Onderwerp: POP-ROCK
21 Mei 2008
Meestergitarist Joe Satriani spreekt en imponeert in snikheet 013
Door Serge Julien met foto's van Berbera van den Hoek
Hij wordt alweer 52 aankomende zomer, maar als je de persoon in kwestie waarover dit artikel gaat ziet, denk je met een aankomende dertiger te maken te hebben. In 1986 kwam zijn eerste plaat uit en inmiddels zijn we een slordige 15 albums verder. Hij kan gerust één van de belangrijkste gitaristen op planeet aarde worden genoemd. Technisch en virtuoos begaafd en op een avontuurlijke manier gebruikmakend van effecten. Ooit heeft hij Steve Vai en Kirk Hammett (Metallica) in de leer gehad, aan wie hij de nodige kunstjes heeft geleerd. We hebben het over niemand minder dan Joe Satriani.
Satriani is in april begonnen aan een Europese tour ter ondersteuning van zijn laatst verschenen CD “Professor Satchafunkilus and the Musterion of Rock”. De uitverkochte poptempel van Tilburg 013 is de plaats van handeling voor zijn eerste van drie concerten in Nederland. Cultuurpodium is bij het optreden aanwezig en krijgt prompt ook nog drie uur voor aanvang van het optreden tien minuten de tijd om met het snarenwonder te praten. Gekleed in spijkerbroek, zwart strak T-shirt, gympen en een strandhoedje, dat de kale knars verbergt, staat de sympathieke Satriani ons rustig te woord. Op het podium gaat ‘Satch’ (de bijnaam van Satriani voor vrienden) net zo eenvoudig gekleed als tijdens het interview maar dit keer zonder strandhoed, mét stoere zonnebril en natuurlijk voorzien van diverse gekleurde ‘signature’ gitaren van Ibanez waarmee hij al zijn hele carrière is verbonden. Tegen een achtergrond van een massa geprojecteerde lichtjes die het goed doen tijdens de show, begint Satriani het concert met de nieuwe rechttoe rechtaan rocker ‘I Just Wanna Rock’. In dit nummer maakt hij gebruik van de zogenaamde talkbox.
Bij de talkbox moeten we toch snel denken aan Peter Frampton. We vragen ons af of Satriani naast helden als Hendrix, Page en Beck wellicht ook iets met Frampton heeft.
Satriani: “Ik wist al van Peter zijn bestaan af toen ik jong was. Ik was 14 of 15 toen ik opgroeide in New York en naar een concert van Humble Pie ging. Dit was nog ver voordat Peter bekend werd als soloartiest. Hij is van invloed geweest op mijn spel. Iedereen denkt aan Peter als ze de Talkbox horen. Hij heeft de Framptone (Talkbox) ontwikkeld. En wil dat iedereen ‘m gebruikt omdat hij wil ze verkopen; echter, niemand wil ‘m kopen omdat ze bang zijn als Frampton te zullen klinken (lacht)! Ik heb er al jaren een en wist niet wat ik er mee moest doen. Totdat ik op een gegeven moment het idee kreeg voor een song over een robot die in de stad wandelt en terechtkomt bij een rockconcert. Hij wordt nieuwsgierig en wil de emotie van het bijwonen van een rockconcert ervaren. Dus de robot gaat naar een kleinschalig rockconcert en vraagt daar: “What Is Your Purpose?” Hij krijgt terug geschreeuwd: “I Just Wanna Rock!” Waarop de robot antwoordt:” I wanna learn how to rock too.” Gezegd met een stem die verandert in die van een mens. En d ¡t was mijn excuus om Peter’s talkbox te gebruiken (lacht)”.
‘I Just Wanna Rock’ wordt gevold door nog een nieuwe song: ‘Musterion’. Een fijne riff wordt ondersteund door een funky beat. Satriani lijkt wel iets met funk te hebben aangezien dit genre vaak terugkeert op zijn albums.
Satriani: “Ik groeide op met James Brown en Sly & The Family Stone. Zij vertegenwoordigen eigenlijk mijn roots. Toen ik nog jong was zat ik in een funkband genaamd City Function. De groep bestond uit negen man met alleen maar Afro-Amerikaanse muzikanten en ik was de enige blanke (lacht). Vanuit deze funk ging het richting P-funk wat weer leidde tot Hip Hop. Voor mij is het altijd een natuurlijk onderdeel geweest. Vanaf het eerste album heb ik funky songs terug laten komen”.
Satriani levert met regelmaat albums af. Je vraagt je soms af waar een muzikant toch steeds weer de inspiratie vandaan haalt. Van Satriani is bekend dat hij een fascinatie heeft voor het buitenaardse, maar is er nog meer dat hem inspireert?
