen terug voor de toegift. Hij neemt plaats achter de piano en laat ‘Without You’ horen aan een geëmotioneerd publiek. Als hij vervolgens opstaat en toch weer naar de microfoon loopt kondigt hij een ‘sing along’ nummer aan waarvan hij verwacht dat het publiek meezingt. Hij sluit het concert af op waardige wijze met het a capella gezongen Devil Town.