Onderwerp: JAZZ, POP-ROCK
10 November 2008
Talking Loud denkt niet commercieel maar doet wat ze zelf wil
Door Serge Julien met beelden van Eric van Nieuwland en Serge Julien
De muziekwereld is groot, heel erg groot. Een plaatsje veroveren tussen opkomende talenten en reeds gevestigde sterren betekent hard werken en proberen origineel te zijn. Nu werd ik vorig jaar verrast op het Numoon festival in Rotterdam door een groep die me met een aangenaam gevoel achterliet: Talking Loud!
In 2002 ontmoeten twee conservatorium muzikanten elkaar die er al snel achter komen dat ze dezelfde muzikale interesses delen. Het leidt tot een nauwe samenwerking. Ze richten de groep Talking Loud op dat qua genre ergens het midden houdt tussen soul en funk met een laagje jazz overgoten en hier en daar een rauwe uitspatting. Het geheel klinkt fris, opzwepend en geïnspireerd.
De vrijdag voorafgaand aan hun optreden op het Haagse Pure Jazz festival maak ik kennis met de twee drijvende krachten achter de groep: zangeres Sietske “Musiex” Morsch en gitarist Remi “Sausbei” Lauw. Sietske is een slanke vlotte meid van ongeveer 1 meter 75 met een vriendelijk gezicht dat zich kenmerkt door roodbruin slaghaar tot de schouders, strakke grijze jeans met daarboven een recent gescoord mouwloos T-shirt waarop in gele letters “Come A Little Bit Closer” staat, refererend aan de titel van hun in februari van dit jaar uitgebrachte EP. Bovendien viert ze op de dag van het interview haar 26ste verjaardag. De twee jaar oudere Remi is een stuk kleiner, Aziatisch uiterlijk met een kortgewiekt donkerharig koppie en een stoer geruit vest met daaronder slobber jeans. De twee zetelen zich relaxed in de riante stoelen van de bar van het Mercure hotel waar ik een leuk gesprek heb met de twee sympathieke muzikanten.
Ik heb gelezen dat jullie elkaar in 2002 hebben ontmoet. Kunnen jullie iets meer vertellen over het ontstaan van de samenwerking?
Remi: Het ging eigenlijk een beetje vanzelf. We zaten bij elkaar in de klas op het conservatorium in Rotterdam en toen ging het al snel. Er zaten weinig mensen die met deze muziek bezig waren. We zijn snel naar elkaar toegetrokken met een aantal andere mensen. Ik had wat liedjes die Sietske aanspraken. Toen zijn we samen gaan schrijven. Ik moest een herexamen doen om naar het tweede jaar van het conservatorium te mogen. Ik had te weinig gedaan en moest me toen bewijzen. Ik kreeg ook als opdracht om vier nieuwe nummers te spelen om door te mogen. Ik moest ook een bandje erbij samenstellen. Ik heb toen met haar liedjes geschreven. Toen hadden we zoiets van: dit is eigenlijk wel vet! Laten we gewoon echt een band neerzetten in plaats van alleen maar liedjes te schrijven! Dat heeft even tijd gekost maar dat was eigenlijk de aanleiding voor Talking Loud.
Sietkse: Het is ook eigenlijk voortgekomen uit jammen. Ik kan me herinneren dat we toen in een lokaal zaten en dat Remi wat aan het spelen was. Ik had al heel lang een tekst liggen en die paste er heel goed bij. Dat was That one en die spelen we nu nog steeds. Vanuit jammen bleek dat onze melodieën en teksten bij elkaar pasten. Toen zijn we meer gaan schrijven en kregen we richting in wat voor kant de muziek op moest gaan.
Is dat nog steeds de manier waarop liedjes ontstaan?
Remi: Het verschilt. Je probeert er achter te komen wat de ideale manier is maar die is er niet. De ene keer is het een melodie, de andere keer zijn we aan het jammen. Dan heb ik weer een beat gemaakt die ik opstuur naar Sietske waarna zij er iets overheen zet. Ze stuurt het weer terug of komt bij me thuis en dan werken we het uit.
