Onderwerp: OEROL, OEROL 2008, CIRCUS EN SHOW

17 Juni 2008

Compania de Paso met Un horizonte cuadrado

Door Paolo met foto's van Mieke Kreunen (klik voor vergroting)

Als we Aike's Plak alvast voor het publiek op mogen om ons te melden bij de productie is er nog niets te zien behalve een soort dak met touwen dat op palen staat opgesteld midden op het veld. Er omheen een ring van rijen stoelen. De producieleider vertelt ons dat de artiesten nog aan hun warming up bezig zijn en er zo aan komen. Zoals altijd overleggen we even over de beste plek voor ons om te fotograferen. Omdat de maan nagenoeg vol is gaan we zo zitten dat we die goed in beeld kunnen krijgen.

Even later komen de artiesten aangelopen en klimmen in de touwen die naar beneden hangen vanaf het dak. Zodra ze boven in de constructie zijn aangekomen verdwijnen ze tegen de achtergrond. Ze laten de touwen vallen en het is net alsof ze er nooit waren.

Muzikaal wordt de voorstelling begeleid door een gitarist die onder een tarp aan de overkant staat te spelen. De muziek begint en langzaam zien we iets bewegen onder het dak. Zes lichamen komen tergend langzaam naar beneden. Op momenten bijna bevroren hangen ze in de lucht.

Als ze allemaal zijn afgedaald begint er een spel van bedachtzame bewegingen waarin de lichamen elkaar opzoeken, spiegelen en afstoten. Soms 'treffen' ze elkaar en stappen ze hoog in de lucht over van de ene naar de andere trapeze. Langzaam komt er beweging in de schommels die het eerste kwartier van de voorstelling helemaal stil hingen. Het bewegingsspel in de lucht wordt heftiger en ook de maan ziet zijn kans schoon om ondertussen een eind te klimmen in de lucht en staat nu precies waar hij voor ons plaatje het mooiste uitkomt.

Deze trapezevoorstelling is er eentje van hoog niveau waarbij de artiesten zowel esthetisch als fysiek de grenzen opzoeken. Circusvernieuwer Ueli Hirzel (ondermeer van Cirque que Cirque) is verantwoordelijk voor de regie van deze Chileense acrobaten.

Het is alleen vijf graden boven nul op Aike's Plak en voor die temperatuur duurde de voorstelling gewoon te lang en zat er te weinig dynamiek en vaart in om de kou te doen vergeten. We zien dan ook al na een half uur groepjes mensen vertrekken. Als we vragen waarom dan krijgen we steevast als antwoord dat ze het prachtig vinden maar veel te lang vooral bij deze temperatuur. En dat zijn we eigenlijk wel met die mensen eens.

Zelf moeten we ook verder en over het bruggetje zien we tussen de bomen door nog één onbeweeglijke figuur in de lucht hangen. Een fraai plaatje!