Onderwerp: JAZZ, FESTIVAL
12 Juli 2007
Blue Note Records Festival 2007 “ Dag 2 Een oude meester & jonge honden
Door Rene de Hilster met foto's van Bruno Bollaert (klik voor groter)
De Bijlokesite Gent, 7 juli 2007
Na het wat winderige weer van de openingsdag was het stralend weer op de tweede festivaldag met de mooie datum 07-07-07. Een lekker zonnetje scheen over het festivalterrein en dat zette er niet toe aan om de tent te betreden. Want de geluiden die daar werden geproduceerd klonken in deze oren niet aanlokkelijk. Op het podium stond het GIanluca Petrella Indigo 4 een groep onder leiding van trombonist Gianluca Petrella. De muziek van deze band is het best te beschrijven als een soort moderne dixieland met gebruik van allerhande elektronica. Alle kwartetleden konden zonder meer goed spelen en gingen tekeer als een stel jonge honden. Maar de groep was vooral bezig met het maken van geluid en het produceren van veel energie. Dat is niet altijd de basis voor een goede performance.
De tweede groep was wederom een kwartet. Het Frank Vaganée/Mike DelFerro kwartet is in de jaren negentig van de vorige eeuw zeer actief geweest maar door de persoonlijke projecten van beide co-leiders op een gegeven moment even “in de koelkast” gezet. Nu zijn ze er weer en hoe! Frank Vaganée is eigenlijk alleen maar gegroeid als altist. Zijn spel is doorleefder en scherper geworden. Pianist Mike DelFerro is de afgelopen jaren vooral actief geweest met zijn opera meets jazz programma. Dat heeft zijn harmonisch bewustzijn groter gemaakt maar zijn timing is er wel onder gaan lijden, Mike speelde soms erg legato. Maar met het energieke ritmeduo Jos Machtel/Dré Pallemaerts is dat geen probleem. Zij wisten de groep naar grote hoogten te stuwen. Het repertoire bestond uit louter eigen composities die met veel overtuigingskracht voor het voetlicht werden gebracht. Een dynamische set die veel bijval kreeg vanuit het publiek.
De broertjes Belmondo zijn een innige samenwerking aangegaan met filosoof, fluitist en multireed blazer Yusef Lateef die eigenlijk gewoon William Emanuel Huddleston heet en ook nog een tijdje bekend is geweest onder de naam William (Bill) Evans. Lateef heeft inmiddels de respectabele leeftijd van 86 bereikt en speelt nog als een jonge god met dat kenmerkend grote geluid op de tenor. Ondersteund door het Belmondo Quintet bestaande uit Stephane Belmondo trompet & percussie, Lionel Belmondo fluit & tenorsax, Laurent Fickelson piano, Sylvain Romano bas en wederom Dré Pallemaerts op drums speelde hij een dynamsiche en afwisselende set. Dat leek er aan het begin niet op. Stephane Belmondo was druk met allerhande belletjes in de weer en zowel Lateef als Lionel Belmondo zaten wat op hun fluiten te reutelen. Na een lang, zeer lang intro kwam er een mooi gedragen oriëntaals thema uit de bus en kon het echte werk beginnen. Sterk solowerk van Yusef op fluit en van de trompet spelende broer Belmondo die zijn belletjes intussen aan de microfoonstandaard had gehangen. Voor het tweede stuk werden de tenoren in stelling gebracht. Yusef Lateef blinkt toch wel uit op de tenor. Zijn lange solo vol rauwe emotie, Arabische toonladders en het betere scheurwerk was naar mijn mening nog veels te kort. Lionel Belmondo mocht na Yusef soleren, hij nam de uitdaging aan en speelde een kokende, in Coltrane gedrenkte, solo waarin het ene hoogtepunt het andere opvolgde. Om weer een beetje op adem te komen ging Yusef een stukje zingen en in de daaropvolgende blues speelde hij een zeer lyrische en bluesy solo op de hobo.
Als vierde en laatste act van deze 2de dag van de 6de editie van het Blue Note Records Festival stond het Lincoln Center Jazz Orchestra (LCJO) op het programma. Uiteraard met Wynton Marsalis, die deze keer gewoon onderdeel uitmaakte van de trompetsectie en dus niet voor het orkest stond.
Het LCJO is een gesmeerd lopende swingmachine met veel solistische capaciteit in de secties. Door het perfecte ensemble spel, de superswingende ritmesectie en al het solistisch talent in de band dwingt het LCJO een groot respect af. Maar het klinkt allemaal zo perfect en zo goed ingestudeerd dat er soms iets mist. Dat rauwe wat de Charles Tolliver Big Band zo kenmerkte, een kleine oneffenheid of een uitglijder, dat maakt het juist spannend en dat kom je niet tegen bij LCJO. Teveel perfectie is vermoeiend en vooral ook saai op de lange duur. Niettemin was het een indrukwekkend optreden en een mooie afsluiter van deze tweede dag.
Blue Note Records Festival - website