Sietske: Ja, het gaat eigenlijk iedere keer anders. Soms ligt iets er al jaren en dan hoor je het ineens en denk je: dat klinkt te gek! We zijn ook een paar oude nummers van mij aan het uitwerken voor het album dat volgend jaar moet uitkomen.
Naast muzikale helden worden jullie ook geïnspireerd door het dagelijkse leven, mensen en liefde. Nu wonen jullie beiden in de grote steden Amsterdam en Den Haag. Zijn deze steden inspiratiebronnen voor jullie?
Sietske: Ik denk dat het meer gaat om hoe je met dingen omgaat of hoe je tegen het leven aankijkt. Als je in de grote stad woont dan ben je best wel ‘open minded’. Zo ben ik. Ik heb veel verschillende culturen om me heen. En dat neem je mee als persoon. Ik kom eigenlijk uit een dorpje. Ik ben geen typisch stadspersoon. Dat ben ik wel geworden. Dat maakt me heel breed qua interesses.
Remi: Ik denk wel dat de grote stad erbij meespeelt maar meer als een onbewuste factor. Ik kom eigenlijk ook niet uit een stad maar uit een dorp. Als dat wel het geval was geweest dan hadden we misschien meer oogkleppen op. Als je vanuit het dorp naar de stad gaat moet je nieuwe vrienden maken. Dan moet je flexibel zijn. Dat hoor je ook wel terug in de muziek. Er komen veel invloeden in voor. Het is niet alleen maar soul.
Dat kun je wel stellen: het ene moment hoor ik jazz invloeden, het volgende moment soul en funk terwijl er ook een rauw randje aan zit als Remi wat feller uithaalt op gitaar. En toch heb ik wel steeds het idee: het klopt wel! Het is in balans. Is dat ook wel iets waar jullie naar zoeken? Moet het binnen de lijntjes passen?
Remi: Ja, precies! We hebben er niet echt bewust voor gekozen maar het is gewoon zo gegaan. We hebben nu wel zoiets van: dit is de Talking Loud sound. Dat rauwere met wat jazz elementen, niet te R&B maar wel met het gevoel dat het echt een liedje is.
Bij het beluisteren van jullie liedjes heb ik geprobeerd te zoeken naar wat ik nou allemaal hoor. Als ik naar Very necessary luister, dan hoor ik The Dap Kings zonder blazers en tegelijkertijd ook Joss Stone. Het grijpt een beetje terug naar de klassieke soul van de jaren ’60…
Remi: Je vergeet Donny Hathaway te noemen!
Ach! Ik had wel gelezen dat hij tot jullie invloeden behoort. Dan ken ik dus niet genoeg van de man terwijl ik hem wel erg goed vind.
Sietske: Very Necessary is ook gewoon ontstaan vanuit het luisteren naar verschillende dingen zoals Hathaway maar ook naar wat er nu gebeurt zoals Amy Winehouse. We kijken naar hoe we het oude met het nieuwe kunnen combineren. Sommige mensen vinden het ook op de The ghetto lijken. Joss Stone is een voor de hand liggende vergelijking omdat ik een blanke soulzangeres ben. Ik vind haar erg tof. Haar laatste album is ook heel ‘Old School’. Maar het is niet zo dat we commercieel denken. Het is uiteindelijk wat we zelf willen doen.
Ik ben wel weer verrast als ik iets hoor als Come a little bit closer. Ligt het aan mij of hoor ik daar een Braziliaans gitaarrifje? Dat is wel weer de andere kant...
Remi: Het was weer heel iets anders voor ons. Ik ben zelf ook een tijdje bezig geweest met Braziliaanse muziek.
Sietkse: Het is eigenlijk meer een soort van interlude dan dat het een nummer is. Een beetje dromerig, ‘spacy’ stuk die we als intro en outro hebben gebruikt op de EP. Mensen kunnen hiermee op het verkeerde spoor worden gezet. Maar dat is zoals we zijn: heel divers!
