Onderwerp: POP-ROCK
12 November 2008
De groei en eerlijkheid van Maria Mena vertalen zich in een sterk en persoonlijk concert
Door Aukje met foto's van Desiree Renkens
Gezien in Paradiso op 4 november
De 22-jarige Noorse singer/songwriter Maria Mena werd al op jonge leeftijd een ster in eigen land. Anno 2008 heeft ze vier albums op haar naam staan, waarvan de laatste in september uitkwam. Met die laatste cd, 'Cause and Effect' is ze definitief de eigen landgrenzen ontstegen en treedt ze in buurlanden als Duitsland, Zwitserland en Nederland op. Begin november had Nederland de eer Maria Mena te mogen ontvangen. Ze treedt met enige regelmaat op in ons land, maar de concertreeks in november bracht extra spanning met zich mee omdat Maria Mena haar nieuwe album presenteerde. Haar nieuwe plaat is namelijk de meest persoonlijke tot nu toe. Ze heeft heel wat meegemaakt in haar prille leven (scheiding ouders, anorexia) en heeft met deze nieuwe songs met dat verleden afgerekend.
Ze opent de avond sterk met het imposante 'Belly up'. Meteen valt op dat ze met meer overtuiging en zelfvertrouwen zingt dan bij vorige optredens. Dat is ook kenmerkend aan haar nieuwe cd, maar weet dat live maar eens waar te maken. Dat doet ze voor de volle honderd procent en houdt dit tot het einde toe vast. Het tweede nummer is het titelnummer van de nieuwe cd: 'Cause and Effect'. Daarna grijpt ze terug naar een oude hit 'You're the only one' (White turns blue, 2004) en songs van haar vorige album Apparently Unaffected (2006), waarvan de ballad 'Internal Dialogue', over een interne discussie met haar eigen ik, indruk maakt.
Haar nummers bevatten vanwege de persoonlijke teksten nogal wat emoties die ze allemaal weet over te brengen. Ze lijkt in elk woord op te gaan en vertelt het publiek vol overgave haar levensverhaal. Ze is gegroeid op het podium, staat stevig op haar hoge hakken, is volwassener geworden ook al heeft ze haar kinderlijke spontaniteit behouden. Ze vertelt dat dit de eerste keer is tijdens deze tour dat ze voor zo een groot publiek zingt en daar voelt ze zich zeer goed bij. Het pept haar zichtbaar op en de big smile is niet van haar gezicht te poetsen. Het publiek complimenteert ze met hun goede reuk (omdat er niet meer gerookt mag worden neemt de geur van zweet en slechte adem de overhand) en enthousiasme.
Na het aanstekelijke 'All this time', de nieuwe single, zingt ze haar favoriete nummer 'Where were you', over waarom de liefde van haar leven niet eerder in haar leven verscheen. Ze had het, hem, zo nodig. Om dan door te gaan met een ode aan die liefde met het vrolijke en lichtvoetige 'I'm in love'.
Maria Mena lijdt aan wat ze noemt 'honesty de la tourette': het eerlijkheidssyndroom. Op het podium, maar ook in haar nummers, vertelt ze eerlijk over haar gevoelens. Het maakt dat ze gevoelens van herkenning opwekt en daardoor dicht bij het publiek staat. Hier staat geen omhooggevallen diva, maar een doodgewoon meisje dat toevallig heel goed kan componeren en zingen.
Met nog wat oud en nieuw werk ('A few small bruises', 'Your glasses', het nummer 'Just hold me' waarmee ze doorbrak in Nederland en het stevige 'Power trip ballad') neemt ze voor even afscheid om snel terug te komen voor een toegift. Die toegift bestaat uit 'Sorry' (White turns blue, 2004), de lieflijke Kiss-cover 'I was made for loving you' (Cause and effect, 2008) en het lekker klinkende 'Our battles' (Apparently unaffected, 2006). En zo is er een eind aan een zeer sterk concert gekomen waarin ze het publiek heeft gegeven waar ze voor kwam, door simpelweg zichzelf te geven.
http://www.myspace.com/mariamena