Onderwerp: LOCATIETHEATER
2 Oktober 2008
Met je hoofd in de wolken en je voeten in de modder
Tekst en beeld van Mieke Kreunen (klik voor vergroting)
Dogtroep laat met de allerlaatste voorstelling voordat het gezelschap zichzelf opheft - To be or not to be - een verpletterende indruk achter. Het testament is geschreven en in de zo herkenbare stijl wordt afscheid genomen met de hoofden in de wolken en de voeten in de modder. Bovenop de noordelijke ingang van de Coentunnel, op een verlaten terrein staan tribunes klaar om de grote hoeveelheid bezoekers te ontvangen die het nog één keertje willen meemaken.
Als wij aankomen is het tamelijk donker op het terrein want de hoofdstroomkabel is zojuist kapot gegaan. Een ramp natuurlijk maar gelukkig komt de oplossing via de collega's van Robodock die een leenkabel beschikbaar stellen. Op signaal van de productieleidster kan de pont uitvaren en het feest beginnen.
De voorstelling die Dogtroep het publiek voorschotelt is een piece de resistance van alles dat het gezelschap in de loop der jaren te bieden had. Ogen en oren schieten tekort om het allemaal tot op de voet te kunnen volgen. Een echte verhaallijn kent de voorstelling niet (zoals zo vaak bij de Dogroep) al zit de voorstelling wel vol met schitterende beelden en symbolen. Maar dat alles deert de toeschouwer niet, integendeel, gaandeweg grijpt deze voorstelling je langzaam bij de keel, zeker als je beseft dat het hierna voorbij zal zijn.
De aankomst van de pont vanaf het NDSM terrein, waar je ook vooraf kunt eten, luidt het begin van de voorstelling in. De pont brengt deel van het publiek dat wordt vergezeld doort een bonte en ongeordende fanfare en een stoet wonderlijke voertuigen die door het zand crossen. Uit de voertuigen komen attributen die later in de voorstelling een rol gaan spelen zoals een drilboor, een betonmolen, een overheadprojector en een wenteltrap.
Langzaam maar zeker tekenen de hoofdpersonen zich af in het decor en de veelheid van gebeurtenissen die volgt. Danseres Valerie Valentine, die ooit bij het Nationaal Ballet danste, weet nu met één legerboot en één spits dansend precies de essentie van het rauwe en poëtische van Dogtroep te verbeelden. Csilla Lakatos herrijst als een phoenix uit de as uit een draaiende betonmolen en verbrandt later in de voorstelling oude kostuums en pruiken. Acteur Pietro Micci kiest die aan het roer van een zwaar gehavend vliegtuig hevig zwaaiend het luchtruim met zijn gelliefde die ondertussen haar benen is kwijt geraakt maar niet nadat hij een gepassioneerde dans met haar liet zien.
De betonnen muur blijkt het decor voor een macabere dans van een man, een vrouw en een groot aantal gigantische geprojecteerde spinnen. De torenkraan op de achtergrond brengt de wenteltrap waarop de danseres op en neer loop en op en neer en op en neer.
En aan het eind stroomt alles: het water, de grind uit de grijper van de kraan en groen fluoriserende verf op de betonnen muur. Phanta rhei kai ouden menei (alles stroomt en niets blijft)...
Hoewel het einde van de subsidie ook een einde maakt aan Dogtroep blijft er in dit geval nog wel iets over want zakelijk leider Bart Kusters begint samen met regisseur Lotte van den Berg een nieuwe theatergroep in Dordrecht, die zowel in zalen als op locatie zal gaan spelen. Het wordt geen tweede Dogtroep, dat in ieder geval niet. Dat tijdperk is voorgoed voorbij helaas...
To be or not to be is nog tot en met 10 oktober te zien. Meer informatie vind je op de website.
Dogtroep - website