Onderwerp: JAZZ, FESTIVAL
10 Juli 2007
Blue Note Records Festival 2007 “ Dag 1 een zeer aangenaam avontuur
Door Rene de Hilster met foto's van Bruno Bollaert (klik voor groter)
De Bijlokesite Gent 6 juli 2007
Over het Blue Note festival had ik hele positieve verhalen gehoord. Maar ik was nog niet in de gelegenheid geweest om er zelf te gaan kijken. Dit jaar kwam het verzoek van onze eindredacteur of ik daar niet eens heen wilde gaan. Daar had ik uiteraard geen bezwaar tegen. Dus op naar Gent.
Het Blue Note Record Festival (BNRF) is een officiële naamdrager van het alom bekende en gewaardeerde Blue Note label. Dat label is breed van opzet en de programmering van het BNRF geeft dat ook weer. Gelukkig zijn ze daarbij zo verstandig om de verschillende stromingen apart te programmeren. Hierdoor wordt de jazzliefhebber niet geconfronteerd met allerlei fusion, R&B en andere randverschijnselen. En worden de liefhebbers van die stromingen niet gepest met “ouderwetse” jazz. De eerste vier dagen krijgen dan ook de noemer “All That Jazz” en de rest “All That Jazz?”. Inderdaad een goede vraag. De dagen zonder vraagteken worden verslagen door ondergetekende. De concerten in de "All That Jazz?" reeks worden gecoverd door een ander ter zake kundig team.
Het BNRF wordt gehouden op de Bijlokesite, een voormalig klooster. Dit geeft het festival een zeer bijzondere sfeer. Overal staan bomen, zelfs IN de concert tent! Voor de rest zijn er overal rustieke pleintjes, gelegen in de binnentuinen naast al die stemmige oude gebouwen, met tafeltjes en stoeltjes waar je kan genieten van een hapje en een drankje. Tijdens het verzorgen van de inwendige mens hoef je niets te missen van wat er op het podium gebeurt. Op vele plekken hangen namelijk videoschermen die een prima beeld geven van het concert wat aan de gang is. De sfeer op het festival is zeer relaxt en&hellip de bezoekers luisteren hier nog echt. Iets wat op Nederlandse festivals vaak ontbreekt. Tijdens een mooi piano-intro kon je ‘een rat op katoen horen pissen’ om Art Blakey maar eens te citeren.
De spits werd afgebeten door het Artet een groep bestaande uit vier jonge belgen. Net toen de groep lekker op gang was kwam er een luide knal uit de geluidsinstallatie en viel deze uit. Geen stroom meer zo bleek. Na een klein half uurtje en de excuses van presentator Wilfried Haesen kon het Artet verder maar helaas, halverwege het tweede stuk ging het weer mis. Toen hield de groep het maar voor gezien. Jammer, want het Artet speelde een soort postbop met daarin veel ECM invloeden. Krachtig en lyrisch.
Krachtig is ook het goede woord voor de Charles Tolliver Big Band. Wat een orkest! Mocht ik ooit zelf nog eens een big band leiden dan moet het zo ongeveer klinken. Powervolle secties, bevlogen solowerk, een spetterende ritmesectie en een unieke combinatie van vrijheid en structuur. Het orkest speelde zes lange stukken waarin vooral pianist George Cables, tenorsaxofonist Billy Harper en de maestro zelf solistisch alle ruimte kregen. De manier waarop Charles Tolliver zijn band aanvoert is prachtig om te zien. Hij gaat de band bijna te lijf, schreeuwt zo nu en dan en dirigeert met agressieve gebaren. Een topband, die ook nog op het North Sea Jazz Festival is te zien.
De Vanguard Jazz Orchestra kent wat minder van die rauwe energie die de Charles Tolliver Big Band zo kenmerkt. Maar ook dit is een orkest van formaat. Maar heel anders van aanpak. De solistische taken werden beter verdeeld en de band speelt gewoon wat minder ruig. Trombonist en aankondiger John Mosca, hij gaat qua uiterlijk steeds meer op John Cleese lijken, heeft een laconieke manier van aankondigen maar zijn “praatjes” zijn op de één of andere manier wel sfeerbepalend voor het orkest.
Hier ook weer een paar solistische uitschieters in de secties: Trompettisten Terrell Stafford en Scott Wendholt, tenorsaxofonisten Rich Perry en Ralph Lalama, Trombonist Jason Jackson en pianist Michael Weiss. Aan het eind van de set kwam trompettist Bert Joris een drietal van zijn eigen stukken meespelen. De rest van repertoire betond vooral uit Thad Jones stukken en daarbij mocht The Groove Merchant, gespeeld als toegift, niet ontbreken.
Als afsluiter het Kenny Werner Quintet. Kenny kwam met een allstar bezetting met David Sanchez op tenor, Randy Brecker op trompet en heel verassend op bugel, bassist Scott Colley en de wat overijverige drumster Cindy Blackman.
De band speelde stukken van Kenny’s Blue Note CD “Lawn Char Soceity”. Gewaagde en tricky stukken met veel tempo en ritmewisselingen. Een uitdaging voor deze allstars. Het was knap dat zowel David Sanchez als Randy Brecker deze niet eenvoudige composities naar zich toe wisten te trekken en er spannend, lyrisch en dynamisch op soleerden.
Halverwege de set kwam Toots Thielemans het podium op om een aantal stukken mee te spelen. Toots, onlangs 85 geworden, liet weten dat hij nog eens voor twintig jaar heeft bijgetekend. Laten we het hopen want de oude baas speelt nog steeds wonderschoon. It’s a wonderful world volgens Toots en met die gedachten in het achterhoofd kon het publiek met een gerust hart naar bed.
Een mooie eerste dag van de nu al geslaagde 6de editie van het Blue Note Records Festival.
Blue Note Records Festival - website