Weer een andere kant wordt belicht in Keep it movin’ en vooral If you’re hesitating. Ik zag recentelijk een live versie van dit laatste nummer op You Yube. Remi gaat daar tegen het einde een beetje als Hendrix tekeer. Maar zoals eerder gezegd, ondanks dat je dus die verschillende wegen bewandelt klopt het helemaal.
Remi: Er is niet bewust over nagedacht. Maar het is meer de combinatie van de mensen die we om ons heen hebben. Dat zijn wij! Wij hebben voor de EP bewust gekozen voor echte liedjes. Veel fans haken af als ze liedjes van tien minuten horen. Mensen willen gewoon iets korts en bondigs horen. Voor het album willen we wat meer gaan uitpakken.
Jullie staan op de laatste dag van het Pure Jazz festival naast gevestigde namen als Benjamin Herman en Izaline Calister. Toch hebben jullie beiden al de nodige ervaring met grote festivals als Lowlands, Parkpop, The Hague Jazz en North Sea Jazz.
Remi: Wij zijn ook veel individueel bezig geweest en nog steeds doordat we ook voor andere artiesten spelen.
Sietske: Pure Jazz is een groot festival. En ik denk dat we daar ook wel klaar voor zijn. Als achtergrondzangeres heb ik grote dingen gedaan. En dat is denk ik ook goed als je die ervaring hebt zodat je weet wat je kunt verwachten.
Je hebt toch te maken met verschillende festivals. Bij Lowlands en The Hague Jazz heb je te maken met een divers publiek. Moet je daar een bepaalde draai in vinden?
Remi: Qua jazzfestivals wordt het steeds ruimer genomen. Op zich vind ik zelf jazzfestivals heel leuk omdat je daar een groot publiek en echte muziekliefhebbers hebt. Bij jazzfestivals gaan mensen echt luisteren en krijg je ook de meeste reacties. Op popfestivals moet je keihard pompen en willen mensen het gewoon gezellig hebben.
Sietske: Het is ook afhankelijk waar een festival wordt gehouden omdat je per stad ook weer verschillende mensen hebt. Het is al lang niet meer zo dat het publiek stil is of op een stoeltje blijft zitten. Uiteindelijk denk ik dat wij wel een breed publiek aantrekken.
Sietske, jij zingt achtergrondvocalen bij Giovanca. Bij Talking Loud sta je zelf op de voorgrond. Hoe ervaar je die twee rollen?
Nou, daar heb ik best wel moeite mee gehad. Ik ben al zo lang gewend om achtergrondzangeres te zijn. Maar ik denk dat ik door de jaren heen zekerder ben geworden. Het is wel een heel andere rol. Opzich ben je altijd zangeres. Maar Talking Loud is mijn kindje. Daar stop ik al mijn inspiratie in.
Wie zijn qua zangeressen voor jouw voorbeelden?
Nou, ik luister eigenlijk heel veel naar mannen. Ik heb ook verschillende fases. Soms luister ik allemaal oude Stevie Wonder dingen. Dan weer Donny Hathaway. Maar ook mensen van nu zoals Erykah Badu. Dan zit ik in een hip hop fase en dan weer in een soul fase maar ik kan ook weer Nikka Costa opzetten. Het hangt heel erg van mijn bui af. Maar ik luister meer naar mannen.
En Remi? Jij laat je in ieder geval hier en daar beïnvloeden door Hendrix als je uit je dak wilt gaan.
Ja, ik ben natuurlijk wel gitarist maar ik luister eigenlijk niet zo veel naar gitaristen. Ik ben niet gefocussed op alleen gitaar. Ik luister heel veel naar Stevie Wonder, Donny Hathaway, Marvin Gaye maar ook hip hop zoals Common en Slum Village. Daarnaast jazz zoals John Coltrane en ook alternatieve muziek en Braziliaans. Maar qua gitarist ben ik zeker wel heel erg door Jimi Hendrix beïnvloed.
