Onderwerp: POP-ROCK
17 Februari 2008
Statisch concert van Vic Chesnutt in Paradiso
Door Richard van de Crommert met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)
"You are lucky mothafuckers, this is the first show of the tour", riep Vic Chesnutt aan het begin van zijn optreden afgelopen woensdag in de Amsterdamse poptempel Paradiso. Zijn opmerking was niet erg toepasselijk want veel publiek was er niet op het concert van de singer-songwriter af gekomen. Slechts een kleine driehonderd man had de weg naar Paradiso gevonden. Het concert van Vic Chesnutt werd jammer genoeg nergens spannend, het enthousiasme van sommige toeschouwers was eigenlijk boeiender.
'De kleine grote man' wordt Vic Chesnutt genoemd. Recensenten noemen zijn muziek en zijn composities "om te huilen zo mooi". Zijn tekstuele vondsten schijnen scherpzinnig, ontroerend en grappig te zijn. Maar dat weet de Amerikaan op de b ¼hne niet over te brengen. Vic Chesnutt mag dan geniaal zijn, zijn optreden is saai. Er gebeurt weinig op het podium en bij sommige toeschouwers (waaronder ik) sloeg de verveling dan ook behoorlijk toe. Op de toiletten spreek ik twee mannen van in de twintig. "Onbegrijpelijk dat er zo weinig mensen zijn", zegt één van de twee. "Marketing. Eigenlijk is alles marketing", mopperen ze. Ik moet ze toegeven dat het muzikaal allemaal in orde is, maar ik zie weinig toegevoegde 'podiumpresence'. Van de zeskoppige band die Chesnutt meenam, kan er alleen bij de violiste zo nu en dan een lachje af.
Visueel is het allemaal niet erg boeiend wat er op het podium gebeurt. De held zelf is getooid met een muts die niet af gaat en het lijkt wel of Chesnut er veel aan doet om niet aantrekkelijk gevonden te worden. Misschien is het spannendste moment wel als de zanger zijn mondharmonica erbij pakt. Gebeurt er eindelijk wat. Langer dan een kwartiertje duurde dat echter niet. De show fleurt gelukkig even op als Chesnutt zijn gasten in een onbewaakt ogenblik 'assholes' noemt, maar die wellicht grappig bedoelde uithaal is na een paar seconden uitgewerkt dus het is en blijft een statische aangelegenheid bij Vic Chesnutt.
De energie die de band creëert reikt blijkbaar niet verder dan de eerste paar rijen voor het podium waar fotografen en fans staan die tot tranens toe geroerd worden door de muziek en de breekbare kwetsbaarheid van de invalide muzikant. Chesnutt zit als gevolg van een auto-ongeluk namelijk al vijfentwintig jaar in een rolstoel. Hoewel de Amerikaan nog maar 44 is oogt hij als een bejaarde man of iemand met een ernstige ziekte. Fans bezweren me dat dit laatste niet het geval is.
En? Waar zijn al die fans? In elk geval waren ze niet in grote getale in Amsterdam of misschien kozen ze er voor om thuis lekker een cd'tje van Chesnutt op te zetten. "Het is dan ook luistermuziek", wierp een fan tegen die ik aansprak. En daar heeft die fan gelijk in, maar voor mij moet een concert iets toevoegen wil ik het de moeite waard vinden en daar schoot Vic Chesnutt voor mij en een aantal anderen beslist in tekort.
Na anderhalf uur was het afgelopen en ging ik nog even naar café De Pieper op de Amsterdamse Prinsengracht. Daar zat toneelschrijver Ton Vorstenbosch zachtjes een paar nummers van de legendarische Duitse revuezangeres Marlene Dietrich te zingen. En dat vond ik persoonlijk ontroerender dan het hele optreden van Chesnutt.
Vic Chesnutt - website