Onderwerp: FESTIVAL, LOCATIETHEATER
14 Januari 2008
INTIEM ROCK’N ROLL-CIRCUS IN AMSTERDAMSE HOUTHAVEN
Door Richard van de Crommert met foto's van Roland Smulders
Twee enorme opblaasbare olifanten flankeren de kleine circustent op Strand West in Amsterdam waar elke eerste zondagavond van de maand het feestje Shot In The Dark plaatsvindt, een bonte mengeling van jazz, burlesque acts en variété. Het is een rock’n roll-circus in de Amsterdamse Houthaven.
Drie keer heeft de avond nu plaatsgehad. Voor de twee initiatiefnemers Patrick Moonen en Martin Draax is het werkelijk een ‘sprong in het duister’. Het kost de twee mannen een flinke duit om hun feestjes te organiseren. De lage entreeprijs van 7,50 euro dekt de kosten bij lange na niet. En er zijn zes avonden gepland.
Deze maand was er onder andere een optreden van Lilian Day Jackson, de voormalige zangeres van hitformatie Spargo. De 48-jarige zangeres werd op toetsen begeleid door Bas van Lier met wie ze samen in de soulband The Clipsters zit. Ze zong jazz, blues en soul. “Ik heb vooral zwart georienteerde muziek op mijn repertoire staan”, vertelde ze. “Hier ben ik mee begonnen toen ik tien jaar in New York woonde. Daar zong ik als solozangeres in een bigband. Vreemd is het dus niet voor mij. Bovendien was mijn vader een jazz-tapdanser.” Het verrassendste nummer was een jazzy versie van Que Sera. “Ik ben gek op zowel de versie van Doris Day als die van Sly & The Family Stone”, bekende de zangeres die zich tegenwoordig onder andere concentreert op het inzingen van reclamejingles voor Coca-Cola en Vodafone. Verder zong Jackson All Of Me, de Billie Holiday-klassieker Fine And Mellow en Them Their Eyes. “Allemaal liedjes met prachtige teksten”, vond ze. Haar optreden pastte helemaal in het rock’n roll-circus. “De avond deed me denken aan de feestjes die Jango Edwards in de jaren zeventig gaf”, wilde ze nog kwijt.
Organisator Martin Draax neemt op de avond zelf de muziek voor zijn rekening. Aan het begin klonk het nog wat schel, maar later kwamen jaren-vijftig-juweeltjes als Kriminal Tango voorbij, om een voorbeeld van de sfeer te geven. “Ik wilde graag in een circustent draaien”, vertelt Martin. “Shot In The Dark is een jazz-standaard van Henry Mancini die dat nummer ook gebruikte als titel van een Pink Panther-film. Dat soort muziek, een beetje burlesque, heeft alles wat we in deze avond willen stoppen. Bovendien vinden we alles wat er om het circus gebeurt, interessant”, vertelt Martin. “Voor Patrick en mij is het echt een ‘sprong in het duister’, want toen we hiermee begonnen, kenden we elkaar helemaal niet. We doen het omdat er behoefte is om uit te gaan op intieme en speciale lokatie waar een gewoon gesprek mogelijk is en waar je niet bekeken wordt als in het reguliere uitgaanscircuit. Dit moet een Clubavond in de jaren dertig- of vijftig-stijl zijn. Een beetje Berlijn, een intieme clubavond met verschillende variete-acts.”
Draax erkent dat ze met de circa zeventig bezoekers de optredende artiesten nooit kunnen betalen. “Dat moet ook niet”, vindt hij. “Dan zou een kaartje erg duur worden en krijg je alleen maar overhemden binnen. Dat willen we niet. Maar het is wel een dure bezigheid.”
Hoogtepunt was een optreden van het duo Tease A Go Go van orgeldraaister Leslie en theremin-bespeler Mikkel van der Meulen, een instrument dat reageert op vibraties. “Een teringding noem ik het altijd”, lacht Van der Meulen. Maar de combinatie van het elektronische theremin-geluid doet het goed bij het draai-orgel.
Patrick Moonen neemt de rol van spreekstalmeester voor zich. Dat gaat wat stijfjes, maar de organisator hult zich in werkelijk prachtige kostuums die zijn gemaakt door ontwerper Tycho Boeker, die vorige maand nog alle kleding maakte voor de Stout & Nieuw-feesten van Gerard Joling. Moonen is ook een geoefend goochelaar die zijn trucs met een nonchalance uitvoert, daarin gesteund door zijn assistente. Helaas was zij ziek, zodat die act aan het publiek voorbij ging. In plaats daarvan waagde de initiatiefnemer zich aan de act van Huit Huit uit Circus Afrika Afrika. Die wist het publiek te beroeren door uitermate lenig door een tennisracket te kruipen. Voor de tengere Moonen bleek dat een bijna net zo eenvoudige handeling als voor de Afrikaan.
Gitaarbandje The Phantom Four besloot de avond. Het viertal, dat wel een reanimatie van The Shadows lijkt, wist de bezoekers op de dansvloer te lokken. Nog voor ik daarover een opmerking kon maken bezweerde een lid van de Amsterdamse band, waar onder andere de gitarist van de Treble Spankers deel van uitmaakt, dat ze weliswaar klinken als The Shadows, maar dat ze enkel eigen nummers spelen. En het was hartstikke leuk.
Over de tent op Strand West lijkt iedereen tevreden. Die is buitengewoon charmant en warm ingericht. Maar sommige bezoekers vonden het vervelend dat de tent een eindje van de openbare weg afligt. De paar honderd meter van de openbare weg over het strand naar de tent wordt als vervelend gezien. “Het is gewoon een beetje eng”, aldus een bezoeker.
Nog niet veel mensen weten van het bestaan van Shot In The Dark. Slechts een klein kringetje weet de tent op Strand West te vinden. Dat lijken vooral mensen die een hang hebben naar ouderwetse romantiek. De nostalgische sfeer in de tent draagt daar zeker aan bij. Ik spotte onder andere de Russische clown André Nikolaev onder de bezoekers.
Eigenlijk moet het geheim blijven. Die kleine intieme sfeer gaat kapot als de tent te vol loopt. En bovendien: er kunnen hooguit honderd mensen in de tent. Shot In The Dark is een klein, maandelijks pareltje voor iedereen die zonder poeha wil genieten van muziek, optredens en gezelschap. Dus niet verder vertellen&hellip
Shot in the Dark - webpagina