Zijn er bepaalde (buitenlandse) muzikanten met wie jullie in de toekomst eens zouden willen samenwerken?
Sietske: Ik heb ergens een soort droom dat ik ooit Stevie Wonder ontmoet en dat we dan samen gaan zingen. Dat lijkt mij een mooie droom. Als die dag komt dan ben ik daarna helemaal compleet gelukkig!
Stevie is het wel heh? Dat hoor je duidelijk!
Remi: Alle muziek na Stevie Wonder is door hem beïnvloed. Luister maar naar hoe gospelzangers zingen maar ook qua sound. Platen van Stevie Wonder worden als referentie gebruikt. Een voorbeeld is D’Angelo’s Voodoo: die is ook naar de studio teruggegaan waar Stevie Wonder en Jimi Hendrix hun platen hebben opgenomen. Ik ben trouwens vergeten te vertellen dat ik ook veel door D’Angelo ben beïnvloed. D’Angelo was voor mij eigenlijk het begin om te luisteren naar soul. Daarvoor was het punk en rock. Ik ben ook bij zijn concert geweest op North Sea Jazz in de Statenhal. Toen stond ik echt zo van: wat is dit? Het was muzikaal heavy en zo hoog! Maar wat je bij hem ziet is dat het ook heel rauw is. Heel veel soul is tegenwoordig op toetsen gebaseerd. Je hebt een ‘beatgroove’ die bestaat uit een drum en een baslijn en dan wordt het vaak opgevuld met een hele laag Rhodespartijen. En dat is dan soul. Maar eigenlijk is oude soul vaak veel meer gitaristisch bekeken. Op Voodoo hoor je heel weinig toetsen terwijl D’Angelo zelf toetsenist is.
Hoe staan jullie tegenover media als een Hyves, MySpace en een YouTube? Het is toch een manier om je laten zien en te laten horen.
Sietske: Nou ja, met MySpace heb je natuurlijk connecties met heel de wereld. Je krijgt vaak aanvragen via MySpace of vragen over waar je de EP kunt krijgen. MySpace is echt een manier om je buiten Nederland ook te laten horen.
Remi: Soms krijgen we een ‘friendsrequest’ en vragen we ons af hoe ze bij ons terecht zijn gekomen. Onze bandnaam is ook de naam van een platenlabel en de titel van een James Brown nummer. Mensen gaan dan alle platen van het label zoeken en dan komen ze opeens bij ons terecht en dan denken ze: Hey! Dat is ook leuk! Je klikt natuurlijk de hele tijd door. Uit Nederland krijgen we eigenlijk weinig verzoeken. Maar uit Amerika en Azië daarentegen weer heel veel. Op Hyves is het veel laagdrempeliger. Dat is natuurlijk heel typisch Nederlands. Dat gaat meestal door vrienden van vrienden die elkaar kennen. Een tijdje geleden hadden we een promoactie die we via MySpace deden. Maar voor Nederland werkt dat dan helemaal niet omdat heel weinig Nederlanders een MySpace account hebben. Daar zitten vooral muziekliefhebbers en muzikanten op. Maar toen we het via Hyves deden was het opeens raak met de aanmeldingen.
Waar staat Talking Loud over vijf jaar?
Sietske: Over vijf jaar is moeilijk in te schatten. We zijn nu aan het kijken naar het album dat we volgend jaar willen uitbrengen. En hopelijk gaat dat goed en kunnen we overal spelen en ook buiten Nederland. We focussen echt op landen buiten Nederland zoals Engeland, Duitsland, Azie en Amerika. Daar hopen we een voet tussen de deur kunnen zetten. Grootse plannen!
Voor meer informatie over Talking Loud kun je terecht op www.myspace.com/talkingloud.
Voor het bestellen van de EP stuur je een E-mail naar info.talkingloud@gmail.com.