Onderwerp: JAZZ, FESTIVAL
17 Juli 2007
Derde en laatste dag North Sea Jazz Festival: Wie was ook alweer Amy Winehouse?
Tekst en beeld van Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)
Zondagochtend begint somber en regenachtig. Gelukkig klaart het in de loop van de middag op en tegen de tijd dat ik bij Ahoy arriveer voor de derde dag van het North Sea Jazzfestival komt er zelfs een aarzelend zonnetje tevoorschijn.
Uitermate goed gehumeurd ga ik op zoek naar de Murray tent om het optreden van Kneebody mee te maken. Vier leden van deze formatie wonen in LA en een in New York. Dit kan een recept zijn voor avontuurlijke jazz en het quintet is zeker een wonderbaarlijke combi. Bij Shane Endsley, de trompettist hoor je duidelijk jazz en western roots als vervolgens de bassist Kaveh Rasteger inzet wordt er iets meer rock toegevoegd. Bij elkaar is het een aardige samensmelting van diverse invloeden waardoor de afzonderlijke bandleden geinspireerd zijn. Tegelijkertijd met Kneebody treedt in de Nile zaal Mike Stern op. Deze legendarsiche gitaris heeft zijn sporen in de muziek ruim verdiend. Hij is begonnen in de jaren 70 met Blood, Sweat & Tears. Hij heeft o.a. enkele jaren bij Miles Davis gespeeld, getourd met David Sanborn. Vanavond staat hij met Dave Weckl op drums, Anthony Jackson, bass en Bob Fransceschini op saxofoon. Wat ik hoor is spannende fusion en wat ik zie is een geweldige wisselwerking tussen Stern en Franceschini. Ze vullen elkaar elkaar perfect aan. Ze zijn even sterk waardoor ze elkaar niet wegdrukken en ze geven elkaar ruimte zodat ze beiden vlammen.
Amy Winehouse zegt ‘s middags haar optreden af wegens vermoeidheid maar de festivalorganisatie heeft een waardige vervanging gevnden. Marcus Miller treedt op in haar plaats. Het is al zijn vierde optreden tijdens het festival want hij had vrijdagavond al 2 keer opgetreden een keer met David Sanborn en een keer met zijn eigen band. Zaterdag heeft hij een clinic gegeven en zondagavond staat hij dus onverwacht in de Nile zaal. Hij heeft die middag zelfs nog een andere set in elkaar gezet. Alleen Jean Pierre, een song uit de Miles Davis periode, heeft hij die vrijdag ook gespeeld en daar excuseert hij zich voor. Hij heeft een keur aan gasten uitgenodigd die gedurende de show bij hem voegen. Hij roept om Candy Dulfer, zet een funky deun in en en zegt daarmee door te gaan tot ze er is. Even later verschijnt Candy op het podium. Ze speelt mee met de blazers, met Marcus en ze soleert. Alsof dat nog niet genoeg is verschijnt Lionel Luente ook en kort daarna komt ook Roy Hargrove het podium op. Met zijn allen maken ze er een groot feest van. Als dan dj Logic de eerste tonen van ‘Rehab’ inzet en Candy de eerste regels zingt is het feest helemaal compleet. Met zijn allen maken ze een geweldige improvisatie van de hit van Amy Winehouse. Daarna lijkt het afgelopen te zijn maar Marcus vraagt toestemming om nog 5 minuten door te gaan. Dan voegt ook Kirk Whalum zich bij het selecte gezelschap op het podium en zet ‘come together’ in, men improviseert er nog even op los. Helaas is het dan echt over. Een ding weet ik zeker, ik ben getuige geweest van een legendarisch concert.
Nog even een klein stukje meepakken van het concert van Candy Dulfer & Friends. Candy treedt gelijk op na het eerder genoemde optreden van Miller. Haar optredens zijn altijd een klein feestje alleen al omdat ze zoveel lol heeft in het optreden wat uitstraalt naar de band en natuurlijk naar het publiek. Er is net een nieuwe cd uit en daar laat ze wat dingen van horen. Daarnaast maken bassiste Rhonda Smith en fluitiste Althea Rene indruk met spel en zang.
Elvis Costello treedt op met Allen Toussaint band. Costello en Toussaint hebben in de jaren 80 samengewerkt en hebben de samenwerking vernieuwd toen ze elkaar in 2005 tegenkwamen in New York. Toussaint was door Katrina zijn huis en New Orleans kwijtgeraakt en werd daardoor gedwongen naar New York te verhuizen. Ze heeben samen een album gemaakt ‘The River in Reverse’ met enkele nummers van Toussaint en nieuwe nummers die ze samen geschreven hebben. Als ze opkomen valt meteen de blazerssectie op. Die lijkt zo wegelopen te zijn uit een Amerikaanse jaren 20 nachtclub. Het klinkt spetterend en Costello legt uit dat hij altijd al gecharmeerd is van Chuck Berry, dat is precies de sfeer van het totaalplaatje. Costello en Toussaint wisselen af met zang en het geheel spettert van het podium af. Met tegenzin ruk ik me los om me te begeven naar wederom de Nile zaal waar om 9 uur Sly en Family Stone op zouden moeten treden.
Om kwart over 9 is het podium nog steeds gesloten en een babbeltje met de beveiliging leert dat Sly nog niet is vertrokken uit zijn hotel. Kort daarna gaat het doek open en de Family Stone begint met de alom bekende, lekker in het gehoor liggende deuntjes als ‘dance to the music’. Als ze een half uur gespeeld hebben wordt er aangekondigd ‘Sly is in the house’. De Family gaat klappen en hard roepen en zowaar na enkele minuten verschijnt er een oude man in een veel te groot t-shirt met een pet en een zonnebril op. Hij wordt geholpen om achter de keyboard te gaan zitten en produceert half verstaanbare klanken, gepaard met eindeloos rondjes draaien in zijn stoel. Na 4 nummers excuseert hij zich en zegt dat hij gaat rusten want hij is een oude man. De Family heeft genoeg capaciteiten in huis om een prima voorstelling neer te zetten zonder Sly. Dat hebben ze al lang bewezen en ik denk dat ze zich daar op moeten richten.
De grote publiekstrekker van de laatste avond is zonder twijfel Snoop Dogg. De Nile zaal is tijdens het einde van het concert van Sly & Family Stone al helemaal afgeladen. Het publiek is in grote getale afgekomen op Snoop Dogg. Hij komt het podium op zoals gewoonlijk behangen met veel bling bling . Hij gaat voortvarend van start en bespeelt het publiek op zijn eigen wijze. In enkele minuten krijgt hij de zaal mee. Hij rapt ‘clap your hands’ en iedereen volgt. blindelings. Zelfs jippiyayee kan rekenen op bijval. Snoop heeft met veel artiesten samengewerkt en als je goed naar zijn albums luistert hoor je funk en r&b invloeden. Daarom had ik stiekem gehoopt dat hij op een festival wat toch het woord jazz in de naam heeft iets avontuurlijker zou neerzetten dan een standaard set.
De laatste avond van het North Sea Jazz festival bracht een verrassing, een hoogtepunt en helaas ook een dieptepunt. De verrassing voor mij was het optreden van Elvis Costello Het hoogtepunt was het legendarische concert van Marcus Miller die iedereen binnen 5 minuten Amy Winehouse deed vergeten en het dieptepunt was de zielige vertoning van Sly Stone. Rotterdam kan terugkijken op een geslaagd festival.
NSJ - website
Sly Stone - website
Marcus Miller - website
Amy Winehouse - website
Elvis Costello - website
Mike Stern - website
Kneebody - website
Candy Dulfer - website