Onderwerp: POP-ROCK

11 November 2008

Cyndi Lauper geeft inspiratieloos concert maar laat oude tijden herleven

Door Aukje met foto's van Berbera van den Hoek 
Gezien in de Melkweg op 2 november

Cyndi Lauper is niet meer het alternatieve popmeisje van vroeger. Tegenwoordig is ze één van de vele queens van de dance. Met haar nieuwste album 'Bring ya to the brink' - een samenwerkingsverband met Basement Jaxx, Digital Dog, Kleerup en Dragonette - neemt ze de luisteraar mee naar een wereld van beats, new wave, retro synths en persoonlijke teksten. Die teksten vertellen wat ze de afgelopen 25 jaar heeft meegemaakt.

Na haar hits Time after time, True Colors en Girls just want to have fun werd het stil rond de zangeres. Ze volgde, eigenzinnig als ze is, haar eigen weg in plaats van de commerciële waardoor haar muziek het grote publiek niet meer bereikte. Het lijkt alsof ze daar met deze plaat een klein beetje verandering in heeft gebracht. Een grote aanhang als vroeger zal ze er niet mee winnen, maar het is duidelijk dat het publiek weer zin heeft in de muziek van Cyndi Lauper.

Haar nummers deelt ze graag live met haar publiek. Maar tijdens het concert kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat ze er niet zo heel veel zin in heeft. Het is de laatste dag van haar Europese tour, ze hoest regelmatig, doet haar oortjes steeds in en uit en lijkt zich daardoor niet te kunnen concentreren. Al klinkt haar stem nog steeds hetzelfde als twintig jaar geleden: schel met een rauw randje, haar zuiverheid laat jammergenoeg te wensen over.

De setlist bestaat uit een mix van nieuwe en oude nummers. Ze begint met Change of Heart (True Colors, 1986) en gaat dan over naar twee nummers die twintig jaar later zijn uitgebracht: Set your heart en Grab a hold (Bring ya to the brink, 2008) om dan weer twintig jaar terug in de tijd te gaan met When you were mine (She's so unusual, 1984) en She bop (The essential Cyndi Lauper, 1983). En zo wisselt ook de rest van de set, die slechts uit tien nummers bestaat, tussen nummers van vroeger en nu. Hoewel dat een prettig gegeven is, we komen tenslotte natuurlijk ook voor de Cyndi van vroeger, is de set inspiratieloos en saai. Al vinden de nieuwe songs gretig aftrek bij het publiek, want het blijft natuurlijk lekkere dansbare muziek.

De grote hits van vroeger heeft ze bewaard voor de toegift. Time after time, Girls just want to have fun en True colours. Bij het eerste nummer richt ze de microfoon wel erg vaak op het publiek, een zwaktebod. Liever hoor ik háár de nummers vol overgave zingen, de nummers die ik tijdens mijn jeugd zo vaak voorbij heb horen komen en daardoor veel betekenis hebben. Gelukkig maken de twee laatste nummers veel goed. Met Girls just want to have fun bouwt ze een waar feestje op het podium en neemt het publiek daarin mee. De uitsmijter, True colors, laat vroegere tijden daadwerkelijk herleven. Bij dit nummer speelt en zingt ze solo en is eindelijk de overgave en concentratie daar om het nummer goed neer te zetten. 

Cyndi Lauper trekt haar eigen plan. Maakt dancemuziek wanneer ze er zin in heeft, ook al is dat het laatste wat je van haar verwacht en het haar een gelijkenis met de ingeslagen muziekrichting van Madonna oplevert. Het is haar te prijzen dat ze zich niet aan de commerciële muziekwetten houdt. Het is alleen jammer dat ze op het podium haar eigen muziek niet waar kan maken.

http://www.cyndilauper.com/

http://www.myspace.com/cyndilauper