Onderwerp: POP-ROCK
11 Maart 2008
Ellen ten Damme begint haar Impossible Girl tour in Doorn.
Tekst en beeld van Daniël Kuyper (klik voor vergroting)
Het is een regenachtige dag als Ellen ten Damme haar Impossible Girl tour begint in het Cultuurhuis te Doorn. De aangekondigde supporting act ging helaas niet door dus besloten wordt de pauze over te slaan en een half uur langer door te spelen.
Ten Damme is muziek. Zij is rock, swing en dans. Zij is sexy en ingetogen in balans. Ze raakt je aan met haar stem en ze raakt het podium aan. Niet alleen met de zolen van haar rode hooggehakte laarzen want naarmate de avond op gang komt rolt en dolt ze met haar hele lijf over de grond.
De outfit van de muzikanten is zwart. Ellen ten Damme ziet er stoer uit met haar supergave rode laarzen met hoge hakken, glimmende heupriem en rood leren jasje, dat al snel uit ging. Haar meest speelse accessoire was een lange rode doorzichtige shawl. Ze hing die over de microfoonstandaard maar af en toe haalde ze hem tevoorschijn om sensueel mee te dansen.
Deze ‘power woman’ doet waar ze zin in heeft. Na de eerste noot van pakweg het 8ste nummer zegt ze: "Ik heb geen zin in dit nummer. Zeiknummers doe ik niet" en begint aan een andere song. Maar denk niet dat ze geen offers wil brengen. Ze is die ochtend om vijf uur opgehaald door een taxi om bijtijds te kunnen aanschuiven bij het televisieprogramma Goedemorgen Nederland. Dat was redelijk heftig omdat ze meestal pas om die tijd gaat slapen.
Een van de hoogtepunten was een heuse muzikale battle tussen Ellen op de viool en Robin Berlijn op de gitaar. Het afwisselen van de gitaar en de viool, het naar elkaar loeren, het met snarenspel beantwoorden, het spiegelen van bewegingen, het uitputten en opzwepen. Geweldig!
Hoe de sfeer in de zaal was bleek toen ze het enige Duitstalige nummer van deze avond wilde brengen. Het enthousiaste publiek mocht van de impossible girl kiezen tussen de voor Duitsland gecensureerde versie "platt geliebt" en de oorspronkelijke versie "platt gefickt". De keuze laat zich raden. Wat zich moeilijker laat raden is hoe Ten Damme met oerbewegingen bijna de daad bij het woord voegde en het volledige podium nodig had om zich uit te leven. En dan te bedenken dat in deze zaal de vorige avond in dezelfde zaal een gemeenteraad bijeenkomst uitliep met flink verhitte gemoederen.
Ellen is een multitalent. Dan bedoel ik niet alleen dat ze actrice is, componist, danseres en zangeres. Ze heeft deze avond ook de akoestische gitaar - met snoer - bespeeld, de keyboards, de tamboerijn ( echt! ) en de viool. Niet gewoon de viool maar heel verbluffend la Jimmy Hendrix. Sexualiteit is een thema dat bij haar met vanzelfsprekendheid af en toe aan bod komt. Het nummer Sexiligion drukt de raakvlakken van sex en religie uit. In dat verband is het aardig om te weten dat de ontoereikende stroomvoorziening van het Cultuurhuis wordt aangevuld met energie van de naastliggende Maartenskerk.
Na de toegift onderbreking kwam Ellen solo terug. Ze zong en begeleidde zichzelf op de keyboards met een rustig nummer van haar vorige cd. De band mocht even uitrusten. Zij heeft - zoals we gewend zijn van haar - zoveel energie dat ze kan blijven doorgaan. Daarna schoven de bandleden snel aan om een striptease ondersteunend nummer te doen. Al snel kwam het eerste kledingstuk naar het podium. Daar is het gelukkig bij gebleven. Het gaat immers om de muziek. De grande finale van deze stoute Diva was haar hit Vegas.
Na afloop was er een gezellige signeer sessie. Even niet op het podium. Gelijkvloers met publiek en fans. Ieder die dat wilde kreeg de kans een praatje te maken, een handtekening te vragen - waar dan ook! - of een cd te kopen. De verslaggever liet iedereen voorgaan zodat hij wat ruimte en tijd kreeg voor een privé kiekje en een mini-interview.
Ik vroeg haar of ze er voor zou voelen om met een musical mee te doen. Ik was niet de eerste die dat vroeg. Ze zou een mooie (hoofd-)rol wel zien zitten maar dan voor maximaal twee maanden. Honderden voorstellingen afwerken is niets voor haar. Misschien later, een rol waar ze veel in kwijt kan. Achteraf denk ik dat ze misschien zelf later ooit een musical kan gaan schrijven want een voorliefde voor eigen werk heeft ze zeker. Mijn volgende vraag was onbeleefd om te vragen maar ik wilde het graag weten. Heeft deze dame van 40 een kinderwens? Niet echt. Het is sowieso lastig te combineren met hoe ze haar werk nu uitoefent. "Maar wie weet komt het nog eens aanwaaien." Als Doornaar wilde ik ook een regiovraag stellen. Ze kent de omgeving van Doorn een klein beetje. Ze koestert een warme herinnering aan haar optreden in het Beauforthuis.
Haar band bestaat uit Dick Brouwers op de basgitaar, Diederik Nomden op keyboards, drummer Baz Mattie en Robin Berlijn, partner van Ellen, op gitaar.
Het cultuurhuis in Doorn is nog maar pas begonnen als theaterzaal. Ellen verzorgde het derde avondvullende programma. Dat is wennen voor alle medewerkenden van de security (niet gezien) tot aan de dames die bij de zaaldeur vriendelijk de kaarten controleren en een gezellig praatje maken. Deze sfeer van kleinschaligheid past bij een zaal met een maximale capaciteit van 250 plaatsen, waarvan 60 op het balkon (jawel!). De korte afstand tot het podium maakt het intiem en gezellig. Overigens stemt de akoestiek van deze hoge zaal tot tevredenheid.
Ellen ten Damme - website
Cultuurhuis Doorn - website