Onderwerp: TONEEL
20 April 2008
Op Mars woont het meisje van de HEMA-worst
Door Barbara Klomp met foto's van Robin Vogel (klik voor vergroting)
Gezien: Toneelschuur Haarlem, 18 april 2008
“Het is 2025. Eva en Harold hebben een wedstrijd gewonnen. Hun prijs; een weekend op Mars. So far so good&hellip”
We zien een man en een vrouw, ze komen uit de ruimte, of gaan daar net naartoe. Om hun hoofd is een soort zeepbel, zij naait zijn ruimtepak.
De vrouw wordt gespeeld door Christine van Stralen, bekend van onder andere Mugmetdegoudentand en Dunya en Desie, de man kennen we als Harm van Geel, theatermaker en acteur bij onder andere Huis en Festival aan de Werf, Toneelgroep Amsterdam en Growing up in Public.
Het is misschien ‘so far’, want helemaal op Mars. ‘So good’ is het zeker niet.
Er is iets misgegaan, een technische fout door de meteorietenregen. En nu kunnen ze niet meer terug. Een man en een vrouw, zitten vast in hun vakantiehuis op Mars. Ze irriteren elkaar. Ze houden van elkaar. Ze praten over niets en zwijgen over alles. Hij knutselt en zij zorgt voor de planten, ze maken ruzie over appelmoes.
De soms erg poëtische teksten worden begeleid door een mimische choreografie, die balanceert op de grens van geestig en overbodig storend en te vaak doorslaat naar het laatste. De verveling slaat toe, op het toneel en bij het publiek.
En dan, net als Eva de sanseveria’s aan het bijpunten is, kruipt er een meisje door het luchtrooster. Is het een robot? Is het een pop? Is ze echt of in hun brein? Ze is zo gewenst door haar en ongewenst door hem.
“Wie ben jij?!” schreeuwt hij uit.
“Ik ben het meisje dat bij de HEMA de worst snijdt,” antwoord ze, “Ik ben het meisje dat aan je bed zit als je sterft.”
Het spel van Sanne Vogel, het HEMA-meisje van Mars, maakt dat je naar de voorstelling blijft kijken. Is zij echt, een droom, een alien van Mars, of gewoon de verpleegster in het bejaardenhuis, waar Eva en Harold dementeren? Ze is lief, ontroerend en beangstigend.
ISTLOM is een voorstelling die in het begin wat verveelt, maar wanneer Sanne Vogel op het toneel komt, is hij amusant en soms meer dan dat. De tekst van Don Duyns is geen spreektaal, maar levert soms prachtige poëtische regels op. De kostuums zijn in hun simpelheid zeer treffend en de muziek past bij het stuk.
Maar toch.
Het blijft een loszand van mooie dingen, die helaas samen geen prachtvoorstelling opleveren. Nergens wordt het spannend, vervreemdend, in elk geval niet genoeg. En dat is jammer, want met een tekst van Don Duyns en drie topacteurs zou je verder moeten kunnen komen.
Het is wat het is. Het leeft niet echt, daar op Mars, niet genoeg om spannend te zijn. Net genoeg, door soms mooie teksten, door Sanne Vogel, door de kostuums (Inge Roseboom) en door -af en toe- een samenhang van tekst en spel die opeens de plank zo raak slaat, dat je toch blijft geloven. In leven op Mars, of in Sanne Vogel in elk geval.
De Vogelfabriek speelt ISTLOM (is there life on Mars) - website