Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK
21 Februari 2007
The Rifles: in de zaal al net zo leuk!
Tekst en beeld van Hans Frederiks (klik voor vergroting)
Al weer dagenlang word ik ‘s morgens wakker met een liedje van The Rifles in mijn kop. Hometown Blues, Robin Hood, Peace and Quiet, allemaal komen ze voorbij. Dat was afgelopen zomer ook al zo op de lange autoreis van Amsterdam naar de Spaanse Pyreneeën, toen de cd No love lost veelvuldig in de cd-speler zat, totdat het gezelschap in de auto vroeg of er nu eindelijk iets anders op mocht.
Voor mij was No love lost een verzameling van uiterst aanstekelijke liedjes, die me aan van alles deden denken, vooral aan The Jam eigenlijk. Maar ook werden The Rifles al vergeleken met The Clash, The Kinks en The Libertines. Geen slechte referenties, maar wat vooral belangrijk was: er stonden liedjes op de cd die in je hoofd door bleven zingen en die je mee kon zingen. Voor het concert dat ze op 16 februari in de “ uitverkochte “ oude zaal van de Melkweg gaven, was de vraag natuurlijk of ze op het podium de gitaarsound van de cd ook zouden waarmaken. De cd is erg mooi helder geproduceerd “ door Ian Broudie “ met lekker transparante gitaren en ik was benieuwd hoe dat live zou klinken. Daarnaast is het probleem met die jonge Engelse bands dat ze één cd hebben, die bij een concert helemaal gespeeld wordt en dan is het na 35 tot 40 minuten helemaal op en is er amper nog materiaal voor een toegift. Dat was bijvoorbeeld bij Kaiser Chiefs zo, hoe fantastisch dat concert in Paradiso vorig jaar ook was.
Daar was ik bij The Rifles ook een beetje bang voor, dat we na een dik halfuur weer buiten zouden staan “ maar het viel alleszins mee. Ze durfden nieuwe nummers te spelen en zelfs “ als toegift “ een cover van The Specials. Voor de rest speelden ze natuurlijk alle liedjes van de cd en die zijn zoals gezegd leuk en aanstekelijk “ en dat was het in de zaal ook. Na de eerste akkoorden ging het gewoon los, het publiek in de zaal deinde heen en weer, er was een enkele crowdsurfer, de zee van armen die omhoog gingen en meeklapten... Het gitaargeluid was anders, minder transparant dan op de cd, maar erg was dat niet: het klonk gewoon lekker. Een rustpunt in het midden van het concert was Spend a lifetime en een mooi nieuw nummer waar ik de naam niet van heb onthouden omdat ik ook stond te fotograferen “ en daarna ging het weer heftig door. Nee, The Rifles zijn niet The Jam, want Joel Stoker is niet Paul Weller en ze zijn ook niet The Clash want Stoker is ook niet Joe Strummer, en Ray Davies is ie ook al niet. Doet dat er wat toe? Er staat geen charismatisch stel op het podium, maar drie keurig gekapte Engelse jongens uit Walthamstow met één Engelse mafketel, die één cd hebben gemaakt die je blijft draaien en die het op het podium ook kunnen waarmaken. Het concert was leuk en ik heb me er uitstekend mee vermaakt “ en daar gaat het toch om.
En nu word ik dus al weer dagenlang wakker met The Rifles in mijn kop. Ach, je kunt met vervelender muziek wakker worden.
(Nog één ding: het voorprogramma van neWax mocht er ook zijn, met hun heftige ska-punk en hun ADHD-zanger!)
The Rifles zijn:
Joel Stoker (zang, gitaar)
Lucas Crowther (gitaar)
Rob Pyne (basgitaar)
Grant Marsh (drums)
The Rifles - website & MySpace
Recente CD
No Love Lost
Rifles