Onderwerp: MUSICAL, VERWACHT
17 Oktober 2007
I love Hair - 40 jaar later
Tekst en beeld van Mieke Kreunen (klik voor vergroting)
Bij de aankondiging van een nieuwe Nederlandse versie van de musical Hair zou je heel gemakkelijk kunnen denken dat hier een groep acteurs en creatives op sentimental journey gaat maar niets is minder waar. Hoewel het verhaal over hoofdpersoon Claude Bukowski zo'n jaar of veertig oud is maakt regisseur Marcus Azzini er een hele nieuwe versie van, helemaal van nu. Cultuurpodium sprak met Azzini en theatermaker/ontwerper André Joosten over de musical, het wordingsproces en wat er over is van de idealen van toen.
Marcus Azzini is een theaterregisseur die velen zullen kennen van zijn werk voor Teatro, het gezelschap dat in 2001 door hem werd opgericht, of van de voorstellingen Tape en Sexual Perversity die hij maakte voor producent REP. Toen hij gevraagd werd om de regie van Hair te gaan doen wilde hij daar alleen op ingaan als hij zelf het creatieve team (mede) mocht uitzoeken. Azzini kent de musicalwereld niet van binnenuit en dit is zijn eersteling in dat genre dus wilde hij zich omringen met mensen die hij artistiek gezien kan vertrouwen. Kun je merken dat deze musical is geregisseerd door een 'toneel' regisseur? Volgens Azzini wel omdat hij net als in zijn andere projecten op zoek is naar theatrale en indringende manieren om een verhaal te vertellen. Voor een deel staat die theatrale vorm vast vanwege de structuur die de liedjes met zich meebrengen maar voor de rest benadert Azzini de musical als een toneelstuk waarin tamelijk veel liedjes voorkomen. Azzini drukt zijn eigen stempel op deze productie door de keuze van het creatieve team maar ook door de casting en omdat het stuk theatraler en brutaler wordt gespeeld dan men dat van een musical gewend is.
Bij de casting is vooral gezocht naar jonge talentvolle mensen die op hun eigen gebied uitblinken. Omdat er een duidelijke verhaallijn in de voorstellling zit, wordt die gespeeld door toneelacteurs (zoals Jorrit Ruijs die Claude speelt) terwijl er anderen zijn die wel zingen maar geen rol spelen in de verhaallijn (zoals Dewi Pechler en Yuli Minguel). Voor sommige personages gelden dat ze zowel spelen als zingen (bijvoorbeeld Jelka van Houten als Sheila en Oren Schrijver als Berger).
Aardig aan deze cast is - aldus Azzini - dat ze elkaar enorm stimuleren en omhoog trekken, enthousiast als ze zijn over elkaars inbreng. Bijzonder is ook in dit geval dat het één groep acteurs is en er niet - zoals meestal in een musicalproductie - sprake is van hoofdrollen en een ensemble (dat laatste woord is off limits). Geheel in stijl bij de tijd van de hippies is er een collectief van acteurs, dansers en zangers die met elkaar werken zonder dat er één meer is dan de ander. De typering 'egoloze productie' valt met betrekking tot de manier waarop de castleden met elkaar omgaan en volgens Azzini is de liefde 'in the air'.
Decorontwerper André Joosten vertelt dat hij is instapt in deze productie vanwege Azzini. Belangrijk voor hem is vooral welk verhaal verteld wordt, hoe je dat uit tilt boven oude sentimenten maar ook dat de vraag gesteld wordt wat we er nu al die jaren later aan hebben gehad. Voor Joosten zelf is dat dubbel. Aan de ene kant zijn er veel dingen in de maatschappij open gebroken maar aan de andere kant zijn ook zaken doorgeschoten. Azzini vult aan dat, waar er maatschappelijk ruimte werd gecreëerd vanuit humanitaire motieven, met name het kapitalisme blijkt te hebben geprofiteerd. De enige positieve erfenis die we eigenlijk hebben overgehouden van het hippietijdperk is Greenpeace, dat in die periode ontstond. Voor de rest staan er tegenover een heleboel vrijheden die veroverd zijn ook een heleboel onvrijheden en intoleranties. Azzini geeft aan dat hij als 35-jarige homo-man met een kind van zeven maanden in dit land kan doen wat hij wil en kan zijn wie hij wil zijn maar aan de andere kant zijn er de laatste tijd weer steeds meer incidenten met homo's die in elkaar worden geslagen op straat. Ook vrouwen worden nog steeds onderdrukt, drugshandel floreert als nooit tevoren en het kapitalisme bloeit. Als het publiek na het zien van de voorstelling zich wat vragen gaat stellen over al deze onderwerpen, dan zijn Azzini en Joosten in hun opzet geslaagd.
Na mijn gesprek met beide heren verheug ik me alleen nog maar meer op Hair en ben reuze benieuwd hoe hun denkbeelden zich vertalen in deze nieuwe versie. De première is op zaterdag 20 oktober a.s. in Breda en voor de speellijst kun je terecht op de website.
Hair, de love rock musical - website
Regie - Marcus Azzini
Vertaling dialogen en liedteksten - Ronald Giphart, Gerard van Kalmthout en Jan Rot
Kostuums - Rodrigo Otazu
Decor - André Joosten
Muzikale leiding - Jan Tekstra en Fons Merkies
Choreografie - Sjoerd Vreugdenhil