Onderwerp: TONEEL
20 Februari 2007
Het begin van het einde van het begin
Door Claudia Gielen met foto's van Hajo Piebenga (klik voor groter)
Tegen een achtergrond van witte kledingstukken staat een oude man op het podium. Vanachter een katheder richt hij zich tot het publiek. U bent als een kikker in de put, maar waar ik ben is het fantastisch. Van hieruit heb je een breed perspectief en zie je alles. De rode telefoon gaat. Hij neemt op. Aan de andere kant van de lijn een vrouw die hulp zoekt om “eruit” te komen. De man probeert haar gerust te stellen.
Het plaatje wordt duidelijk. De man bevindt zich op een plek na de dood. De jonge vrouw van het telefoongesprek arriveert. Ze is verward en op zoek naar de uitgang. Flarden van haar gedachten worden op de achtergrond geprojecteerd. Heb ik het koffiezetapparaat wel uitgezet? Haar dood was kennelijk abrupt en onverwacht. Met verwoede pogingen probeert ze aan de dood te ontsnappen. Tevergeefs. Keer op keer valt ze als een marionet op de grond. Een onzichtbare kracht houdt haar tegen. De man en vrouw zitten in hetzelfde schuitje. Hij probeert haar herinneringen te ontlokken door over zijn eigen leven te vertellen. Over zijn bizarre fietstocht over de Chinese muur en de laatste keer dat hij iets heel geks gedaan heeft. Absurde, unieke verhalen.
Zij gaat niet in op zijn vragen over de laatste keer seks en vreemdgaan. Ze is recalcitrant. Mag ik water, ik heb dorst. Kan dat, dorst hebben? Ze is toch dood? Er is hier geen water, antwoordt de man. Maar wel een boot en vogels in de lucht. Of is het een illusie?
Dan accepteert de vrouw haar dood en neemt afscheid van haar leven. Het publiek leest haar gedachten. Wat gebeurt er met mijn spullen? Over een jaar loopt er een kind in Afrika rond in mijn pyjama. Ze moet het loslaten. De inhoud van haar tas inclusief haar herinneringen. Ze verdwijnen in een hoge hoed. Daarna het ritueel van afleggen. Mond dicht, glimlach op het gezicht, kleur op de wangen, ogen dicht, wassen, handen vouwen, netjes aankleden. Als teken van acceptatie trekt ze haar doodskleed aan. Witte kleding en blote voeten met getekende naden en stiksels.
Vervolgens vertelt ze zonder emotie, in sneltreinvaart, luid en duidelijk door de microfoon over haar einde. Het ongeluk met de fiets. Over de harde wind en het telefoongesprek met haar mobieltje in haar hand. De oude man blijft alleen achter en de vrouw danst verder. Het wordt donker op het toneel.
“Het begin van het einde van het begin” is een filosofisch theaterstuk over de doodservaring en het leven na de dood. Met thema’s als acceptatie, afscheid nemen en loslaten. De voorstelling werpt vragen op over de grenzen tussen lichaam en geest, tussen herinnering en werkelijkheid. Wat voel je en denk je als je dood bent? Heb je dorst? Kun je nog genieten van een kopje warme chocolademelk? Is er nog leven na de dood of is alles nostalgie? In de korte voorstelling worden verschillende bewegingsvormen gebruikt. Dat maakt het stuk boeiend en afwisselend maar vraagt om scherpte van het publiek. De kleinschalige productie past perfect bij de intieme sfeer van Theater Lantaren-venster. Het café waar DJ’s lekkere muziek draaien, is een gezellige plek om na de voorstelling te blijven hangen en na te praten.
Het begin van het einde van het begin is een Lantaren/Vensterproductie. Kijk hier voor een voorbeschouwing van de voorstelling op video. De voorstellling is nog tot 23 februari a.s. te zien bij Lantaren/Venster te Rotterdam.
Lantaren/Venster - website
Spel:
Madeleen Bloemendaal
Simon Versnel