Onderwerp: POP-ROCK
25 Mei 2008
Infadels-feestje in de Melkweg
Door Michaela Meijer met foto's van Ronald Blinderman (klik voor vergroting)
12 mei 2008 De Melkweg Amsterdam
Duidelijker kan een band niet zijn met de titel van hun eerste album: “We’re not The Infadels”.
Ik ging 2e Pinksterdag niet naar The Infadels in de Melkweg, maar ik ging naar Infadels in de Melkweg. Goed om te weten, je zou toch zomaar iemand tegen het hoofd stoten met het uitspreken van een verkeerde bandnaam.
Infadels, een 5-man sterke band, bestaande uit Bnann Watts (vocalen, gitaar), Matt Gooderson (gitaar, vocalen), Wag Marshall Page (bas, vocalen), Richie Vermin (alleskunner: toetsen, beats, elektrische drum, vocalen) en Alex Bruford (drums).
Het eerste album “We’re not The Infadels”, kwam uit in 2006 en na in datzelfde jaar te hebben gespeeld op Pinkpop, Parkpop en Lowlands, was Infadels een begrip in Nederland in de rock- gelardeerd met dance-scene.
Op 23 juni 2008 zal het tweede album “Universe in Reverse”uitkomen.
Spannende tijden voor de mannen, want zal dit album met hetzelfde enthousiasme in de armen worden gesloten als het eerste album? Een feestje zou het worden in de Oude Zaal van de Melkweg had ik vernomen van een Infadel-fan. De tent zou op z’n kop gaan, het dak eraf en meer van dat al. Daar is niets van gelogen. Als ik uit mijn concertervaringen mag putten is het over het algemeen genomen zo dat het publiek vaak even warm moet draaien voordat het dak eraf gaat.
Zo niet bij (de) Infadels.
Het feestje wordt geopend met “Jagger ‘67” en al bij de eerste noten die gespeeld worden, begint het publiek te springen. De sfeer zit er echt direct in.
Ongelofelijk maar waar, ik kijk mijn ogen uit naar al die springende mensen. De vloer leek wel 1 grote trampoline.
En niet alleen op de vloer, ook op het podium was het één en al beweging. Je zou er al moe van worden door er alleen maar naar te kijken. Wat een tomeloze energie. Vooral alleskunner, Richie Vermin, heeft mij het meest verbaasd en laten lachen door zijn doorlopende ongecontroleerde springende bewegingen, ondertussen muziek makend natuurlijk. Ook drummer Alex Bruford trok constant mijn aandacht, maar dat had meer te maken met het feit dat het leek alsof hij de maat aangaf met z’n mond. Als een vis op het droge, happend naar zuurstof. Een zeer lachwekkend tafereel.
Een feestje hebben ze er zeker van gemaakt. Als een stel enthousiaste jonge honden speelden ze het dak eraf met vele nummers van het eerste album, waaronder Topboy, Murder that Sound en Girl that speaks no words.
Ook van het nieuwe, nog uit te komen album, werden een aantal nummers gespeeld, waaronder de op 16 juni 2008 nog uit te komen single “Free things for poor people”.
We werden zelfs verwend met een cover, Adamski’s Killer. Een unicum volgens zanger Bnann Watts, speciaal voor ons Nederlanders.
In de toegift uiteraard de 2 grootste hits van Infadels, “Love Like Semtex” en “Can’t get enough”.
Met een oorverdovend applaus en een nog meer oorverdovend gejuich verlieten de heren vervolgens, nat van het zweet, maar ongetwijfeld met een meer dan voldaan gevoel door zoveel enthousiasme, het podium.
Infadels zijn zeker een feestje, daar is geen woord over gelogen.
Infadels - website