Onderwerp: OPERA EN OPERETTE
4 Februari 2008
Verrukkelijke ratjetoe in Hamels Snow White
Door Annemiek Barnouw met foto's van Marco Borggreve (klik voor vergroting)
Als een sprookje in 1967 herschreven wordt, dan zijn de hoofdpersonen getransformeerd tot personages van hun tijd: Sneeuwwitje heeft gestudeerd, is feministisch en heeft er genoeg van voor de zeven dwergen te zorgen, de zeven dwergen zelf werken als glazenwassers en blikken Chinees babyvoedsel in en Paul, de prins, weet eigenlijk niet zo goed wat hij moet met zijn leven.
Dat laatste geld eigenlijk voor alle hoofdpersonen: niemand weet wat hij wil. Zowel Snow White als hoofddwerg Bill proberen hier wat aan te veranderen. Bill besluit dat hij niet meer aangeraakt wil worden, door niemand, ook niet door Snow White. Snow White begint met het schrijven van poëzie en ze hangt op een kwade dag haar haar uit het raam in de hoop dat de prins waar ze eigenlijk al heel lang van droomt erin zal klimmen. De andere dwergen zijn eigenlijk nog erg gelukkig met de verzorging door Snow White en de douche die ze beurtelings met haar mogen nemen. Zij proberen een list te verzinnen om het tij te keren. Helaas lukt dat niet.
Prins Paul ziet het haar van Snow White, maar durft er niet in te klimmen, want er zit waarschijnlijk een vrouw aan vast. Hogo de Bergerac daarentegen is inmiddels uitgekeken op zijn vriendin, de boosaardige Jane en hij wil zijn geluk bij Snow White beproeven. Snow White valt voor de charmes van Hogo en Jane probeert haar daarom te vermoorden met door haarzelf gedestilleerde appelwodka. Paul weet als een echte prins Snow White te redden door de wodka tijdens een hilarische mambo op te drinken, maar helaas overleeft hij zijn enige heldendaad niet. Ondertussen komen de dwergen erachter dat Bill het vuur onder de Chinese babyvoeding uitgezet heeft. Dat is onacceptabel, dus schakelen ze Hogo in om Bill op te hangen. Als ook Bill dood is, kiezen de dwergen Hogo als de nieuwe hoofddwerg en gaan de volgende morgen met Hogo op pad om ramen te lappen.
Micha Hamel bewerkte het boek Snow White van Donald Barthelme tot een 21e eeuwse tragische operette. Een operette is in principe een lichtere opera, en met behulp van een palet vol muziekstijlen lukt het Hamel het tragische verhaal om te toveren tot een redelijk luchtig geheel. Vooral de zeven dwergen zijn met hun heerlijke zeven mannenstemmen een goed instrument voor verschillende muziekstijlen en verschillende klanken. Ook het Nieuw Ensemble onder leiding van Ed Spanjaar is zo bezet dat het een heel scala aan verschillende klanken kan produceren: strijkers, een band, elektronica, een klavecimbel en koper. Deze verscheidenheid aan instrumenten neemt ons mee door de hele muziekgeschiedenis: serieuze aria’s, popmuziek, closeharmony, jazz, improvisatie, pentatonisch en alles met een logica en een gemak als de shuffle van je iPod. Ook de stemmen lijken zich moeiteloos aan te passen aan de verschillende stijlen. Met name Rebecca von Lipinski (Snow White), Frances Bourne (Jane), Joseph Schlesinger (Paul) en Michael Kraus (Hogo) maakten veel indruk.
Ook visueel is deze tragische operette overweldigend. In de grote keuken op het toneel maakt de moeder van Jane een appeltaart klaar en doet iedereen zijn gewone dagelijkse dingen. En, zoals in menig huishouden gebeurt, blijft vervolgens alles liggen waar het gebruikt wordt. Dat betekent dat het podium in bijzonder prettige chaos ontaardt. Deze chaos past goed bij het ontheemde gevoel dat al deze mensen, die niet weten wat ze willen, moeten hebben. Snow White verandert van een huisvrouw in peignoir tot een echte vamp, maar is aan het eind van de voorstelling wel een gebroken vamp. De dwergen creëren een groot deel van de chaos, maar begrijpen eigenlijk niet wat er allemaal gebeurt en al helemaal niet wat hun rol in alle gebeurtenissen is.
Aan het eind van de voorstelling ligt het podium vol met rotzooi en ook je hoofd zit vol met alle verhaallijnen en indrukken die de paar uur daarvoor op je afgevuurd zijn. Het is helemaal duidelijk dat je niet een gezellig verhaaltje op frisse en vrolijke muziek zoals in een gewone operette gekregen hebt. Wat je wel gekregen hebt is een heerlijke, dynamische voorstelling, die absoluut de moeite waard om te zien. Dit nieuwe werk van Micha Hamel is de komende weken nog op verschillende plaatsen in het land te zien.
Nationale Reisopera - website