Satriani: “Als je luistert naar het nieuwe album is het net een open boek. Zeker de laatste twee songs ‘Asik Vaisel’ en ‘Andulasia’. We touren al heel lang in Spanje waar we de laatste jaren steeds meer concerten hebben gegeven. Het verhaal voor die nummers begint in Istanbul waar we vorige zomer voor het eerst zijn geweest. Ik werd geïntroduceerd in de muziek van Asik Vaisel. Ik vond het zo mooi en was er zo van onder de indruk dat ik een soort van tribute voor hem wilde maken. Ik vroeg me toen af hoe het zou zijn geweest als Vaisel naar het zuiden van Spanje zou zijn gegaan. De muzikale historie uit dat gebied laat een hoop pijn en lijden horen. Ik zat toen te dagdromen en te denken hoe Vaisel zijn reactie zou zijn geweest als hij daar zou hebben gereisd. Vervolgens heb ik een heel lang stuk gecomponeerd dat op die gedachte is gebaseerd. Maar ik vond het te veel voor het publiek. Teveel gitaar! En toen heb ik het opgebroken in twee songs. Hoe dan ook&hellipover het algemeen komt mijn inspiratie voort uit mijn leven. Dat waar ik op een bepaald moment aan denk of hetgeen wat ik op een bepaald moment meemaak kan leiden tot een song”.
Terwijl Satriani een mooie versie speelt van concertfavoriet ‘Flying In A Blue Dream’, drijf je inmiddels weg van de hitte in 013 op deze warme zomeravond in Tilburg. In juni keert Joe terug om zijn tour te eindigen met twee concerten in de Rijnhal en Paradiso. Vindt hij het leuk om in Nederland te spelen?
Satriani: “We spelen al in Nederland sinds 1988. We zijn begonnen in Ahoy. Vervolgens in Utrecht (spreekt de naam uit als ‘joetrekt’), waar we vooral in de begindagen een aantal keren hebben gespeeld. En dan nog in een aantal plaatsen waarvan ik me niet direct de namen herinner. We hebben op festivals gestaan en in clubs in kleinere steden gespeeld, maar we hebben ook de Heineken Music Hall gedaan. Het publiek in Nederland is altijd cool. Paradiso doen we in juni voor de lol. We zouden die dag eigenlijk vrij hebben, maar we wilden altijd al een keer in Paradiso spelen. De Stones en Prince hebben daar gespeeld. We staan daar dus écht puur voor de lol, zodat we kunnen zeggen dat we er óók een keer geweest zijn. We willen de sfeer proeven”.
013 staat algemeen bekend om zijn goede akoestiek en ook tijdens het optreden van Satriani klinkt het allemaal prima. Merkt Satriani daar eigenlijk zelf iets van?
Satriani: “Als muzikant kun je dat nooit vertellen. Wel kan ik vertellen hoe het op het podium is, maar ik hoor nooit hoe het in de zaal klinkt. Zoals het publiek ‘t nooit hoort hoe het op het podium klinkt. Het publiek en de muzikanten leven ieder in hun eigen wereld. De grap is: muzikanten kunnen depressief van het podium afkomen omdat ze een slechte performance hebben gegeven terwijl de geluidsman van de zaal zegt: dat was de beste show ooit! Wij doen ons best om het óp het podium goed te laten klinken en dat klinkt ongetwijfeld anders dan dat je het in de zaal als toeschouwer hoort. De geluidsmensen in de zaal hebben de verdere controle om de juiste balans te maken voor de bezoeker, maar wij horen dat niet vanaf het podium. We miss out (lacht)!”
Het gevaar met veel instrumentale muziek is dat het op een gegeven moment kan vervelen; Joe Satriani’s concert toont echter voldoende variatie. Sowieso is er sprake van een leuke mix van nieuw werk (‘I Just Wanna Rock’, ‘Musterion’ en ‘Diddle-Y-A-Do-Dat’), favorieten (‘Ice 9’, ‘Cool #9’ en ‘Flying in A Blue Dream’) en minder vaak gespeelde nummers (‘One Big Rush’ ‘Time Machine’ en ‘Cryin’). Hij kan stevig rocken, hij kan funky overkomen, hij kan zijn gitaar laten zingen en gieren, maar hij is ook in staat om veel gevoel te laten horen in composities. ‘Always With Me, Always With You’ en ‘Cryin’ zijn daar mooie voorbeelden van.
Satriani wordt tijdens het optreden ondersteund door een prima ritmesectie bestaande uit Jeff Capitelli op drums (die constant zit te genieten achter zijn trommels) en de meesterlijke bassist Stu Hamm (die ook nog een staaltje van zijn kunnen laat zien in een solospot).
Galen Henson is toegevoegd op ritmegitaar.
Satriani vervolgt zijn Europese tour met optredens in Australië, Nieuw Zeeland, Zuid Amerika en eindigt in augustus in Mexico. Het zal echter niet lang duren voordat we hem weer zien want er zijn alweer G3 plannen in de maak.
Satriani:“Ja, we zijn ermee bezig! Volgend jaar gaat het weer gebeuren. Veel mensen vragen natuurlijk wie er mee gaan spelen. Ik speel de vraag gelijk weer terug. Op mijn website vraag ik in ‘Club Joe’ aan de mensen wie ze willen zien. G3 bestaat eigenlijk alleen uit mijn persoon en mijn manager, tijdens optredens vergezeld door twee gitaristen. Wij moeten G3 als een idee verkopen aan individuele promotors wereldwijd. En dus willen zij weten wat het publiek wil. Tenslotte moeten zij de tickets verkopen. Dus ik vraag aan jou: wie zou jij willen zien?
Ik moet hem het antwoord schuldig blijven want Satriani’s manager staat inmiddels klaar om af te sluiten. Onze fotograaf maakt nog een paar kiekjes van de sympathieke gitarist die drie uur later op het podium van 013 een imponerend optreden geeft.
Joe Satriani - website
CD
Professor Satchafunkilus and the Musterion of Rock