Onderwerp: FESTIVAL, JAZZ, POP-ROCK
2 Augustus 2008
Aangename afsluitende derde dag North Sea Jazz
Gezien: North Sea Jazz festival, Ahoy Rotterdam op 13 juli 2008.
Stond ze een paar maanden terug in een uitverkocht Ahoy, op de derde dag van het North Sea Jazz Festival staat een volgepakte Nile klaar voor het fenomeen Alicia Keys die vier jaar geleden voor het eerst North Sea Jazz aandeed. Gezegend met een dijk van een stem een muzikale aanpak die een brug slaat tussen de huidige R&B scene en de oude soul scene weet deze jonge dame miljoenen harten te veroveren. Ook haar laatste CD As I Am slaat weer aan bij een groot publiek. Het vijf kwartier durende optreden laat echter ook nummers horen van haar andere platen. Het geluid is soms oorverdovend hard en je bent dan ook blij als de mooie verschijning Keys even alleen achter de vleugel kruipt en zonder of dan wel met subtiele muzikale begeleiding haar liedjes zingt. Het zijn vooral deze momenten die het sterkst overtuigen en laten horen dat ze een goede zangeres is.
De meer up-tempo nummers met het bombastische geluid zijn daarmee niet slecht maar wel gelikt en missen de soul die zo goed naar voren komt bij de meer uitgeklede nummers. Dat daar gelaten zet Keys een professionele show neer en kan geen mens een bult vallen aan prima uitvoeringen van onder andere Fallin’, You Don’t Know My Name, Tender Love, Superwoman , How Come You Don’t Call Me Anymore en afsluiter No One. In oktober zal er wederom een concert in Ahoy worden gegeven en dat zal ongetwijfeld snel uitverkocht raken.
Het podium naast Alicia Keys is dan inmiddels al gereed voor een muzikant die niet eerder op het North Sea Jazz festival heeft gestaan: Joe Jackson. Man’s laatste CD Rain ademt een toegankelijke pop sfeer met jazzy invloeden. Hij grijpt hiermee terug naar platen als Night and Day en Body & Soul. Hij speelt met alleen een bassist en drummer en begeleidt zichzelf op piano. Dat is een prima geoliede machine maar helaas verzuipt het geluid in de kolossale Nile. Deze muziek hoor je liever in Carre waar Jackson meerdere malen heeft opgetreden. Het doet verder niks af aan de performance van de muzikanten en het is fijn om meteen al in het begin een van zijn bekendere nummers Steppin’ Out te horen. De CD Rain staan als een huis en nummers als The Invisible Man en The Uptown Train laten Jackson op z’n best horen. Als toetje geeft hij een zalige versie van Is She Really Going Out With Him.
Naast de Nile is het Yukon podium opgesteld waar een zevental donkere over het algemeen gespierde heren onder de naam Naturally 7 acte de presence geven. Geen doorsnee R&B act maar een groep stemacrobaten die het presteren om door middel van het nabootsen van instrumenten de indruk te wekken een volledige band neer te zetten. Het resultaat manoeuvreert tussen hip hop, R&B, soul en pop. Een geheel niet onaardig stukje muziek van een groep getalenteerde jongens. Aanstekelijk is de bewerking van het nummer Broken Wings van die verloren jaren tachtig band Mr. Mister.
Verbluffend is de Amerikaanse soulzanger Ryan Shaw. Zijn eerste CD This Is Ryan Shaw is een juweel. Op het podium lijkt hij op het eerste gezicht qua uiterlijk vrij gewoontjes in T-shirt en spijkerbroek totdat hij zijn mond opendoet en het vermoeden wekt dat Otis Redding ter plekke is gereïncarneerd. Energiek, expressief en met een hoop kracht zet deze jonge vent een aangenaam souloptreden neer waar je je vingers bij aflikt. Ook artiesten als Jackie Wilson en Wilson Pickett lijken ook over de schouder van Shaw mee te kijken. Prachtig is zijn vertolking van Otis Redding’s Try A Little Tenderness maar ook zijn eigen Do The 45 overtuigt van grote klasse. Een zanger om in de gaten te houden!
Het contrast is groot als we van Ryan Shaw naar de Maas lopen en een kakofonie van gierende elektrische ongestructureerde geluiden over ons heen krijgen gestort. The Mars Volta staat er om bekend alle kanten op te vliegen variërend van punk, rock, latin, free jazz, hard rock en psychedelica. Het gezelschap heeft de aandacht van een beperkte groep mensen. Het is duidelijk dat door de jaren heen de grenzen zijn vervaagd op North Sea Jazz maar met het bombast van deze Texaanse band waarvan de zanger de indruk wekt dat zijn leven ervan afhangt, komt toch wel over als een heel erg vreemde eend in de bijt. Het bezoek aan dit optreden houden we wellicht onterecht kort maar laten we over aan mensen die hier geduld voor kunnen opbrengen.
Aangenamer is het in de Nile waar vaste gast Maceo Parker met de WDR Big Band zich door een standaard repertoire speelt. Parker is en blijft altijd een aangenaam funkfeest en de combinatie met een big band pakt prima uit.
Een paar meter verderop staat een relatief onbekende zwarte zangeres de blues uit de toppen van haar tenen te zingen: Sharrie Williams. Een krachtige en wat geleefde stem voorziet een mengeling van up-tempo en rustige blues liedjes op zeer aangename wijze. Williams heeft net een nieuwe CD uit onder de titel I’m Here To Stay waarvan zij een aantal nummers ten gehore brengt.
We eindigen drie dagen North Sea Jazz met de Britse Mark Ronson en zijn Version Players. De staat bekend om zijn producties en teksten voor Robbie Williams, Lily Allen en Amy Winehouse. Van deze laatste speelt hij vanavond een lekkere versie van Valerie. Een nummer dat afkomstig is van het cover album Version. Hierop gaf een eigen draai aan bekende nummers van groepen als Radiohead, The Smiths en Coldplay. De podiumpresentatie is net zo swingend als op de plaat. Vette blazers, strijkers en stuwende gitaarrifjes. Een vlammende afsluiter van een vermakelijke 33ste editie van Neerlands leukste muziekfestival waar dit jaar een slordige 70.000 bezoekers op zijn afgekomen. Wederom een stijgende lijn mede te danken aan een sterke programmering en goed weer. Op naar de 34ste editie!
North Sea Jazz - website