Onderwerp: JAZZ
30 November 2007
SONNY ROLLINS DOET MENIG JAZZHART NOG STEEDS SNELLER KLOPPEN
Door Rene de Hilster met foto's van Joke Schot (klik voor vergroting)
Concertgebouw Amsterdam - 26 november 2007
Op het moment dat Sonny Rollins het podium opliep barstte er een daverend applaus los in het toch altijd wat statige concertgebouw. Rollins nam dit applaus minzaam in ontvangst en zette de ballad “Little Girl Blue” in. Wat we te horen kregen was niet de Sonny Rollins uit zijn Blue Note periode, die kracht bezat hij niet meer. Maar zijn spel was nog steeds stevig en verrijkt met een diepere emotionaliteit.
De opbouw van een Sonny Rollins concert mag als bekend worden beschouwd. Een stukje swing, een ballad en natuurlijk enkele calypso’s. Vooral tijdens het midden van de set in stukken als “Global Warming” en “Change Partners” wist Rollins nog zeer overtuigend te spelen. Zijn solo’s vol ritmische en melodische vondsten waren lang maar verveelde geen moment. Zijn monumentale sound is weliswaar ontdaan van dat ruige randje. Maar zijn geluid is nog altijd groot en zonder versterking nog zeer duidelijk waarneembaar in de hele concertzaal. Geen moment dacht je dat Rollins inmiddels al 77 jaar oud is. In elk stuk is er ook veel ruimte voor zijn sideman. Over deze sideman wordt vaak veel gemopperd en er zijn zelfs mensen die er een Rollins concert voor overslaan.
Laten we eerlijk zijn. Zijn oude getrouwe sideman als bassist Bob Cranshaw, gitarist Bobby Broom en de trombone spelende achterneef Clifton Anderson zijn geen hoogvliegers. Ze doen wat ze moeten doen en maar meer ook niet. Anderzijds heeft Rollins geen behoefte aan al te avontuurlijke sideman. De rol van zijn begeleidingsband is het neerleggen van een soepel swingende ondergrond waarover Rollins zijn lijnen kan trekken. Daarbij heeft hij geen behoefte aan al te veel eigen initiatief van zijn band. Hoewel&hellip Dit jaar had hij een nieuwe drummer meegenomen; Jerome Jennings. In de wat ruigere stukken voorzag Jennigs de maestro subtiel van fraai tegenspel en gedurfde commentaren. Rollins ging de uitdaging aan en dat leverde mooie momenten op.
Op het laatst ook nog een verrassing. In de afsluitende blues pakte Rollins de microfoon en zong niet onverdienstelijk een paar chorussen.
Een staande ovatie was zijn deel en het publiek wilde hem niet laten gaan. Rollins had alles gegeven en nog een stuk spelen zat er niet maar hij kwam nog wel een keer terug om even te zwaaien en nogmaals het applaus in ontvangst te nemen.
Het is natuurlijk elke keer weer afwachten of Sonny Rollins nog een keer langskomt en zonder dramatisch te worden kan toch elke keer weer de laatste zijn.
Dit concert gaf in ieder geval het gevoel iets bijzonders te hebben meegemaakt. Ik was dan ook blij dat ik erbij ben geweest.
Website Sonny Rollins